เผด็จรัก หัวใจซาตาน นิยาย บท 39

สือจินจูงมือของกู้ชิงเกอเดินออกไปข้างนอกตรงๆ

เขาพากู้ชิงเกอมาอยู่ข้างๆรถที่อยู่ข้างนอก

“ขึ้นรถสิ”

กู้ชิงเกอยังบาดเจ็บที่หัวเข่าอยู่ ถูกเขาพาเดินมาเร็วขนาดนี้ ก็รู้เริ่มรู้สึกเจ็บแผลที่หัวเข่าขึ้นมานิดๆแล้ว

“จะไปไหน เดี๋ยวผมไปส่งคุณเอง”

พอได้ยินแบบนั้น กู้ชิงเกอถึงได้ดึงสติกลับมา นึกถึงของที่ตัวเองอยากจะซื้อ เธอไม่สะดวกที่จะไปซื้อด้วยกันกับผู้ชายจริงๆ ก็เลยส่ายหัวปฏิเสธความหวังดีของเขาไป

“ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันไปเองได้แล้ว”

พูดจบกู้ชิงเกอก็หันตัวเดินตรงไปที่ประตูใหญ่ เธอเตรียมที่จะไปเรียกรถแท็กซี่ด้วยตัวเอง

สือจินเดินตามเธอไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะคว้าแขนของเธอเอาไว้ทันที“คุณเป็นคนที่ผมพาออกมา ก็เท่ากับว่าผมต้องรับผิดชอบคุณ คุณจะไปไหน เดี๋ยวผมไปส่งคุณเอง จากนั้นก็ค่อยพาคุณกลับมาส่ง ได้ใช่ไหม?”

พอเห็นเธอยืนเหม่อลอยอยู่กับที่ สีหน้าอึ้งตะลึงเล็กน้อย เหมือนกับกระต่ายขาวที่ใสซื่อไร้เดียงสาตัวหนึ่ง

จู่ๆสือจินก็รู้สึกว่าเธอน่าแกล้งมากๆ ดังนั้นจึงพูดขึ้นมาด้วยความรู้สึกสนใจ“ทำไม? หรือว่าคุณกลัวผมพาคุณไปขายเหรอ?”

จริง

ต่อให้เขาไม่พาตัวเองไปขาย แต่เธอก็ไม่รู้จักเขา จะไปด้วยกันกับเขาไม่ได้เด็ดขาด

พอคิดแบบนี้ กู้ชิงเกอก็พูดขึ้น“ฉัน……”

“เอาล่ะ รีบไปกันเถอะ”

พูดจบ สือจินก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงตรงเข้าไปหามเธอขึ้นมา จากนั้นก็เปิดประตูรถโยนเธอเข้าไปที่นั่งเบาะหลังทันที การกระทำป่าเถื่อนหยาบคาย ว่องไวไม่มีสะดุดแม้แต่นิดเดียว

ร่างกายที่เล็กกระจิริดของกู้ชิงเกอเกลือกกลิ้งอยู่บนเบาะหนังข้างหลัง ไม่ทันได้ระวังเผลอไปชนเข้ากับแผลที่หัวเข่าเข้า เจ็บจนเธอสีหน้าเปลี่ยนไป แล้วก็ร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจ

สือจินก็ตามเข้ามานั่ง ได้ยินเสียงร้องอุทานของเธอ

ถึงได้หันไปมองเธอด้วยความรู้สึกขอโทษ“ไม่เป็นไรใช่ไหม? เมื่อตะกี้ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ”

“……”กู้ชิงเกอชักมุมปากอย่างอดไม่ไหว ทำไมถึงรู้สึกว่าเขาพูดโกหกหน้าด้านๆอยู่กันนะ?

เห็นๆอยู่ว่าเขาโยนตัวเองเข้ามาอย่างป่าเถื่อนหยาบคายขนาดนั้นแท้ๆ น่าจะรู้ได้ก่อนแล้วว่าเธอจะได้รับบาดเจ็บสิถึงจะถูก แต่เขากลับบอกว่าไม่ได้ตั้งใจเนี่ยนะ

“จะไปที่ไหน?”สือจินเสียบกุญแจ สตาร์ทเครื่อง

กู้ชิงเกอคิดที่จะปฏิเสธ แต่กลับหาเหตุผลไม่ได้ ทำได้แค่พูดขึ้น“ถ้าอย่างนั้นก็รบกวนคุณไปส่งฉันที่ซูเปอร์มาร์เก็ตที่ใกล้ที่สุดแล้วกัน”

“ไม่มีปัญหา”

รถสตาร์ท สือจินกลับมองเธอผ่านกระจกมองหลังอย่างอดไม่อยู่

นี่ก็คือภรรยาที่ฟู่ซือหานแต่งงานด้วยอย่างนั้นเหรอ? ดูแล้วยังเด็กมากอยู่เลย แถมยังดูผอม ตัวเล็กกระจิริดด้วย ตอนที่นั่งก้มหน้าก้มตาไม่พูดไม่จาอยู่ตรงนั้น ก็เหมือนกับสัตว์เลี้ยงที่น่าสงสารตัวหนึ่ง

“อื้อ”กู้ชิงเกอพยักหน้า เสียงเบา“ฉันจะไปซื้อของนิดหน่อย”

รถแล่นไปตามถนนอย่างไม่มีเสียง มุ่งตรงไปยังซูเปอร์มาร์เก็ตในละแวกใกล้ๆ

มาถึงจุดหมายแล้ว หลังจากที่กู้ชิงเกอกล่าวขอบคุณกับสือจินไปแล้ว ก็เปิดประตูลงไปจากรถอย่างรวดเร็ว

จากนั้นกู้ชิงเกอก็ไปยังแผนกของใช้ ในที่สุดก็หาของที่ตัวเองต้องการเจอ ก่อนจะหยิบมาสองสามห่อทันที

ตอนที่ขึ้นมาบนรถอีกครั้ง สือจินก็กำลังรอเธออยู่อย่างเบื่อหน่าย พอเห็นเธอขึ้นมา ก็พูดขึ้น“คุณจะไปที่บริษัทของซือหานไหม ผมจะพาคุณไปดูที่บริษัทของซือหานสักหน่อยแล้วกัน”

กู้ชิงเกอเหม่อลอยไป กว่าจะมีปฏิกิริยาตอบสนองกลับมา

พาเธอไปที่บริษัทของฟู่ซือหานเหรอ?

เธอไม่ต้องการ

พอคิดถึงตรงนี้ กู้ชิงเกอก็ปฏิเสธเขาออกมาตรงๆ

“ฉันไม่ไป”

พอได้ฟังแบบนี้ สือจินก็มองเธอผ่านกระจกมองหลัง“ไปมาแล้วเหรอ?”

“ไม่เคยค่ะ”กู้ชิงเกอเม้มปาก เขาออกคำสั่งกักบริเวณเธอ ไม่ให้เธอก้าวเท้าออกนอกประตูใหญ่ แต่ปรากฏว่าเธอแอบหนีออกมาซื้อของไม่เท่าไร ถ้าตอนนี้ยังวิ่งแจ้นไปเรียกร้องความสนใจต่อหน้าของเขาอีกล่ะก็ ไม่แน่ว่าต่อไปอาจจะถูกขังอยู่ในห้องเลยก็เป็นได้

“ในเมื่อไม่เคย ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวพาคุณไปเปิดหูเปิดตาสักหน่อยแล้วกัน”

พูดจบ สือจินก็เลี้ยวรถทันที กู้ชิงเกอไม่ทันได้ห้ามเขา ก็เห็นรถเปลี่ยนทิศทางไปอีกทางเรียบร้อยแล้ว

เธอมองท้ายทอยของสือจินอย่างหมดคำพูด

หลังจากที่ทั้งสองคนมาถึงจุดหมาย สือจินจอดรถเสร็จแล้ว กู้ชิงเกอก็เปิดประตูรถออกลงไปจากรถด้วยกัน

“ไปกันเถอะ！”