เผด็จรัก หัวใจซาตาน นิยาย บท 4

คืนนี้กู้ชิงเกอนอนไม่หลับ เพิ่งมาผล็อยหลับตอนหลังเที่ยงคืนไปแล้ว ผลคือเพิ่งจะนอนหลับยังไม่ได้สักตื่นก็มีคนมาเคาะประตู ตอนที่เธอลุกออกไปเปิดประตูนั้นก็เห็นน้าซู

“Morningค่ะคุณหนูกู้”

“น้าซู สวัสดีค่ะ” กู้ชิงเกอโค้งตัวให้เธอ ถึงแม้ว่าพื้นเพทางบ้านของเธอจะเป็นคนธรรมดา แต่เธอได้รับการอบรมสั่งสอนจากมารดาเป็นอย่างดีตั้งแต่เด็ก

“คุณหญิงให้คุณหนูกู้ลงไปกินข้าวเช้าทางด้านล่างค่ะ”

“ตกลงค่ะ งั้นหนูขอไปล้างหน้าแปรงฟันก่อน”

ดังนั้นกู้ชิงเกอล้างหน้าล้างตาเปลี่ยนเสื้อผ้าและลงมาชั้นล่างพร้อมกับน้าซู แต่ก็เห็นฟู่ซือหานเดินออกมาจากห้องพอดี

ต่างจากการเปลือยแผงอกกำยำของเขาเมื่อคืนนี้ สูทสีเข้มที่สั่งตัดเป็นพิเศษอย่างเรียบง่ายยิ่งสะท้อนให้เขาความหยิ่งผยองแบบไม่ถูกชะตา หน้าตาหล่อเหลาสมบูรณ์แบบตามธรรมชาติ แววตาอันเฉยเมยราวกับทะเลหมอกบนยอดเขาสูง การยืนอยู่ในจุดนั้นจนตนเองมีโลกของตนเอง

“คุณชาย”

น้าซูทักทายเขา

ฟู่ซือหานแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินพลางก้าวขาเรียวยาวลงไปชั้นล่าง

กู้ชิงเกอชะเง้อมองแผ่นหลังสูงโปร่งของเขา จนในใจสบถด่าไร้มารยาทออกมาอยู่ในใจ ต่อไปถ้าเธอแต่งงานกับคนประเภทนี้จริงๆ แล้วล่ะก็ งั้นชีวิตของเธอในอนาคตก็ต้องลำบากแน่

คุณหญิงฟู่ได้นั่งประจำที่ตรงโต๊ะทานอาหารอยู่ชั้นล่าง วันนี้เธอสวมใส่ชุดกี่เพ้าสีเหลืองขนห่าน หรูหราสง่างามมาก เมื่อเห็นทั้งสองคนเดินตามหลังกันมานั้น ดวงตางดงามฉายความไม่ชอบมาพากลขึ้นมาทันที

ฟู่ซือหานเดินตรงปรี่ออกนอกบ้าน

“จะไปไหน?” คุณหญิงฟู่เอ่ยถาม

“ออกไปข้างนอก”

“วันนี้พ่อแกจะกลับมา”

เมื่อฟู่ซือหานได้ยินพลันขมวดคิ้วทันที “มาทำไม?”

“มาพูดคุยเรื่องงานแต่งของแกกับกู้ชิงเกอ”

กู้ชิงเกอที่ได้ยินชื่อของตัวเองพลันตกอยู่ในสภาวะอยู่ไม่สุขทันที

แววตาอันเฉียบคมราวกับสายฟ้ากวาดตามอง กู้ชิงเกอไม่ต้องเงยหน้าก็พอทราบว่าคือใคร เธอเม้มมุมปากเล็กน้อย เพื่อพยายามให้ตนเองอยู่ในสภาวะเปิดเผยตนเองต่ำสุด

“เรื่องแต่งงาน?” ฟู่ซือหานเลิกคิ้ว นัยน์ตาอันงดงามกวาดตามองกู้ชิงเกอ แต่งงานกับผู้หญิงเห็นแก่เงินคนนี้เหรอ?

คุณหญิงฟู่เหล่ตามองเขา และตักเค้กเข้าปาก “มันเป็นความต้องการของคุณย่าของแก”

เมื่อฟู่ซือหานได้ยิน พลันขมวดคิ้วอันงดงามทันที

“กินข้าวเสร็จแล้วพาชิงเกอไปโรงพยาบาลด้วยกันเลย พ่อแกจะรอแกอยู่ที่ห้องพักผู้ป่วยของย่าแก”

ฟู่ซือหานยกมือขึ้นดึงเนกไทหลากสีที่อยู่ตรงต้นคออย่างเบื่อหน่าย และแสดงท่าทางเตรียมระเบิดอารมณ์แต่จำต้องอดกลั้นเอาไว้อย่างสุดกำลัง

“คุณหนูกู้มานั่งกินข้าวเถอะ” น้าซูดึงเก้าอี้ให้กู้ชิงเกอ กู้ชิงเกอจึงต้องนั่งลง แถมนั่งฝั่งตรงข้ามฟู่ซือหาน

การเผชิญหน้ากับสายตาราวหิมะแข็งตัว ขนไรอ่อนที่อยู่ด้านหลังของกู้ชิงเกอลูกซู่ทันที

หลังจากกินข้าวเช้าเสร็จ กู้ชิงเกอเดินทางไปโรงพยาบาลพร้อมกับฟู่ซือหาน

ขณะที่อยู่บนรถ

กู้ชิงเกอนั่งอยู่เบาะหลังอย่างอึดอัด

“เงินแค่สิบล้าน ทำให้คุณยอมขายตัวเองเลยเหรอ?” น้ำเสียงอันเย็นเฉียบดังมาจากทางซ้าย กู้ชิงเกอเอนศีรษะเล็กน้อย จึงค้นพบว่าฟู่ซือหานกำลังพูดถึงเรื่องตัวเองอยู่

กู้ชิงเกอไม่ได้ตอบคำถาม ทำไมเธอต้องขายตัวเพื่อเงินแค่สิบล้านด้วย?

ประเด็นหลักคือนี่มันเป็นปรารถนาของมารดาเธอก่อนเสียชีวิต ที่ต้องการให้เธอต้องแต่งเข้าตระกูลฟู่

มารดาเสียชีวิตไปแล้ว ต่อแต่นี้เธอไม่มีวันอกตัญญู จึงเติมเต็มปรารถนาของท่านให้สำเร็จ

“ผมจะจ่ายร้อยล้าน แล้วรีบไสหัวออกไปจากตระกูลฟู่”

จู่ๆ ฟู่ซือหานพูดน่าตกใจมาก

“อะไรนะ?” กู้ชิงเกอจ้องมองเขาอย่างประหลาดใจ นัยน์ตาสดใสเปล่งประกายไปด้วยความตกใจอย่างเต็มเปี่ยม

ร้อยล้าน

เธอไม่เคยเห็นเงินมากมายขนาดนี้มาตั้งแต่เด็กจนโต และคิดไม่ถึงว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าคนนี้จะมือเติบ ถึงขั้นพูดว่าจะจ่ายเงินให้เธอหนึ่งร้อยล้าน

เมื่อเห็นลักษณะท่าทางตกตะลึงของเธอ ฟู่ซือหานจึงแขวะกลับทันที “ตกใจจนเอ๋อไปเลยเหรอ? ก็ใช่นะ ผู้หญิงหน้าเงินอย่างเธอ เมื่อได้ยินยอดเงินเยอะขนาดนี้ต้องพอใจมากแน่ใช่ปะ?”

“…” กู้ชิงเกอพูดไม่ออกสักพัก อะไรที่หมายถึงผู้หญิงหน้าเงินแบบนี้?

เธอเป็นผู้หญิงหน้าเงินตั้งแต่ตอนไหนเหรอ?

“ถ้าตกลง งั้นก็ลงไปจากรถตอนนี้เลย”