เผด็จรัก หัวใจซาตาน นิยาย บท 7

แอ๊ด--

เสียงประตูดังขึ้น กู้ชิงเกอเกิดความคิดหุนหันพลันแล่นที่อยากจะขุดช่องว่างแล้วมุดลงไป สุดท้ายได้แต่ผุดลุกนั่งและเก็บของที่อยู่บนเตียง

คืนนี้เธอเตรียมย้ายไปนอนบนโซฟา

หลังจากฟู่ซือหานเข้ามาแล้วแทบไม่สนใจเธอด้วยซ้ำ ราวกับไม่เห็นหัวเธอเลย กระทั่งเดินเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ

กู้ชิงเกอได้ยินเสียงน้ำไหลซู่ซ่าดังมาจากห้องน้ำ ซึ่งอธิบายความหงุดหงิดจากในใจว่าอยู่ในระดับใดได้

คิดว่าตนเองเป็นร่างโปร่งแสงก็ดี งั้นคืนนี้เธอก็สามารถใช้เวลาอย่างปลอดภัยได้ทั้งคืน กู้ชิงเกอดึงผ้าห่มมาห่มเรียบร้อย จากนั้นจึงเอนหลังพิงโซฟาและหลับตาลง

และก็ไม่รู้เพราะเหตุใดปัจจัยมันมาจากเขาหรือว่าโซฟาที่ทำให้ไม่สบายตัว แม้ว่ากู้ชิงเกอหลับตา แต่กลับนอนไม่หลับ

การนอนอยู่ที่นี่สำหรับเธอแล้วเหมือนทรมานทุกขณะจิต

เสียงน้ำในห้องน้ำหยุดลง ฟู่ซือหานเปิดประตูและเดินเข้ามา พร้อมทั้งเช็ดผมและเดินเข้ามาในห้องพลันเปิดไฟด้วย ตอนที่เห็นร่างกายผอมเพรียวขดตัวนอนอยู่บนโซฟานั้น ฝีเท้าเขาชะงักทันที

สักพักมุมปากเขากระตุกรอยยิ้มเยาะเย้ยออกมาแวบหนึ่ง

วันนี้เสนอตัวย้ายไปนอนบนโซฟาแล้วเหรอ? นี่เธอกำลังประชดตนเองหรือยังไง?

ประชด?

ฟู่ซือหานหรี่ตาลงเล็กน้อย แต่เป็นการใช้เล่ห์กล แค่ผู้หญิงหน้าเงินก็เท่านั้นเอง มีอะไรให้ประชดด้วย?

แต่เธอรู้ตัวถึงได้เก็บผ้าห่มย้ายไปนอนบนโซฟา ถือว่ายังรู้ตัวอยู่บ้าง

เพียงแต่เขามีเรื่องที่สำคัญกว่านั้นมาที่ต้องการคุยกับเธอ

ฟู่ซือหานเดินมาหา พร้อมทั้งเปิดโคมไฟคริสตัลที่อยู่เหนือศีรษะภายในห้อง แสงไฟแสบตาทำให้กู้ชิงเกอไร้วิธีหลับตาอีกต่อไป

เธอสะบัดผ้าห่มออกพลันผุดนั่ง ดวงตาสดใสคู่หนึ่งจ้องมองฟู่ซือหานอย่างไม่เข้าใจ

หลังจากฟู่ซือหานจ้องมองเธออย่างเย็นชาแล้ว จู่ๆ นัยน์ตาอันเย็นยะเยือกดั่งน้ำแข็งก็เปลี่ยนไป ราวกับคิดถึงเรื่องบางอย่างออก

“ของที่ให้เธอกิน กินหรือยัง?”

ที่แท้!

หัวใจของกู้ชิงเกอที่เต้นโครมคราม ในที่สุดเขาก็ยังจำเรื่องนี้ได้ ท่ามกลางแสงไฟแสบตา ใบหน้าเล็กอันขาวเกลี้ยงเกลาของกู้ชิงเกอซีดเผือดลงไปอีก เธอเม้มมุมปากเล็กน้อย “ฉะ...”

เธอไม่ใช่คนที่โกหกเก่ง แต่ครั้งนี้กลับพูดอึกอักออกไป “กินแล้ว”

พูดจบเธอก้มหน้าลงทันที เพราะว่ารู้สึกหดหู่ใจมาก

ฟู่ซือหานที่กำลังเช็ดผมอยู่ชะงักทันที ขาเรียวยาวสาวเท้าตรงดิ่งมาใกล้เธอ พลันใช้มือบีบปลายคางของเธอทันทีเพื่อเป็นการบังคับให้เธอเงยหน้าขึ้นมา

“นี่เธอ เธอรู้มั้ยว่าการโกหกฉันจะมีจุดจบยังไง?”

กู้ชิงเกอรู้สึกตกใจมาก พลันหลบแววตาอันจองหองของเขา “ฉันไม่ได้โกหกคุณ”

“จริงเหรอ?” ฟู่ซือหานแสยะยิ้มออกมา “ยาล่ะ? กินต่อหน้าฉันอีกครั้งสิ”

เมื่อกู้ชิงเกอได้ยัน พลางเบิกตาโต แถมจ้องมองเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อ

“เอามา”

สีหน้าฟู่ซือหานจ้องมองเธออย่างบูดบึ้ง ใบหน้าหล่อเหลาในเวลานี้คล้ายว่าเป็นสัตว์ร้ายมากที่สุดตัวหนึ่ง กู้ชิงเกอไร้หนทาง พลันยื่นมือออกไปหยิบขวดยาออกมาจากกระเป๋าในชุดนอน

“ฉันกินยาแล้วจริงๆ ฉะ...”

จู่ๆ ก็โดนเขาแย่งยาคุมไป จากนั้นเขาก็เทยาออกมาเม็ดหนึ่งต่อหน้ากู้ชิงเกอเพื่อยื่นให้เธอ

“กลืนลงไป”

กู้ชิงเกอจ้องมองเม็ดยานี้ที่อยู่ทางด้านหน้าพลันส่ายหน้าอยู่ตลอด “ฉันกินแล้วจริงๆ ทำไมคุณถึงไม่เชื่อ? คุณทำแบบนี้ไม่ได้นะ!”

ฟู่ซือหานทำหน้านิ่ง จู่ๆ ก็บีบปลายคางของเธอ หน้าตาเคร่งขรึม ราวกับพระราชาแสนเย็นชาไร้ความรู้สึก

“ไม่ใช่ว่าทุกคนคู่ควรที่จะตั้งท้องลูกของฟู่ซือหานอย่างฉัน!”

“อ๊ะ – อื้อ”

ฟู่ซือหานบังคับให้เธออ้าปาก จากนั้นจึงยัดยาใส่ปากของเธอ ดวงตาราวสายฟ้า “กลืนลงไป”

“อื้อ” กู้ชิงเกอกำลังดิ้นรนท่ามกลางการกักกุมจากพละกำลังของเขา พลันหันหน้าออกเพื่องับตรงนิ้วของเขาอย่างท่วงที

ฟู่ซือหานคร่ำครวญออกมาอย่างเจ็บปวด พลันสะบัดมือออกและถอยหลังไปหลายก้าว ซึ่งกู้ชิงเกอก็สะบัดเขาออกในเวลาเดียวกัน ร่างกายเพรียวผอมล้มลงบนโซฟาอย่างไร้เรี่ยวแรง

แต่เธอก็สามารถลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว พร้อมทั้งคายยาที่อยู่ในปากของตนเองทิ้งทันที จากการดิ้นรน จึงทำให้น้ำตาจึงไหลพรากออกมาจากเบ้าตา

ภาพๆนี้ทำให้ฟู่ซือหานขมวดคิ้วทันที

ดวงตาอันใสบริสุทธิ์คู่นั้น...

“คุณไม่ต้องกังวลว่าฉันจะตั้งท้องลูกของคุณ เพื่อใช้ลูกมาข่มขู่คุณ เพราะว่าฉันไม่ได้รู้สึกดีกับคุณเลย เราสามารถต่างคนต่างเดิน ถ้าคุณทนไม่ไหวจริงๆ งั้นฉันสามารถย้ายออกจากห้องนี้ได้ทันที หรือเราจะหย่าขาดจากกันเลยก็ได้”

“หย่าเหรอ?” ฟู่ซือหานเปล่งเสียงหัวเราะออกมา “เธอพูดว่าจะหย่าก็หย่าได้เลยงั้นสิ?”

กู้ชิงเกอกัดริมฝีปากล่าง พลันเงยหน้าสบตาเขาอย่างดื้อรั้น ดวงตาคู่นั้นสดใสเป็นอย่างมาก

“ไม่ได้รู้สึกดีกับฉัน?” ฟู่ซือหานเบ้ปากแสยะยิ้ม “เธอรู้สึกดีกับเงินและตำแหน่งในตระกูลฟู่ของเราใช่มั้ยล่ะ?”