เพลิงร้ายซ่อนรัก นิยาย บท 10

เพียงไม่นานรถก็มาจอดหน้าบ้านหลังใหญ่ ทศกัณฐ์อดนึกถึงวันนั้นไม่ได้ วันที่ต้องแกล้งเป็นสามีกับภรรยาตัวเอง ถ้าไม่เกิดเรื่องพวกนั้นขึ้น ไม่รู้ว่าเขาจะรู้จักผู้หญิงคนนี้ไหม

ประตูบานใหญ่ค่อยๆ เลื่อนออกช้าๆ โดยการกดรีโมท รถที่จอดรออยู่ก็เคลื่อนตัวเข้าไป

"สวัสดีครับป้า"

"สวัสดีค่ะคุณทศ" ตอนนี้ทุกคนในบ้านรู้จักทศกัณฐ์กันแล้ว ว่าเขาเป็นลูกชายอีกคนของท่านพลเอกเรวทัต

"ผมผ่านมาทางนี้ก็เลยแวะมาหาคุณแม่ครับ" พุดตาลอนุญาตให้เขาเรียกแบบนี้ ทศกัณฐ์ก็เลยให้เกียรติท่าน

"คุณท่านอยู่ข้างบนค่ะ เดี๋ยวป้าให้คนขึ้นไปตามให้ค่ะ"

ชายหนุ่มก็เลยเข้ามารออยู่ด้านในกับลูกน้องคนสนิท

"เห็นว่าผ่านมาทางนี้เหรอลูก" พอแม่บ้านขึ้นไปตามพุดตาลก็รีบลงมา

"สวัสดีครับ ผมเข้าบริษัทหาพี่รามมาครับ ก็เลยแวะมากราบคุณแม่ด้วย" ขณะที่พูดสายตาชายหนุ่มมองขึ้นไปชั้นบน

"ทศมาก็ดีแล้ว ตามแม่ขึ้นมานี่หน่อย" ยังไงนางก็ต้องบอกพี่ชายให้รู้ว่ามีน้องสาวอีกคน

ทศกัณฐ์ก็เลยขึ้นไปชั้นบนพร้อมกับพุดตาล แต่เพลิงไม่ได้ตามไป

ชายหนุ่มเดินตามขึ้นไปเงียบๆ จนท่านพาไปหยุดอยู่ที่หน้าห้องหนึ่ง

"แม่เองนะ แม่ขอเข้าไปหน่อย" นางเอ่ยพูดก่อนที่จะเปิดประตูเข้าไป

ทศกัณฐ์แปลกใจมากท่านพูดแบบนี้กับคนข้างในหมายความว่ายังไง

พอประตูเปิดออกเขาก็เห็นว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งนอนให้น้ำเกลืออยู่บนเตียง "??"

"น้องชื่อเมขลา เป็นน้องสาวของเราอีกคน"

ทศกัณฐ์ถึงกับอึ้ง ไม่คิดว่าแม่ใหญ่ก็ตามหาน้องเหมือนกัน และที่สำคัญท่านทำงานเร็วกว่าลูกน้องของเขาเสียอีก

เมขลายังไม่ค่อยรู้เรื่องนี้มากนัก เพราะเธอยังไม่อยากรับรู้อะไร แต่ได้ยินแค่นี้ก็พอจะเดาออกแล้วว่าผู้ชายคนนี้คงเป็นลูกชายของคนใจร้ายนั่น และเขาคงถูกเลี้ยงมาอย่างดีถึงได้ดูภูมิฐานขนาดนี้ ถ้าเธอเกิดมาเป็นผู้ชายก็คงจะดี

"คนนี้พี่ชายคนที่สองของเราเอง" นางหันกลับไปพูดกับหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงบ้าง

"สวัสดีค่ะ" หญิงสาวพนมมือไหว้ โดยที่มือยังคงมีสายน้ำเกลืออยู่

"แล้วนี่เป็นอะไรทำไมถึงให้น้ำเกลือ" ประโยคแรกที่เขาคุยกับน้อง เพราะไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดีแล้ว

"น้องตากฝนเมื่อคืนนี้"

"ทำไมถึงไม่ดูแลตัวเองดีๆ"

"อย่าว่าน้องเลยแม่ผิดเอง"

"คุณท่านไม่ผิดหรอกค่ะ ฉันเองต่างหากที่ผิด"

"แล้วนี่พี่รามรู้หรือยังครับ"

"แม่ยังไม่ได้บอก" นางอดเป็นห่วงความรู้สึกของลูกชายไม่ได้ ไม่ใช่ว่ากลัวรามสูรจะรับน้องไม่ได้หรอก แต่กลัวรามสูรโกรธให้พ่อมากกว่า แค่เรื่องทศกัณฐ์เขาก็ไม่คุยกับพ่อแบบสนิทใจตั้งแต่สมัยนั้นแล้ว

คนตัวเล็กที่นอนอยู่บนเตียงค่อยๆ หันหลังให้ เพราะเธอกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่อีกแล้ว ทำไมเธอต้องเกิดมาด้วย ในเมื่อผู้ชายคนนั้นไม่ต้องการเธอเลย เธอไม่ต้องเกิดมาก็ได้นี่ เกิดมาแล้วทำให้ทุกคนทุกข์ใจขนาดนี้

"เย็นนี้ผมได้ยินว่าพี่รามจะกลับบ้าน เดี๋ยวผมจะกลับมาใหม่ตอนเย็น" เพราะทศกัณฐ์ยังติดงานราชการอยู่ เขาก็เลยอยู่ที่นี่นานไม่ได้

มือหนาเอื้อมไปขยับผ้าห่มคลุมร่างให้กับน้องสาวเบาๆ