เพลิงร้ายซ่อนรัก นิยาย บท 12

"นั่งรออยู่ตรงนี้ก่อนนะคะ" เกวลินให้เมขลานั่งรอที่ห้องรับรองแขก แต่ก็แอบมองดูเด็กสาวคนนี้อยู่หรอก หน้าตาจิ้มลิ้มขนาดนี้มีธุระอะไรกับท่านประธาน หรือจะโทรไปหาสโรชาดี..ไม่ดีกว่า..เอาไงดีเรา

"ฉันนึกว่าพี่ยังไม่มา"

พอออกมาจากห้องรับรองก็เห็นว่าเอวายืนมองซ้ายมองขวาอยู่ตรงโต๊ะทำงานของเธอ

"เอวามาก็ดีแล้ว"

"มีอะไรเหรอพี่"

"พี่ไม่รู้จะพูดยังไงดี"

"เอ้า..ไม่รู้จะพูดยังไง แล้วทีแรกคิดว่าจะพูดอะไรล่ะ"

"เราคิดว่าโรสจะมากับบอสไหม"

"วันนี้หมอนัดไม่ใช่หรือคะ"

"ก็ใช่นั่นแหละ"

"ทุกครั้งฉันก็เห็นมาด้วยกันนี่"

"เออจริงด้วยนะ" ภาวนาขอให้สโรชามาด้วยจะได้เห็นว่ามีผู้หญิงมาขอพบสามี "พี่ลืมถามเราเลยที่มามีอะไร"

"ฉันอยากจะถามเรื่องนับดาวเป็นยังไงบ้าง"

"ให้เข้าโรงเรียนอนุบาลใกล้บ้านนั่นแหละ"

"ถ้าค่าใช้จ่ายมันเยอะ พี่ก็ให้ฉันช่วย.."

"ไม่ต้องพูดเรื่องนี้"

"ฉันอยากช่วยพี่นี่"

"บ้านก็ไม่ได้เช่า พี่ไม่ได้ลำบากอะไรเลย เงินเดือนเลขาก็ได้ตั้งเยอะ"

ทำงานและก็นั่งคุยกันไปได้พักใหญ่ จนเกวลินลืมเลยว่ามีคนมาขอพบเจ้านาย

"นั่นไงฉันว่าแล้วต้องมาด้วยกัน" เอวาเอ่ยพูดขึ้นเมื่อเห็นประตูลิฟต์เปิดออก

แต่พอเห็นว่าเป็นใครบ้างที่เดินออกมาจากลิฟต์ มันทำให้ใบหน้าของใครบางคนร้อนขึ้นมาได้

"อะไรจะกลับมารับเร็วขนาดนั้น" แต่เอวากลับพูดแบบเซ็งๆ เมื่อเห็นผู้กองเพลิงออกจากลิฟต์มาพร้อมกับสโรชาและรามสูร

"พี่เอวามานานหรือยังคะ"

"มาได้สักพักแล้ว จนมีคนมาตามกลับบ้านแล้วไม่เห็นหรือไง" เอวาตอบพร้อมกับมองไปที่เพลิง

"คุณเพลิงก็ทำตามหน้าที่ เราจะไปว่าให้เขาได้ยังไง"

"แหมเดี๋ยวนี้เห็นอกเห็นใจกันจังเลยนะคะ" เอวาอดแซวเกวลินไม่ได้

"พวกคุณคุยกันไปก่อนนะ ผมขอคุยกับผู้จัดการก่อน" รามสูรส่งข้อความให้ผู้จัดการเข้ามาหาในห้องก่อนแล้ว

ทั้งสามก็เลยนั่งเม้าท์กันแบบออกรสออกชาติ ส่วนเพลิงตอนนี้แยกตัวไปหากาแฟดื่ม อยู่ในห้องเครื่องดื่ม

"ตายแล้ว..."

"ใครตายคะ" คนท้องทั้งสองต่างก็ตกใจ อยู่ดีๆ เกวลินก็พูดออกมาแบบนั้น

"พี่ลืมไปว่ามีคนมาขอพบบอส"

"มาขอพบคุณรามหรือคะ?"

"ใช่..ตอนนี้พี่ให้รออยู่ในห้องรับรองแขก"

"ใครเหรอพี่" นั่งอยู่ด้วยกันตั้งนานเอวาก็ยังไม่รู้เรื่องนี้

"พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน หน้าตาจิ้มลิ้มเชียว"

"อะไรนะคะ" ถ้าบอกว่าหน้าตาจิ้มลิ้มต้องเป็นผู้หญิงแค่นั้นแหละ แถมคงจะสวยด้วย

"อย่าเพิ่งรีบหึงสิ เผื่อมีธุระเรื่องงาน"

"ฉันเปล่าหึงสักหน่อย หึ!" ว่าแล้วสโรชาก็ถือวิสาสะเปิดประตูห้องสามีเข้าไป

"คุยกันเสร็จแล้วเหรอครับ เป็นอะไรทำไมหน้ามุ่ยเชียว" ชายหนุ่มที่กำลังคุยงานอยู่ก็เลยต้องได้เดินเข้ามาหาภรรยาก่อน

"ได้ยินคุณพี่เลขาบอกว่ามีสาวหน้าตาจิ้มลิ้มมาหาค่ะ"

"สาวหน้าตาจิ้มลิ้ม ใครเหรอ?"

"ให้ผมออกไปก่อนไหมครับ" ผู้จัดการที่เข้ามาคุยงานก่อนหน้านั้น เริ่มรู้สึกเป็นส่วนเกินแล้ว

"ไม่รู้สิคะ บอกว่าอยู่ห้องรับรองแขก"

ได้ยินแบบนั้นรามสูรก็เลยคว้าแขนภรรยาให้ไปในห้องนั้นพร้อมกัน

ขึ้นมาถึงก็เห็นมีโต๊ะทำงานอีกโต๊ะวางอยู่ใกล้กับคุณเลขาหน้าห้อง

"บอสให้คนจัดโต๊ะไว้ให้เรา" เรื่องนี้เกวลินก็ยังไม่รู้เพราะสโรชายังไม่มีโอกาสเล่าให้ฟัง

"ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ ฉันยังไม่เคยทำงานพวกนี้ แต่ก็คงช่วยพี่ได้เยอะ"

เกวลินส่งรอยยิ้มให้ไป และให้รายละเอียดกับเมขลาได้อ่าน ว่าต้องทำอะไรบ้าง ส่วนมากก็มีแค่เรื่องเอกสาร และถ้ามีการประชุม ให้ช่วยจัดเครื่องดื่มและเอกสารในที่ประชุม

"ตายแล้ว พี่ลืมซื้อกาแฟเข้ามาไว้ในห้องเครื่องดื่ม" เพราะถ้าท่านประธานมาต้องได้เตรียมกาแฟให้

"เดี๋ยวเมย์ลงไปซื้อให้ค่ะ"

"เราชื่อเมย์เหรอ"

"ใช่ค่ะ"

"ถ้างั้นพี่ฝากหน่อยนะ" เกวลินก็เลยโอนเงินในบัญชีส่วนที่เป็นของบริษัทให้เมขลาลงไปจัดซื้อของมาไว้ในห้องเครื่องดื่ม

ประตูลิฟต์ขาลงเปิดออก เป็นจังหวะเดียวกับประตูลิฟต์ขาขึ้นก็เปิดออกเช่นกัน แน่นอนว่าเมขลาต้องเข้าลิฟต์ที่มีลูกศรลง

"อ้าวทำไมวันนี้มาอีกล่ะ"

"ก็โรสน่ะสิบอกว่ามีเรื่องจะคุยด้วย" คนที่เกวลินทักก็คือเอวา แต่ตอนที่คุยกับเอวาสายตาเกวลินกลับมองดูคนที่พามา

"สนใจน้องนุ่งบ้างก็ได้นะคะ" เห็นแค่สายตาก็รู้แล้ว สงสัยว่าผู้กองเพลิงจะตก(จีบ)พี่สาวแล้วล่ะสิ "เอ๊ะ..แล้วนี่โต๊ะทำงานใครคะ"

"ผู้ช่วยเลขา"

"พี่มีผู้ช่วยด้วยเหรอ"

"ตอนนี้พี่ให้ลงไปซื้อของมาไว้ห้องเครื่องดื่ม"

"แบบนี้ก็ดีนะ จะได้มีคนช่วยงาน ฉันเข้าไปรอโรสที่ห้องรับรองแขกดีกว่า" เห็นสายตา เกวลินที่มองเพลิงแล้วก็เลยหลีกทางให้ทั้งสองได้คุยกัน "คุณผู้กองนั่งตรงนี้ก่อนก็ได้นะคะ" เอวาเลื่อนเก้าอี้ให้เพลิงได้นั่งข้างๆ เกวลิน

"ว่าไงครับคนสวย พร้อมรับเงินนั้นหรือยัง รู้ไหมว่ามันหนักมากที่ผมต้องพกไปไหนมาไหนด้วย" ขณะที่พูดคางของเพลิงก็ได้วางเกยไว้กับโต๊ะทำงานเกวลินแบบอ้อนสาว

เกวลินอมยิ้มเล็กน้อยตอนนี้แทบจะทำอะไรไม่ถูก

"ถ้าคุณไม่รับหมดครั้งเดียว งั้นรับไปทีละครึ่งก็ได้นะ" ตอนนี้ทำยังไงก็ได้ให้เกวลินรับเงินล้านนั่น

ติ๊ง.. เสียงประตูลิฟต์เปิดออก คนที่นั่งคุยกันอยู่แทบจะไม่รู้ เพราะคนหนึ่งดูจะอ้อนอีกคนกำลังเขิน

"พี่คะ ของทุกอย่างเอาไปจัดไว้ในห้องเครื่องดื่มทั้งหมดเลยใช่ไหมคะ"