เพลิงร้ายซ่อนรัก นิยาย บท 14

ขาเรียวก้าวเดินมาที่โต๊ะทำงานของตัวเอง ด้วยหัวใจที่..จะเรียกว่าห่อเหี่ยวก็คงได้ เมื่อคิดว่าตัวเองต้องเจออะไรอีกมากมาย การออกมาโบยบินโลกภายนอก มันไม่ได้สวยงามแบบที่คิดไว้เลย

"พี่มีอะไรให้ฉันช่วยไหมคะ" ขณะที่พูดสายตาเมขลาพยายามจับจ้องไปมองคนที่เธอถาม

"อีกครึ่งชั่วโมงจะมีการประชุมผู้บริหาร พี่อยากให้เราไปเตรียมน้ำมากกว่า น้ำเย็นไม่ต้องใส่น้ำแข็งนะจ๊ะ"

"ค่ะ" เมขลารีบทำตามอย่างไว เพราะดีกว่าให้เธอนั่งอยู่ตรงนี้

"ผมขอไปหาอะไรดื่มก่อนนะครับ" พูดจบเพลิงก็รีบเดินไปที่ห้องเครื่องดื่มอีกคน

"ค่ะ.." แล้วจะบอกเราทำไมรีบขนาดนั้น ยังไม่ได้ตอบเลยด้วยซ้ำเพลิงก็เดินไปแล้ว เกวลินก็เลยตั้งหน้าตั้งตาทำงานของตัวเองดีกว่าที่ต้องคิดให้รกสมอง

"อุ๊ย?" คนยิ่งใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ขณะที่เมขลาเอื้อมมือขึ้นไปเพื่อจะหยิบแก้ว ซึ่งเก็บไว้ชั้นบน แต่ก็มีมือของใครไม่รู้ยื่นมาจากทางด้านหลังจับแก้วให้กับเธอก่อน

"ผมไม่ยักรู้ว่าคุณมาทำงานที่นี่" ที่เพลิงยังเงียบอยู่เพราะไม่มีโอกาสจะถามไถ่

"คุณจำคนผิดแล้วมั้งคะ" หญิงสาวคว้าเอาแก้วในมือของเขาออกมาวาง แล้วก็เอื้อมขึ้นไปจะหยิบอีกหลายๆ ใบ เพราะผู้บริหารคงมีหลายคน แต่ด้วยความสูงของเธอ แก้วที่เหลือมันอยู่ด้านในก็เลยเอื้อมไม่ถึง "คุณ!!" เมขลาตกใจ เมื่อถูกอีกฝ่ายโอบเอวแล้วจับร่างของเธอยกขึ้น

"ก็ผมเห็นว่าความสูงของคุณไม่ถึง"

"จะถึงหรือไม่ถึงมันก็เรื่องของฉัน ปล่อยนะ!" ขาเรียวพยายามถีบอีกฝ่ายเพื่อให้เขาวางเธอลง

"ถ้ารีบหยิบเอาป่านนี้คงได้แล้ว" เพลิงรีบวางเธอลงเพราะกลัวจะทำหลุดมือ

ตุ๊บ! พอเท้าถึงพื้นหญิงสาวก็เตะเข้าที่หน้าแข้ง

"โอ๊ย" เมขลายกปลายเท้าขึ้นมาลูบคลำ แทนที่เขาจะเป็นคนเจ็บเพราะถูกเตะ แต่ดันเป็นเธอที่เจ็บปลายเท้าเสียเอง

"หึ" แค่นี้เหรอจะได้เศษเสี้ยวหนึ่งของการฝึกทหาร เพราะเขาเจอมาหนักทุกรูปแบบแล้ว

"คุณไม่ได้ยินหรือไงว่าอีกครึ่งชั่วโมง ฉันต้องได้ยกน้ำเข้าไปในห้องประชุม"

"เดี๋ยวช่วย" ชายหนุ่มกำลังจะเอื้อมขึ้นไปหยิบแก้วลงมาให้

"ออกไป"

"ก็บอกว่าจะช่วยไง"

"ฉันบอกให้ออกไป!"

เพลิงก็เลยต้องได้ถอยออกมาก่อน เพราะกลัวว่าคนข้างนอกจะได้ยินเสียงที่เธอตะคอก

"เจอคุณเพลิงพอดีเลยค่ะ"

"ครับ" พอออกมาก็เห็นว่าเอวากำลังตามหา

"ฉันว่าจะอยู่รอทานข้าวเที่ยงกับพี่เกวลินหน่อยค่ะ คุณไม่รีบไปไหนใช่ไหมคะ" ที่ถามแบบนี้เพราะถ้าเพลิงรีบเอวาจะให้ไปก่อนแล้วค่อยกลับมารับ

"ไม่รีบครับ" ทำไมวันนี้เขารู้สึกดีใจ ที่ภรรยาเจ้านายไม่อยากกลับบ้านเร็ว ทุกครั้งเพลิงจะเป็นคนเร่งให้กลับมากกว่า

"แล้วผู้ช่วยพี่ไปไหนคะ" เอวามองดูก็ไม่เห็นเมขลาอยู่ที่โต๊ะทำงาน

"พี่ให้ไปเตรียมน้ำ เดี๋ยวจะมีการประชุมผู้บริหาร"

"พี่ให้น้องเมย์เตรียมน้ำหรือคะ"

"ทำไมเหรอจ๊ะ"

"เปล่าหรอกค่ะ" ..เอาไงดี เพราะเอวาก็เคยทำงานนี้มาก่อน รู้ดีว่าบริการเครื่องดื่มนี่แหละหนักสุดแล้ว "คุณเพลิงคะฉันวานอะไรหน่อยสิ" ถ้าจะไปช่วยเองก็ไม่ได้ เพราะคุณหมอห้ามยกของหนัก

"??" เขาทำงานที่นี่จริงเหรอ อย่าบอกว่าเป็นผู้ช่วยเลขาเหมือนเรานะ? เพราะถ้าเขาไม่ทำงานที่นี่แล้วจะมาช่วยยกน้ำทำไม

เมขลาไม่มีเวลาให้คิดแล้ว เพราะเธอต้องได้ยกเครื่องดื่มเข้าไปในที่ประชุม

"เจ็บขาเหรอจ๊ะ" เกวลินซึ่งกำลังหอบเอกสารเดินตามหลัง เห็นว่าเมขลาเดินเท้ากะเผลกเล็กน้อย

"ปะ.. เปล่าค่ะ" เธอจะบอกได้ยังไงว่าเตะขาแฟนของพี่เขาจนทำให้เจ็บขา

"ถ้ายกน้ำไม่ไหวงั้นเอาเอกสารเข้าไป เดี๋ยวพวกนี้พี่ทำเอง"

"ฉันไหวค่ะ" เมขลาก็เลยกัดฟันเดินให้ปกติที่สุด

"หือ?" รามสูรแปลกใจทำไม ผู้กองเพลิงถึงได้เข้ามาช่วยบริการเครื่องดื่ม

แต่สายตานั้นก็เหลือบมองไปที่อีกคน ซึ่งกำลังยกน้ำเข้ามาเหมือนกัน

"ขาเป็นอะไร"

ถึงแม้จะพยายามเดินให้ปกติแล้ว แต่คนเป็นพี่ก็ดูออกว่าน้องสาวเจ็บขา ..เจ็บตอนที่เตะยังไม่เท่าไร แต่มาถูกหนีบอีกนี่สิขาไม่หักก็ดีเท่าไรแล้ว

"ไม่ได้เจ็บสักหน่อย" เมขลาตอบไปพร้อมกับวางเครื่องดื่มลงตรงหน้าพี่ชาย แล้วเธอก็ต้องได้ออกมาเตรียมเครื่องดื่มเข้าไปอีก

ห้องเครื่องดื่ม..

"โอ๊ย!" เข้ามาถึงยังไม่ทันระวังตัวก็ถูกยกร่างขึ้นไปนั่งบนเคาน์เตอร์ที่เดิม "คุณจะทำอะไร!" หญิงสาวพยายามขยับเท้าหนีแต่ก็สู้แรงของผู้ชายตรงหน้าไม่ได้ พอจับเธอนั่งบนเคาน์เตอร์ได้ เพลิงก็ถอดรองเท้าดูว่าขาเธอเป็นอะไร

ทีแรกคิดว่าเพราะรองเท้าแน่นไปหรือเปล่า แต่พอขยับดูแล้วก็ไม่เกี่ยวกับรองเท้านี่ หรือเพราะตอนที่เธอเตะขาเขา? "เจ็บไหม"

"ไม่เจ็บ! โอ๊ยย!!"