เพลิงร้ายซ่อนรัก นิยาย บท 19

"คุณจะไปไหนคะ" สโรชาเห็นสามีรีบเดินออกมาเมื่อดูข่าวแล้ว

"คุณอยู่ที่นี่กับแม่ ดึกๆ เดี๋ยวผมกลับมารับ"

"ไม่ต้องไปหรอกลูก" พุดตาลรู้ดีว่าลูกชายจะไปไหนนางก็เลยรีบเดินตามมาห้าม

"ผมขอทำหน้าที่ลูกบ้างเถอะครับแม่ ผมสัญญาว่าจะไม่ทำให้แม่ขายหน้า"

"รามแม่ขอล่ะไม่ต้องไป" แต่ก็ไม่ทันแล้ว พอรามสูรไปที่รถเขาก็รีบขับออกจากบ้าน

"เอารถออกเร็ว"

"คุณแม่จะไปไหนคะ" สามีไปสโรชาไม่ว่า แต่เธอไม่อยากให้แม่ของสามีไปเจอภาพแบบนั้น

"แม่จะไปหยุดเรื่องนี้เอง เราอยู่เป็นเพื่อนน้องก่อนนะ" แทนที่จะเป็นห่วงความรู้สึกของตัวเอง แต่นางกลับเป็นห่วงความรู้สึกของเมขลามากกว่า เพราะตอนนี้คงรับรู้แล้วว่าคนที่ทุกคนพูดถึงคือใคร

เมขลาอยากตามไปแต่ถ้าเธอไปด้วยอีกคนเรื่องคงต้องยุ่งมากกว่านี้แน่

[โรงแรมที่ใช้จัดงาน]

"คุณพ่อทำอะไรครับ" ทศกัณฐ์มาช้าก็เลยเพิ่งรู้ว่าคนที่พ่อควงออกงานไม่ใช่แม่ใหญ่ แต่พอเขารับรู้แล้วก็ไม่อยู่เฉย ชายหนุ่มเดินตรงเข้าไปหาคนเป็นพ่อที่กำลังนั่งยิ้มระรื่นอยู่ข้างกายดาราสาวท่านหนึ่ง ที่ห่างหายจากจอโทรทัศน์ไปสักระยะแล้ว

"พ่อก็มองหาเราอยู่ว่าอยู่ที่ไหน"

"มองหาผมทำไมครับ"

"นั่งก่อนสิลูก"

นักข่าวและสื่อมวลชนไม่ถูกอนุญาตให้เข้ามาในงานนี้ ทำแค่เก็บภาพหน้างาน แต่แค่ภาพแว๊บๆ ก็สามารถทำให้เป็นข่าวได้ เพราะไม่มีใครคิดฝันเลยว่าท่านพลเอกเรวทัตจะควงดาราสาวตกอับมาเปิดตัวในงานนี้

"พ่อยังไม่ได้ตอบผมเลยว่าทำแบบนี้ทำไม"

"เราเป็นผู้ชายด้วยกัน พ่อทำแบบนี้ลูกคงเข้าใจ"

"ทำไมผมต้องเข้าใจเรื่องพวกนี้ด้วยล่ะครับ..กี่ครั้งแล้วครับพ่อ" ทุกครั้งที่พ่อควงสาวๆ ทศกัณฐ์พยายามจะไม่เข้ามาก้าวก่าย แต่ครั้งนี้มันมากเกินไป เพราะเป็นงานที่เป็นหน้าเป็นตา ทุกครั้งพ่อจะพาแม่ใหญ่ออกงาน เขาก็ทำได้แค่มองอยู่ห่างๆ เพราะกลัวแม่ใหญ่จะรู้เรื่องแล้วไม่สบายใจ แต่ไม่คิดว่าท่านรู้เรื่องเขามานานแล้ว

"ไอ้เพลิงพาเจ้านายมึงออกไป" พลเอกเรวทัตเริ่มจะไม่ชอบใจที่ลูกชายมาต่อว่าตัวเองฉอดๆ

ถึงแม้คนในงานให้ความสนใจกับเรื่องนี้มาก แต่ไม่มีใครกล้าเสนอหน้า เพราะด้วยตำแหน่งของเรวทัต

หน้างาน..

"ขอโทษครับ ถ้าไม่มีการ์ดเชิญทางเราไม่อนุญาตให้เข้า"

"ผมเป็นลูกชายของท่านพลเอกเรวทัต"

คนที่เฝ้าหน้างานมองหน้ากันเล็กน้อย "ยังไงพวกเราก็ให้เข้าไม่ได้ครับ"

ขณะที่รามสูรกำลังจะหาทางเข้าไปในงานให้ได้ คนเป็นแม่ก็ได้ตามมาถึงที่โรงแรม

ทีแรกนักข่าวคิดว่าจะมาทำข่าวดารามาร่วมงานการกุศลทางกองทัพจัดขึ้นทุกปี แต่ไม่คิดว่าจะมาได้ข่าวเด็ด ไม่มีนักข่าวคนไหนกล้าเข้ามาสัมภาษณ์ เพียงแค่นั่งจับตามองกันอยู่ห่างๆ แถมยังแอบเก็บภาพไว้

"รามสูร แม่ว่าค่อยกลับไปคุยกันที่บ้าน" พุดตาลยังไงก็เป็นพุดตาล ไม่อยากให้มีเรื่องเสียหายในครอบครัว ไม่ใช่ว่าเรื่องที่สามีทำจะทำให้แค่นางเดือดร้อน แต่กับลูกชายก็ไม่ต่างกัน

ขณะที่ทั้งสองถูกกันไม่ให้เข้าไป เพลิงก็ได้พาทศกัณฐ์ออกมาจากงานก่อน

"คุณแม่?"

"นายเห็นอะไรในงานไหม" รามสูรถามทศกัณฐ์ทันทีที่เดินออกมา

"ผมจะไปส่งที่บ้านก่อนครับ" ทศกัณฐ์ยังไม่รู้เลยว่าตัวเองจะกลับเข้าไปในงานไหม เพราะไม่ชอบอะไรแบบนี้เลย

"แล้วเรื่องงานล่ะลูก"

"ขาดผมสักคน งานก็คงไม่ล่มหรอกครับ" ขนาดทศกัณฐ์เป็นแค่ลูกเมียอีกคน ยังอดเป็นห่วงนางไม่ได้ จนอยากกลับมาส่งที่บ้านก่อน

ทั้งสามก็เลยนั่งรถคันเดียวกันมา โดยมีเพลิงเป็นคนขับให้

มาถึงคฤหาสน์หลังใหญ่ เพลิงก็จอดรถไว้ที่ลานจอดรถด้านหน้า

"เป็นยังไงบ้างคะ" สโรชาได้ยินเสียงรถวิ่งเข้ามาก็เลยออกมารับ

"แล้วลูกล่ะ"

"อยู่กับน้องเมย์ข้างในค่ะ"

"เราเข้าไปคุยกันข้างในดีกว่า" รามสูรก็เลยชวนทศกัณฐ์เข้าบ้านด้วย อยากจะรู้เหมือนกันว่าที่แม่บอกพ่อกลับมาบ้านพรุ่งนี้แม่จะทำอะไร

"ผมไม่เห็นด้วยครับ" พอรู้ว่าแม่จะทำอะไร ทางทศกัณฐ์และรามสูรต่างก็คัดค้าน

"มันเป็นของของเขา เราต้องคืนให้เขาสิลูก" ไม่ใช่แค่นางจะหย่าแต่นางจะคืนบ้านหลังนี้ให้สามีไป เพราะมันเป็นบ้านมรดกที่เรวทัตได้รับตกทอดมาจากรุ่นปู่ย่า

"แต่มันก็เป็นสิทธิ์ของผมด้วย" รามสูรรู้ดีว่าแม่ผูกพันกับบ้านหลังนี้มาก ในฐานะทายาทเขาก็มีสิทธิ์ในบ้านหลังนี้เหมือนกัน

แต่นางจะหน้าด้านอยู่ต่อไปได้ยังไง

ขณะที่ผู้ใหญ่กำลังคุยกัน เมขลาขออุ้มรามิลออกมาข้างนอก เพราะเธอไม่สมควรที่จะอยู่ตรงนั้น จะออกไปนอกชายคาก็ไม่ได้ เพราะกลัวหมอกจะถูกตัวหลานเดี๋ยวไม่สบาย

"??" เพลิงซึ่งนั่งอยู่ในรถ ทีแรกก็ไม่ได้สนใจคนอุ้มเท่าไร เพราะคิดว่าเป็นแม่บ้าน แต่พอสังเกตดูดีๆ ทำไมคนที่อุ้มลูกชายของรามสูรถึงได้หน้าคุ้นนัก