เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 156

สวีซุ่ยหนิงรอให้เฉินลู่พูดต่อ แต่เขากลับเงียบ แล้วเอ่ยว่า: "เธอกลับไปเถอะ เรื่องเลิกกัน ขอให้ฉันลองคิดดูก่อน เรื่องโจวอี้ เธออุตส่าห์มาตั้งไกลเพื่อเอาหลักฐานให้ฉันดู ฉันไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องไม่เชื่อเธอ"

เฉินลู่ยอมเชื่อง่ายๆ แบบนี้ อยู่ๆ สวีซุ่ยหนิงก็รู้สึกว่าน่าแปลก

เธออยากจะพูดอะไรสักนิดเพื่อทำให้สถานการณ์ดีขึ้น แต่กลับเอ่ยออกไปแค่คำเดียว: "ขอบคุณ"

เฉินลู่เรียกให้คนรถตระกูลเฉินไปส่งเธอ

ก่อนที่สวีซุ่ยหนิงจะออกไป ทำยังไงเขาก็ไม่ยอมหันมามองเธอ เธอถอนหายใจ แล้วบอกเขา: "อย่างนั้นก็ลาก่อน"

เธอพูดประโยคนั้นจบก็เดินออกไปข้างนอก ตอนที่กำลังนั่งอยู่บนรถ เธอหันไปมองโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่กลับเห็นว่าเฉินลู่เหมือนกำลังยืนมองออกมาทางนอกบ้าน

ใช่ เหมือน เพราะว่ารถห่างออกมาไกลแล้ว สวีซุ่ยหนิงเลยไม่แน่ใจว่าที่ตัวเองเห็นนั้น ตกลงมันใช่เรื่องจริงหรือเปล่า

เย็นวันนั้น เธอก็กลับไปถึงเมืองh

ที่จริงการที่สวีซุ่ยหนิงไปหาเฉินลู่นั้นออกจะฉุกละหุกอยู่หน่อย หลังจากนั้นเธอก็คิดได้ว่า การบอกให้เฉินลู่ได้รู้เรื่องพวกนี้ดูเหมือนจะไม่มีประโยชน์อะไร การพูดความจริง ทำอะไรโจวอี้ไม่ได้สักนิด

เธอรู้สึกว่าตัวเธอใส่ใจความคิดเห็นของเฉินลู่มากกว่าไป

สวีซุ่ยหนิงส่ายหน้า อันที่จริงมันง่ายมากที่ผู้หญิงจะรู้สึกต่างออกไปเมื่อเจอผู้ชายที่ดูแลเธอดี

คืนนี้ แน่นอนว่าเฉินลู่นั้นนอนไม่หลับ

กลางดึก เขาฝัน มีแต่ฉากที่สวีซุ่ยหนิงรักกับผู้ชายหลายคน ในฝันเธอดูสนุกมาก เป็นนางจิ้งจอก ที่ดึงดูดสายตาผู้ชายทุกคน ผู้ชายพวกนั้นต่างไม่อยากห่างจากเธอ

เฉินลู่รังเกียจจนแทบจะอ้วก ตอนที่เขากระชากตัวเธอออกจากผู้ชายพวกนั้น เขาแทบอยากจะบีบคอเธอให้ตายไปเสีย

แต่สวีซุ่ยหนิงก็ยังจะมากระชากคอเสื้อของเขา แล้วใช้สายตายั่วเขา

เฉินลู่เอ่ยออกมาด้วยท่าทางน่ากลัว: "สวีซุ่ยหนิง เธอมันสำส่อน"

"นายไม่ชอบที่ฉันเป็นแบบนี้เหรอ?" สวีซุ่ยหนิงเอ่ยยิ้มๆ สีหน้าของเธอดูสนุกเป็นอย่างมาก แต่เธอก็ยังทำแววตาใสซื่อ ใช่สิ ทำเป็นใสซื่อ คนที่รู้ทันแค่มองก็อ่านออกหมดทุกอย่างว่าเธอกำลังเสแสร้ง

ถึงแม้จะรู้ว่าเธอกำลังเสแสร้ง เขาก็ไม่กล้าที่จะโทษเธออยู่ดี แถมยังปล่อยให้เธอได้สั่งเขาตามอำเภอใจ แม้จะเป็นไฟที่ร้อนแผดเผา เขาก็ยินดีจะทำตามเธอ"

"เธอเป็นเด็กดีได้ไหม?" เฉินลู่เอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

สวีซุ่ยหนิงกลับหัวเราะแล้วเอ่ยว่า: "แต่ว่านายชอบที่ฉันเป็นแบบนี้นี่นาเฉินลู่"

"ไม่ชอบ"

"ชอบสิ เฉินลู่"

"ฉันบอกแล้ว ว่าไม่ชอบ"

สวีซุ่ยหนิงยิ้มได้สดใสยิ่งกว่าเดิม แล้วเอ่ยออกมาชัดเจนทุกตัว: "นายชอบจริงๆ นะ เฉินลู่ นายชอบฉันที่สุดแล้ว"

เจ้านายของเขาเข้าใจเป็นอย่างดี แต่ไม่ได้พูดออกมาตรงๆ เขายิ้ม: "คุณลองบอกมาสิว่าต้องการแบบไหนบ้าง ไม่แน่ว่าผมอาจจะช่วยได้"

เฉินลู่: "ผมไม่รีบร้อน"

ทางโจวอี้เพิ่งได้รับข่าวมาว่าเฉินลู่จะต้องออกเดินทางไปทำงานเมืองอื่นเมื่อตอนบ่าย เขากำลังจะไปอยู่แล้ว กลับไม่ยอมมาหาเธอ

โจวอี้ก็เลยต้องไปหาเฉินลู่แทน

ตอนที่เขาเห็นโจวอี้ ใบหน้าเขากลับไม่ได้แสดงท่าทีประหลาดใจหรืออะไรเลย

"ได้ยินมาว่านายกำลังจะไปทำงานต่างเมืองเหรอ?" โจวอี้ถาม "ทำไมไม่เห็นบอกฉันบ้าง?"

เฉินลู่เอ่ยเรียบๆ: "เรื่องอาการป่วยของเธอ ฉันหาหมอที่มารับผิดชอบแทนแล้ว นี่คือสิ่งที่ฉันต้องทำให้เธอ แต่ฉันไม่ได้มีหน้าที่ที่จะต้องรายงานตารางการทำงานของฉัน"

โจวอี้ฝืนยิ้มออกมา: "เฉินลู่ ฉันเคยบอกนายไปแล้ว ฉันไม่ได้อยากเข้าไปวุ่นวายชีวิตของนาย ฉันก็แค่หวังว่านายจะไม่ทำเหมือนฉันเป็นคนนอก พวกเราเป็นเพื่อนกันคงไม่มีปัญหาอะไรไม่ใช่เหรอ?"

เฉินลู่เอ่ย: "ก่อนหน้านี้ฉันตามใจเธอมากไปหน่อยใช่ไหม? ตอนนี้เลยได้คืบจะเอาศอก?"

โจวอี้มีสีหน้าเจ็บปวด

"ฉันไม่มีเพื่อนคนไหน ที่สามารถรู้ตารางการทำงานได้ตลอดเวลา"

เฉินลู่เอ่ย