เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 158

ความสัมพันธ์ของเฉินลู่กับเจียงเจ๋อก็ธรรมดา บวกกับเรื่องของสวีซุ่ยหนิง เฉินลู่ยังไม่พอใจเขา และน้ำเสียงของเขาก็ไม่ค่อยอบอุ่น “หาฉันมีเรื่องอะไร?”

เจียงเจ๋อเช็ดแหวน จากนั้นดึงมือกลับ กล่าว “มีบางเรื่อง อยากจะบอกนาย”

เฉินลู่ไม่ต้องการสนใจเขา ดังนั้นจึงรอให้เขาพูด

เจียงเจ๋อค่อยๆ ลูบแหวนด้วยนิ้วหัวแม่มือของเขา และกล่าวว่า "จริงๆ แล้วเรื่องนั้นที่ฉันได้ทำกับหนิงหนิงนั้น คือโจวอี้ชักจูงฉัน รวมถึงที่ที่หนิงหนิงอยู่ด้วย แม้ว่าอีกคนจะลบโมเมนต์ของหนิงหนิงออก ที่จริงโจวอี้ก็เคยบอกฉันเช่นกัน ในครั้งนั้นไม่กล้าที่จะพูดความจริง คือไม่อยากให้นายกับเธออยู่ด้วยกัน”

เจียงเจ๋อยักไหล่ "ฉันรับไม่ได้ที่เธอจะไปอยู่กับชายอื่น ในเวลานั้นฉันรู้สึกว่าไม่สามารถอยู่กับเธอได้อีกแล้ว ดังนั้นจึงทำให้พวกนายมีอุปสรรค"

เฉินลู่พูดเบา ๆ “แล้วทำไมจู่ๆ ถึงเปลี่ยนใจ บอกฉันมา?”

เจียงเจ๋อเงียบอยู่นาน และสุดท้ายได้ยิ้มอย่างขมขื่น "ฉันมันเจ้าชู้เกินไป หนิงหนิงไม่ควรอยู่กับคนสารเลวอย่างฉัน ฉันโง่ ไม่มีสมอง จะปล่อยให้เธอเข้าใจผิดได้อย่างไร? ฉันมันไอ้โง่สมควรตายแล้ว”

“ฉันไม่สามารถมองดูเธอถูกโจวอี้รังแกอย่างหน้าตาเฉยได้ โจวอี้นังสารเลวนั่นก็สมควรตายไปกับฉัน” เจียงเจ๋อพูดอย่างขุ่นเคือง

เฉินลู่ทำได้เพียงแค่มองเขาแบบนั้น

ที่จะบอกว่าสวีซุ่ยหนิงต้องการแต่งงานกับเขา เขาไม่เชื่อจริงๆ แต่ใครก็ตามที่มีสายตาปกติ คงจะไม่สนใจรูปลักษณ์ของเจียงเจ๋อเช่นนี้

“อย่าไปเชื่อ นี่คือสิ่งที่หนิงหนิงพูดเอง” เจียงเจ๋อพูด “เธอมาหาฉันเมื่อไม่นานมานี้ และเราคุยกันถึงเรื่องอดีต คือฉันที่เข้าใจเธอผิด รังเกียจที่ฉันหน้าตาไม่ดี ความจริงแล้ว เธอไม่เคยสนใจหน้าตาของฉันเลย ตอนแรกเธอบอกว่าเธอจะอยู่ด้วยกันกับฉัน เธอก็ดีใจแล้ว"

เจียงเจ๋อได้โบกมืออีกครั้ง และตอนนี้เฉินลู่ก็สามารถเห็นได้ว่าแหวนหน้าตาเป็นอย่างไร แท้จริงแล้วมันคือแหวนหมั้น เจียงเจ๋อถอดแหวนออก และเฉินลู่สามารถมองเห็นเนื้อของแหวนด้านในได้

“เธอมาในวันนั้น ได้เอาแหวนวงนี้มาให้ฉัน ตอนนั้น เธออยากของฉันแต่งงาน เธอเป็นแค่ผู้หญิง เดิมทีจะเป็นคนที่สมควรที่ได้รับความรัก แต่เธอก็เต็มใจที่จะเป็นฝ่ายเริ่มก่อน ที่จะขอฉันแต่งงาน เธอจะเป็นคนดีเช่นนี้ได้อย่างไร? ต่อไปแม้ว่าเธอจะแต่งงาน ฉันจะเป็นผู้ชายคนเดียวที่ขอเธอแต่งงาน” ใบหน้าของเจียงเจ๋อเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่มีความสุข “ตอนนี้ฉันรู้สึกว่า ชีวิตนี้ ฉันก็ไม่มีอะไรที่จะต้องเสียใจแล้ว”