เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 227

เมื่อสวีซุ่ยหนิงลงจากรถ จึงทำให้เฉินลู่มองเห็นเธออย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

เธอมองย้อนกลับไปที่ลั่วจือเห้อและพูดว่า "ฉันลงไปก่อนนะ"

“อืม” เขาพยักหน้า รอเธอลงจากรถแล้วขับออกไป

ลั่วจือเห้อมองไม่เห็นเฉินลู่ ซึ่งนั่นทำให้สวีซุ่ยหนิงโล่งใจมาก เมื่อคิดว่าทำไมตัวเองต้องกลัวลั่วจือเห้อเห็นเฉินลู่ หัวใจของเธอก็จมดิ่งลง

ทำไมผู้หญิงคนหนึ่งถึงห้ามไม่ให้ผู้ชายเจอกับแฟนเก่าของตัวเองล่ะ?

ตามความเข้าใจของเธอ มีเพียงการลอบทำความผิดเท่านั้น อดีตอื่น ๆ ทั้งหมดได้กลายเป็นความแคร์

เมื่อสวีซุ่ยหนิงคิดดังนั้น ความรู้สึกมากมายก็ถามโถมเข้ามา ทำให้จิตใจสับสนวุ่นวาย

“ดึกขนาดนี้แล้วยังคุยงานข้างนอกอีกเหรอ?” เฉินลู่พูดเบาๆ

สวีซุ่ยหนิงที่ยังตกใจไม่หายถูกขัดจังหวะด้วยเสียงของเฉินลู่ เธอเงยหน้าขึ้นและเหลือบมองไปเขา เธอมีเรื่องมากมายในใจ เห็นได้ชัดว่าไม่มีอารมณ์ที่จะจัดการกับเฉินลู่ในขณะนี้

ดวงตาของเฉินลู่ล้ำลึก เขามองดูเธออย่างเงียบ ๆ

สวีซุ่ยหนิงเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า "เฉินลู่ นายไม่ต้องมาหาฉันแล้วจริงๆ"

เฉินลู่กล่าว "รถคันเมื่อกี้คือรถของลั่วจือเห้อเหรอ?"

สวีซุ่ยหนิงไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงรู้สึกขนหัวลุกเล็กน้อยเมื่อเขาถามแบบนั้น เธอตอบโดยไม่รู้ตัวว่า "ไม่ใช่"

“งั้นเหรอ?” เขาถามเสียงเรียบ

เขาพูดแบบนี้ก็แสดงว่าเขารู้ทันเธอซะแล้ว