เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 227

เมื่อสวีซุ่ยหนิงลงจากรถ จึงทำให้เฉินลู่มองเห็นเธออย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

เธอมองย้อนกลับไปที่ลั่วจือเห้อและพูดว่า "ฉันลงไปก่อนนะ"

“อืม” เขาพยักหน้า รอเธอลงจากรถแล้วขับออกไป

ลั่วจือเห้อมองไม่เห็นเฉินลู่ ซึ่งนั่นทำให้สวีซุ่ยหนิงโล่งใจมาก เมื่อคิดว่าทำไมตัวเองต้องกลัวลั่วจือเห้อเห็นเฉินลู่ หัวใจของเธอก็จมดิ่งลง

ทำไมผู้หญิงคนหนึ่งถึงห้ามไม่ให้ผู้ชายเจอกับแฟนเก่าของตัวเองล่ะ?

ตามความเข้าใจของเธอ มีเพียงการลอบทำความผิดเท่านั้น อดีตอื่น ๆ ทั้งหมดได้กลายเป็นความแคร์

เมื่อสวีซุ่ยหนิงคิดดังนั้น ความรู้สึกมากมายก็ถามโถมเข้ามา ทำให้จิตใจสับสนวุ่นวาย

“ดึกขนาดนี้แล้วยังคุยงานข้างนอกอีกเหรอ?” เฉินลู่พูดเบาๆ

สวีซุ่ยหนิงที่ยังตกใจไม่หายถูกขัดจังหวะด้วยเสียงของเฉินลู่ เธอเงยหน้าขึ้นและเหลือบมองไปเขา เธอมีเรื่องมากมายในใจ เห็นได้ชัดว่าไม่มีอารมณ์ที่จะจัดการกับเฉินลู่ในขณะนี้

ดวงตาของเฉินลู่ล้ำลึก เขามองดูเธออย่างเงียบ ๆ

สวีซุ่ยหนิงเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า "เฉินลู่ นายไม่ต้องมาหาฉันแล้วจริงๆ"

เฉินลู่กล่าว "รถคันเมื่อกี้คือรถของลั่วจือเห้อเหรอ?"

สวีซุ่ยหนิงไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงรู้สึกขนหัวลุกเล็กน้อยเมื่อเขาถามแบบนั้น เธอตอบโดยไม่รู้ตัวว่า "ไม่ใช่"

“งั้นเหรอ?” เขาถามเสียงเรียบ

เขาพูดแบบนี้ก็แสดงว่าเขารู้ทันเธอซะแล้ว

สวีซุ่ยหนิงตอบ "ไม่ใช่สักหน่อย"

“จริงสินะ เขาเป็นเทพบุตรของเธอมาตลอด แถมยังดูเหมือนคนที่ออกมาจากความฝันของเธอเลยใช่ไหม?” เฉินลู่พูดเปรียบเทียบอย่างตรงประเด็น “ยิ่งไปกว่านั้น เขายังรวยมากด้วย ไม่มีอะไรที่ไม่ตรงความต้องการของเธอเลยแม้แต่นิดเดียว"

สวีซุ่ยหนิงกล่าว "เฉินลู่ อย่ามาสร้างปัญหาที่นี่ได้ไหม? เขาเป็นแค่คู่หูร่วมงานของฉัน และเขาก็ไม่ได้ชอบฉัน..."

แต่ดูเหมือนว่าเฉินลู่กลับจับใจความสำคัญบางอย่างได้และพูดว่า “ดูสิ เธอคิดว่าเขาไม่ได้ชอบเธอ แต่เธอน่ะถูกใจเขามากใช่ไหมล่ะ?”

จู่ ๆ สวีซุ่ยหนิงก็ไม่รู้จะพูดยังไง เพราะเฉินลู่ดักทางเธอไว้หมดแล้วแบบนี้

ในมุมมองของเฉินลู่ ความเงียบของเธอเท่ากับการยอมรับอย่างไม่ต้องสงสัย

จริง ๆ แล้วที่เฉินลู่พูดคำเหล่านี้ ก็เพื่อรอให้เธอตอบโต้หักล้าง เพราะวันนี้เธอเมินเขาเพราะลั่วจือเห้อ ทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจ เห็นได้ว่าเมื่อผู้ชายรู้สึกไม่ปลอดภัย เขาคนนั้นสามารถสร้างปัญหาได้ง่ายโดยปราศจากเหตุผล