เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 91

สวีซุ่ยหนิงไม่ได้ตอบกลับอีกครั้ง แต่อย่างไรก็ตาม เธอออกเดินทางไปทำงานต่างเมืองและได้ไปยังเมืองa

เธอวางแผนที่จะหลอกล่อโจวอี้ แต่ทว่าฉับพลันเธอฉุกคิดได้ว่าหากเธอไปด้วยตัวเองคงไม่เหมาะสมเท่าไร โจวอี้สามารถยุยงเจียงเจ๋อได้ เช่นนั้นเธอเองก็สามารถให้จางอวี้ไปหยั่งเชิงและล้วงข้อมูลหล่อนได้เหมือนกัน

เมื่อจางอวี้ได้ทราบเรื่องนี้ เธอพร้อมที่จะเสี่ยงชีวิตเพื่อสวีซุ่ยหนิง เธอตรงไปยังสถานที่ของโจวอี้ด้วยความรวดเร็ว

ทรวงอกของโจวอี้นั้นอาการติดเชื้อรุนแรงเป็นอย่างมาก สภาพร่างกายของเธอนั้นเจ็บป่วยและมีไข้

จางอวี้กลัวว่าหากหล่อนตายเคราะห์จะตกอยู่ที่เธอ เธอไม่ได้โอหังอวดดีเหมือนเช่นปกติ เธอเพียงแต่บอกให้หล่อนรักษาสุขภาพด้วยท่าทีสงบนิ่ง ท้ายที่สุดก็เอ่ยเพิ่มเติมด้วยน้ำเสียงราบเรียบ "อ่อ ใช่แล้ว ที่แท้ซูหว่านจิ้งคือลูกค้าของพี่งั้นเหรอ? รอยสักที่พี่สักให้หล่อนสวยมากเลย"

นัยต์ตาของโจวอี้เปลี่ยนไปเล็กน้อย ท้ายที่สุดก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ไร้อารมณ์ "ฉันรับลูกค้ามากมาย คนคนนี้ไม่ได้อยู่ในความทรงจำเลย"

จางอวี้เอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา "อ่อ พี่เป็นคนขี้หลงขี้ลืมนี่เนอะ"

โจวอี้เอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ "ใครจะไปมีกะจิตกะใจจดจำคนที่ไม่เกี่ยวข้องกับเราล่ะ? พนักงานแคชเชียร์ของซูเปอร์มาร์เก็ตจำเธอได้ไหม?"

"หล่อนจำพี่ได้"

"นั่นอาจเป็นเพราะว่าเป็นลูกค้าของฉัน" โจวอี้กล่าว

จางอวี้ไม่ได้พูดคุยอะไรกับเธออีก ในขณะนี้เธอกำลังรีบร้อนไปรายงานผลให้แก่สวีซุ่ยหนิง โจวอี้ไม่ได้เอ่ยยืนยันว่าไม่รู้จัก นั่นหมายความว่าซูหว่านจิ้งและโจวอี้อาจจะรู้จักกัน

หลังจากที่สวีซุ่ยหนิงได้รับคำตอบจากจางอวี้ ร่างกายของเธอกระชับแน่นและพยายามสงบสติอารมณ์ ภายในใจของเธอนั้นมีความคิดแล้ว ซูหว่านจิ้งและเพื่อนร่วมชั้นของเธอคือเพื่อนกัน อาจจะมีการกดไลค์ให้กัน การตั้งค่าของเว่ยป๋อใครก็สามารถเห็นได้ โจวอี้และซูหว่านจิ้งคือเพื่อนกัน ช่างง่ายดายที่จะสามารถหาเว่ยป๋อนั้นพบ

โจวอี้ล้มป่วยและยังคงล้มป่วยอยู่ หล่อนไม่มีอารมณ์ที่จะส่งคนมาตามหาว่าเธออยู่ที่ไหน แต่หล่อนมีอารมณ์ปัดหน้าจอโทรศัพท์อยู่เสมอ

สำหรับเรื่องของที่อยู่ คนแปลกหน้าจะเป็นคนบอกเจียงเจ๋อนั้นก็ไม่ผิด แต่ไม่ได้หมายความว่าโจวอี้จะไม่เคยบอกเขา โจวอี้อาจจะบอกคนแปลกหน้าก่อนที่จะมาบอกเจียงเจ๋อก็เป็นได้

สวีซุ่ยหนิงสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด แม้ว่าเธอจะยืนยันการคาดเดาของเธอแล้ว แต่ก็ไม่มีหลักฐาน ทำได้เพียงแค่ให้เธอยืนยันให้แน่ชัดว่าโจวอี้ต้องการจะทำลายเธอ บอกเฉินลู่ไป เขาเองก็คงเชื่อเธอเพียงครึ่งเดียว แต่ก็เป็นเรื่องยากที่จะอธิบายให้เป็นเรื่องจริง

แต่ทว่าเฉินลู่จะเชื่อหรือไม่นั้นไม่สำคัญ เธอจะค่อยๆทำให้โจวอี้หายไปจากสายตาของเขา ทำให้โจวอี้ได้เห็นว่าเฉินลู่และเธอสวีซุ่ยหนิงนั้นสนิทชิดเชื้อกันมากเพียงใด

รูปลักษณ์ของโจวอี้ไม่งดงามเช่นเดิมอีกแล้ว

ตามหลักความเป็นผู้ชายแล้ว แม้ว่าภายในใจของเฉินลู่จะมีเธอ แต่ใครจะกล้ารับประกันได้ว่าสักเสี้ยววินาทีของหัวใจของเขาจะไม่ละทิ้งโจวอี้? อย่างไรเสียเฉินลู่ก็รูปหล่ออยู่แล้วนี่นา

สวีซุ่ยหนิงไม่รู้ว่าตัวเธอนั้นรู้สึกไปเองหรือเปล่า โดยปกติเมื่อเขาพูดแบบนี้ราวกับว่าเขานั้นมีความประหลาดใจ เอ่ยคำว่าประหลาดใจก็จริง แต่เขาดูนิ่งสงบไปหน่อย

ไม่ค่อยสามารถแยกแยะได้

"ฉันมาทำอะไรน่ะเหรอ? ฉันมาอวยพรให้นายอายุมั่นขวัญยืนนับร้อยปีและมีลูกชายที่แสนดีไง" สวีซุ่ยหนิงพ่นลมหายใจอย่างเย็นชา

เฉินลู่เลิกคิ้ว "ทุกวันเหนื่อยแทบจะขาดใจ ฉันจะไปมีลูกกับใครได้?"

สวีซุ่ยหนิงบอกกับตัวเองภายในใจ เรื่องของโจวอี้ ในปัจจุบันนี้ไม่สามารถรีบร้อนได้ สู้ให้ผ่านไปสักระยะแล้วค่อยเอ่ยถึงยังดีเสียกว่า ในเวลานี้ภายในใจของเฉินลู่ความสมดุลยังคงเอนเอียง ต่อให้เธอพูดไปก็คงไร้ประโยชน์

เธอเอ่ยอย่างเชื่องช้า "นี่ก็ต้องถามตัวนายเองแล้ว"

เมื่อเอ่ยจบ สวีซุ่ยหนิงค่อยๆยกเปลือกตาขึ้นพลางจ้องมองเขา เมื่อได้เห็นแววตานี้ ช่างมีเสน่ห์และเต็มไปด้วยความยั่วยวนใจ

เฉินลู่มองดูเธอครู่หนึ่ง เขากระแอมเบาๆราวกับว่ากำลังบรรเทาอาการบางอย่าง จากนั้นเขาเบือนหน้าหนี