เทพโอสถผงาดโลกา นิยาย บท 3

สตรีทั้งสองนั่งขัดสมาธิอยู่บนพื้น พวกนางต่างฝ่ายต่างมองกันโดยไม่สังเกตเห็นเสิ่นเสียงแม้แต่น้อย นี่ทำให้เส้นเสียงรู้สึกถึงความอัปยศเพราะถูกเมินเฉยจากโฉมสะคราญทั้งสองนาง

หลังจากเหม่อลอยอยู่พักหนึ่ง เสิ่นเสียงถึงพบว่าก้นเหวแห่งนี้เต็มไปด้วยรอยแตกร้าวยับเยินและหลุมบ่อมากมาย เศษหินกระจัดกระจายเต็มพื้น ในเศษหินพวกนั้นยังมีเศษผ้าไหมสีขาวปะปนอยู่เหมือนเคยมีการต่อสู้เกิดขึ้น เขาสันนิษฐานว่าสตรีทั้งสองได้ต่อสู้กันจนทำให้เสื้อผ้ากระจุยกระจายเช่นนี้

แม้เสิ่นเสียงจะไม่รู้ว่าเหตุใดสตรีงามล่มเมืองสองนางนี้ถึงได้มาต่อสู้กันใต้หุบเหว แต่เขากลับดูออกว่าพวกนางทั้งสองแข็งแกร่งมาก ทรงพลังเกินกว่าที่เขาสามารถรับรู้ ถึงขั้นแสดงพลังที่สามารถสะเทือนแผ่นดินออกมาได้

"หญิงงามเป็นบ่อเกิดแห่งความหายนะจริง ๆ สั่นสะเทือนจนข้าต้องตกลงมา โชคยังดีที่ไม่ตกลงมาตาย" เสิ่นเสียงแอบก่นด่าอยู่ในใจ ขณะเดียวกันเขาก็มีความอยากรู้อยากเห็นต่อสตรีลึกลับสองนางนี้มาก

เสิ่นเสียงมองตรงไปยังร่างหยกไร้ตำหนิทั้งสองที่อยู่ตรงหน้า ขณะเดียวกันก็ย่องเท้าเบา ๆ เข้าไปหาพวกนาง

หุบเหวที่อยู่ถัดจากผาปีศาจอมตะถูกขนานนามว่านรก ทว่าเสิ่นเสียงที่อยู่นรกในยามนี้กลับเหมือนอยู่แดนสวรรค์ ที่นี่มีสระน้ำซึ่งเปล่งแสงสีขาวศักดิ์สิทธิ์ ที่สำคัญยังมีโฉมสะคราญสองคนเปลือยกายอยู่ข้างสระน้ำ

ยามนี้สตรีทั้งสองถึงตระหนักได้ว่าห่างออกไปไม่ไกลนัก มีดวงตาที่ร้อนระอุคู่หนึ่งกำลังมองมายังพวกนาง นี่ทำให้พวกนางอับอายแค้นเคืองยิ่งนัก

หญิงงามทั้งสองมิได้ขยับตัว เพียงแต่บนดวงหน้าสะสวยเต็มไปด้วยจิตสังหาร ดวงตาคู่งามของทั้งสองมองเขาด้วยความโกรธ พวกนางไม่สามารถแม้แต่จะหันศีรษะ

"พี่สาวทั้งสอง พ...พวกท่านไม่หนาวกันหรือ เหตุใดถึงไม่สวมเสื้อผ้า ข้ารู้สึกว่ามันหนาวมากเลยนะ" เสิ่นเสียงไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี จึงได้ถามออกมาเช่นนี้

ยามนี้ สตรีผู้งามสง่าใบหน้าเย็นชาดั่งน้ำแข็งได้กล่าวขึ้นอย่างเยือกเย็น "หากเจ้าเดินหน้ามาอีกก้าว ข้าจะทำให้เจ้าได้ลิ้มรสความเจ็บปวดทรมานจนเข้ากระดูกเหมือนตายทั้งเป็น"

แม้ว่าเสียงของสตรีนางนี้จะสดใสไพเราะแต่กลับไร้ซึ่งอารมณ์ ทำให้รู้สึกมีบางอย่างขาดหาย ตัวนางไม่แตกต่างจากน้ำเสียง ไม่ว่าจะเป็นท่าทางหรือบุคลิกที่แสดงออกมา ล้วนให้ความรู้สึกเย็นชาห่างเหิน ดวงตาคู่งามที่กะพริบไปด้วยประกายแห่งความเย็นชาเผยให้เห็นความไม่เป็นมิตร