เทพโอสถผงาดโลกา นิยาย บท 6

ซูเม่ยเหยาหยิบแหวนวงหนึ่งออกมาจากผมที่งดงามของนาง แล้วโยนให้เสิ่นเสียงพลางกล่าว "หยดเลือดลงไปเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ การใช้งานของมันคล้ายกับถุงเก็บของ ใส่ข้ากับศิษย์พี่ลงไปด้านใน ส่วนเจ้าปีนขึ้นไปเอง ข้างล่างนี่อยู่นานไม่ได้ ที่นี่มักมีสัตว์อสูรขนาดใหญ่ออกมาเพ่นพ่าน"

เมื่อหยดเลือดลงไปก็เกิดการเชื่อมสัมพันธ์ระหว่างเสิ่นเสียงกับแหวนวงนั้นขึ้นทันที พื้นที่ในแหวนนั้นแคบมาก มีขนาดใหญ่เท่าห้อง ตามความเข้าใจของเสิ่นเสียง แหวนเก็บของในตำนานควรมีพื้นที่ขนาดใหญ่ราวมหาสมุทร

อาวุธเวทย์ที่สามารถใส่สิ่งมีชีวิตได้ มันทำให้เสิ่นเสียงตะลึงยิ่งนัก ถุงเก็บของธรรมดาก็นับว่าหายากแล้ว นั่นเป็นสิ่งที่สืบทอดมาจากบรรพตเซียน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงอาวุธเวทย์ที่สามารถเก็บสิ่งมีชีวิตได้

เขาทำตามที่ซูเม่ยเหยากล่าว เก็บสตรีทั้งสองเข้าไปในแหวนเก็บของ หลังจากเขาสวมแหวน ก็พบว่ามันสามารถล่องหนอยู่บนนิ้วมือของเขาได้ด้วย ซึ่งทำให้เสิ่นเสียงแอบประหลาดใจ

จากนั้นเขาก็ล้วงเอาโอสถที่บิดามอบให้ออกมาแล้วทานลงไป เมื่อมีพลังเพียงพอจึงเริ่มปีนหน้าผาเพื่อออกไปจากหุบเหวที่เต็มไปด้วยปราณมรณะแห่งนี้ สำหรับเขาแล้วมันเป็นความท้าทายครั้งใหญ่

ระหว่างที่ปีนหน้าผานั้นมันทำให้เสิ่นเสียงรู้สึกกลัดกลุ้มมาก เนื่องจากในปราณมรณะสีดำเขามองไม่เห็นอะไรเลย และนี่มันได้เพิ่มระดับความยากให้กับเขามากขึ้น

หลังจากปีนป่ายอย่างยากลำบากมาทั้งวันทั้งคืน ในที่สุดเสิ่นเสียงก็ปีนขึ้นมาถึงจุดหมาย เดิมทีเขาคิดว่ามันเป็นเรื่องยากที่จะทำสำเร็จ แต่เนื่องจากมีเส้นชีพจรเทพ ตอนที่เขาปีนขึ้นมานั้น เขาได้ดูดซับพลังวิญญาณเข้าสู่ร่างมากมาย เพื่อลบล้างความเหนื่อยล้าในร่างกาย ทำให้เขากระปรี้กระเปร่าอยู่ตลอดเวลา

หลังจากเสิ่นเสียงปืนขึ้นมาสำเร็จ ก็เริ่มเดินทางกลับบ้าน

เขามองไม่เห็นซูเม่ยเหยากับไป๋โยวโยวที่อยู่ในแหวน แต่เขาสัมผัสถึงพวกนางได้

"พี่สาวทั้งสอง เมื่อไรพวกท่านจะถ่ายทอดวิชาเทพกับวิชามารให้ข้า" เสิ่นเสียงถามด้วยความร้อนใจ เขามีความสนอกสนใจต่อวิชาเทพกับวิชามารเป็นอย่างมาก

"ร่างกายของเจ้าอ่อนแอเกินไป ยังไม่สามารถฝึกฝนวิชามารของข้าได้" เสียงอันเยือกเย็นของไป๋โยวโยวดังลอยมา

ซูเม่ยเหยากล่าว "วิชาเทพของข้าเจ้าเริ่มฝึกได้ทุกเมื่อ รอเจ้ากลับถึงที่พักก่อนค่อยเริ่มเถิด ถึงตอนนั้นข้ายังจะสอนเจ้าปรุงกลั่นยาอีกด้วย"

เสิ่นเสียงรู้สึกดีอกดีใจยิ่งนัก และรีบเร่งฝีเท้า