ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 143

ฮองเฮาขมวดคิ้วเล็กน้อย เมื่อเช้านี้ ตนได้ส่งซิ่วซินไปจับตาดูสถานการณ์ที่จวนซุ่นชิ่งอ๋อง เมื่อสักครู่ก่อนที่ตนจะมาที่นี่นางก็ยังไม่กลับมา แล้วนางมาอยู่ที่นี่ได้เยี่ยงไร?

หัวหน้าเจิ้งเดินเข้ามาเช่นกัน และเดินไปที่ตรงกลางตำหนักพร้อมยืนนิ่งและทูลว่า "ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ หม่อมฉันได้สอบปากคำองครักษ์รักษาประตูของวังทางตะวันตกแล้วพ่ะย่ะค่ะ องครักษ์กล่าวว่าจากการบันทึกเข้าออกพระราชวัง เมื่อตรวจสอบแล้วไม่พบชื่อซิ่วซินพ่ะย่ะค่ะ แต่ทว่าเมื่อหม่อมฉันนำตัวซิ่วซินไปพบองครักษ์ผู้นั้น องครักษ์ผู้นั้นก็จำนางได้ทันทีพ่ะย่ะค่ะ เขาให้การว่าวันนี้ซิ่วซินออกจากวังไปแต่เช้า แต่นางมิได้ลงบันทึกในนามซิ่วซิน แต่เป็นหย่าหยูนแทนพ่ะย่ะค่ะ

ฮองเฮาตกใจอย่างหนักเมื่อได้ยินเช่นนี้ รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติไป แต่ก็ไม่ทราบว่าสถานการณ์ตอนนี้เป็นเช่นไร จึงทำได้เบิกตากว้างจ้องมอง

แต่จักรพรรดิหนิงทรงหันมามองนางแล้วยิ้มอย่างเย็นชา "เมื่อสักครู่นี้ฮองเฮาตรัสว่าซิ่วซินอยู่ที่วังซีอู๋มิใช่หรือ? แล้วนางออกจากพระราชวังได้อย่างไร?"

เมื่อฮองเฮาได้ยินเช่นนี้ ก็บีบผ้าซับพระพักตร์ในมืออย่างแน่น กัดฟัน และทรงตรัสด้วยความโกรธเคือง "นางเด็กนั่นปดข้าหรือ? เช้าวันนี้สาวใช้ซึ่งอาศัยอยู่ห้องเดียวกับนางก็มาทูลกับหม่อมฉันว่า ซิ่วซินไม่สบาย และนางกลัวว่าจะทำให้ข้าเจ็บไข้ไปด้วย จึงได้ขอพักผ่อนหนึ่งวัน หม่อมฉันเห็นว่าปกตินางตั้งใจในการปรนนิบัติหม่อมฉันอย่างมาก จึงมิได้กล่าวว่ากระไร แต่ไม่คาดคิดว่านางจะปดงั้นหรือ?"

พระเนตรของจักรพรรดิหนิงเย็นชามากขึ้น " โอ้? วันนี้เกิดเรื่องที่จวนซุ่นชิ่งอ๋อง พวกเขาทูลกับเจิ้นว่าลูกท้อมงคลมรกตที่ชางเอ๋อร์นำไปถวายนั้นมีพิษ? เหตุใดเจ้าจึงวางยาพิษไว้บนลูกท้อมงคลนี้? เจ้าหวังประสงค์ร้ายต่อพระชายาซุ่นชิ่งหรือ?"

ฮองเฮารีบก้มศีรษะลง เสียงของนางกระวนกระวายเล็กน้อย " หม่อมฉันมิได้มีความแค้นใจใดๆต่อพระชายาซุ่นชิ่ง แล้วเหตุใดหม่อมฉันจึงคิดประสงค์ร้ายนางเพคะ? อีกทั้งพระกนิษฐภคินีของข้าเป็นพระชายาจวิ้นอ๋องของจวนซุ่นชิ่งอ๋องอีกด้วย ข้าควรต้องสนิทสนมกับท่านเสียอีก มิมีเหตุผลที่ต้องประสงค์ร้ายพระชายาซุ่นชิ่ง ลูกท้อมงคลนี้หยุนชางเป็นคนนำไปถวาย หรือว่ามีคนเล่นเล่ห์กลเพคะ?"

หยุนชางฟังออกว่าคนที่นางพูดถึงนั้นคือตน นางจึงบีบน้ำพระเนตรออกมา และกล่าวด้วยความน่าสงสาร " เสด็จแม่ทรงตรัสเรื่องอันใดเพคะ? หรือว่าเสด็จแม่ทรงสงสัยว่าชางเอ๋อร์เป็นคนวางยา?"

นัยน์ตาของราชินีเย็นชาอย่างมาก "จะเป็นเช่นนั้นได้อย่างไร แต่ทว่านางกำนัลรอบตัวเจ้านั้นน่าสงสัยอย่างยิ่ง หรือว่าไปนำตัวนางกำนัลในวังเจ้ามาซักถามดีหรือไม่?"

ทันทีที่ฮองเฮาตรัสเรียบร้อย จักรพรรดิหนิงก็ทรงออกเสียงขัดคำพูดของนางไว้ "หลี่อี้หราน! เจิ้นเห็นแก่ที่อภิเษกกับเจ้ามาหลายปี เจิ้นมิอยากทำให้เจ้ารู้สึกเสียหน้า แต่ไม่คาดคิดว่าเจ้าไม่สำนึกผิด และยังคิดจะใส่ร้ายชางเอ๋อร์เช่นนี้ ใครเป็นคนวางยาพิษนั้นย่อมรู้ตัวดี หากว่าเจ้าไม่เข้าใจ วันนี้เจิ้นจะทำให้เจ้ากระจ่างเอง"

"นำตัวพระชายาจวิ้นอ๋องเข้ามา" จักรพรรดิหนิงตรัสอย่างเสียงดัง องครักษ์ก็นำตัวพระชายาจวิ้นอ๋องเข้ามาในตำหนัก

จักรพรรดิหนิงยิ้มอย่างเย็นชาและตรัสกับพระชายาจวิ้นอ๋องว่า "กล่าวมา "

พระชายาจวิ้นอ๋องเงยหน้าขึ้นอย่างหวาดกลัวและมองไปที่ฮองเฮา แล้วพบว่าแววตาของนางนั้นแหลมคมอย่างมาก นางจึงรู้สึกหวาดกลัวอยู่ในใจ ขณะที่นางกำลังจะกล่าว ก็ได้ยินเสียงของซุ่นชิ่งอ๋องดังขึ้นข้างหูเบาๆ "อีกไม่กี่วันก็ได้เวลาหาอาจารย์ให้กับรุ่ยเอ๋อร์แล้ว..."

พระชายาจวิ้นอ๋องรู้สึกไม่มีทางเลือก จึงกราบไปสามครั้งและกล่าวว่า "หม่อมฉันจะกล่าวเรื่องทั้งหมดเพคะ ประมาณสิบวันก่อน นางกำนัลข้างกายของพระราชินี ซิ่วซินกูกูได้มาหาหม่อมฉันที่จวนซุ่นชิ่งอ๋องอย่างลับๆเพคะ และกล่าวว่าหากหม่อมฉันช่วยทำการเล็กน้อยให้กับพระราชินี พระราชินีจะทรงรับหน้าที่มอบบุตรของหม่อมฉันให้เป็นบุตรบุญธรรมของพระเชษฐนี พระเชษฐนีไม่มีพระราชโอรส จึงสามารถแต่งตั้งให้รุ่ยเอ๋อร์เป็นซื่อจื่อได้ หม่อมฉันคิดทบทวนเรื่องที่พระสวามีมิได้รับตำแหน่งซื่อจื่อมาอยู่นาน และเมื่อได้ยินพระราชินีทรงตรัสเช่นนี้ จึงดีใจเป็นอย่างมากเพคะ และโดนความโลภบังตา จึงได้ตอบตกลงไว้เพคะ"

พระชายาจวิ้นอ๋องทรงพระกันแสงอย่างหนัก " ซิ่วซินกูกูกล่าวกับหม่อมฉันว่า พระราชินี...พระราชินีจะให้องค์หญิงฮุ่ยกั๋วนำของมาถวาย และสั่งให้หม่อมฉันแอบสลับกล่องนั้นอย่างเงียบๆ และให้หม่อมฉันเป็นพยานยืนกรานว่าหม่อมฉันเห็นองค์หญิงฮุ่ยกั๋วแอบนำยาพิษใส่ลงไปในขณะที่ไม่มีคนสังเกตเพคะ และหม่อมฉันได้สลับกล่องได้สำเร็จ แต่มิคาดคิดว่าท่านอ๋องและพระชายามิได้ต้องพิษแต่อย่างใด ซิ่วซินกูกูจึงกังวลขึ้นมา...และคิดหาวิธีวางยาพิษบัณทิตหวูและลูกสาวนอกสมรสของท่านเพคะ และต้องการให้หม่อมฉันเป็นพยานว่าผ้าและเส้นด้ายของถุงหอมที่เป็นเหตุทำให้สองพ่อลูกบันทิตหวูเสียชีวิตนั้น ล้วนมาจากพระราชินี ส่วนงานปักเป็นฝีมือของนางกำนัลข้างกายขององค์หญิงฮุ่ยกั๋ว และขณะที่หม่อมฉันและซิ่วซินกูกูกำลังพูดคุยกันอยู่นั้น พระชายาและท่านอ๋องก็มาพบความจริงเพคะ …"