ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 146

"หึหึๆ เยี่ยมจริงๆ ..." ฮองเฮาหลับตาลง มีน้ำตาไหลออกจากหางตา "หลายปีมาแล้ว ข้าไม่คาดคิดเลยว่าฝ่าบาทจะทรงวางกลกันข้าเช่นนี้ พระองค์ทรงกลัวว่าข้าจะทำร้ายพระราชบุตรของพระองค์เพียงเท่านี้มิใช่หรือ? แล้วพระองค์เคยคิดหรือไม่ว่าหลายปีที่ผ่านมานี้ พระองค์เคยอ่อนโยนต่อข้าบ้างหรือไม่ เมื่อตอนที่อภิเษกสมรสกัน พระองค์ ไม่แม้แต่จะกลับมาที่ตำหนัก เป็นเหตุทำให้ช้าถูกเยาะเย้ยมาหลายปี ข้าก็แค่แย่งเอาตำแหน่งพระมเหสีของหญิงอันเป็นที่รักของพระองค์ไปก็เท่านั้นเอง หลายปีที่ผ่านมานี้ ข้าทำหน้าที่เป็นพระมเหสี พระมารดาที่ดีโดยตลอด แม้ว่าวังหลังนี้จะมีคนใหญ่ๆ เข้ามาอยู่เรื่อยๆ แต่ข้าเคยพิโรธหรือไม่? ตำแหน่งพระราชินีนี้ ข้าไม่เอาก็ย่อมได้!"

มามาที่ยืนอยู่ข้างๆ จึงรีบพูดว่า "พระราชินีเพคะ คำพูดเหล่านี้ทรงตรัสออกมาเช่นนี้มิได้นะเพคะ"

ฮองเฮาเอนกายลงบนพระแท่นบรรทม นางปล่อยผมยาว ตาแดง และนานจึงกล่าวว่า "ตรัสไม่ได้งั้นหรือ? เหตุใดจึงตรัสไม่ได้? ตอนนี้ในวังแห่งนี้มีใครสามารถนำสิ่งที่ข้าตรัสไปทูลฝ่าบาทหรือ พระองค์คงไม่สามารถข่าวใดที่เกี่ยวกับเลยกระมั้ง"

ทันทีที่กล่าวจบสิ้น นางก็ไออย่างหนักเป็นเวลานาน จนทำให้มามาที่ยืนอยู่ข้างๆ นั้นกังวลอย่างมาก "เป็นอย่างไรบ้างเพคะ พระราชินีทรงประชวรเช่นนี้ แต่ละครั้งที่หมอหลวงมาก็จ่ายยาไม่เหมือนกัน และนานแล้วก็ยังไม่ได้ผลเสียที"

ฮองเฮายิ้มอย่างขมขื่น "เสวยมันทำไม? ให้ข้าสวรรคตไปเสียดีกว่า พระองค์คงอยากให้ข้ารีบๆ หายไปอย่างมาก"

"ทรงอย่าตรัสเช่นนี้เลยเพคะ" มามารีบพูดขึ้นมาว่า "เหนียงเหนียงทรงตรัสอะไรเพคะ สวรรคตอันใดกันเพคะ อมิตตาพุทธ อมิตตาพุทธ พระพุทธเจ้าผู้เปี่ยมด้วยความเมตตากรุณาจากทุกทิศทุกทาง เมื่อสักครู่นี้เหนียงเหนียงทรงตรัสอย่างมิได้ตั้งใจ โปรดอย่าเชื่อในคำพูดนี้เพคะ"

พระราชินีโน้มตัวและไออยู่นานก่อนจะยืดตัวขึ้นตรัสว่า "ข้าสั่งให้เจ้าส่งข่าวไปยังจวนเสนาบดี เจ้าส่งไปแล้วหรือไม่?" มามาผู้นั้นก็กล่าวอย่างเร่งรีบ "ส่งแล้วเพคะ แต่ฝ่าบาททรงไม่อนุญาตให้นายหญิงนำหมอมาเพคะ พระองค์ทรงตรัสว่า หมอหวงในพระราชวังนั้นย่อมดีเยี่ยมที่สุดเพคะ และไม่มีทางที่หมอธรรมดานอกวังจะเทียบได้เพคะ ตอนนี้นายหญิงกำลังคิดหาวิธีเพคะ....."

ฮองเฮา พยักหน้าและมิได้กล่าวอันใดต่อ นางนอนลงบนพระแท่นบรรทมแต่ไม่หลับ เอาแต่จ้องมองบนเพดานโดยไม่กะพริบ หลังจากนั้นครู่หนึ่งก็หลั่งน้ำตาออกมา

มามาเห็นเช่นนี้ จึงหันหลังกลับอย่างอดใจไม่ได้ และเช็ดน้ำตาของตนอย่างเงียบๆ

ผ่านไปสองสามวัน ฮองเฮาทรงประชวรหนักยิ่งขึ้น ในที่สุดเรื่องก็ถึงหูของจักรพรรดิหนิง จักรพรรดิหนิงยิ้มอย่างเย็นชา พระองค์มิได้ตรัสอันใดมาก และเสียงขอเข้าเฝ้าของมหาเสนาบดีก็ดังขึ้น

บ่ายของวันนั้น ฮูหยินอัครมหาเสนาบดีทรงเข้าวังซีอู๋พร้อมสาวใช้ ทันทีที่เข้าไปในตำหนักก็พบว่าลูกสาวของตนนั้นนอนนิ่งเหมือนหุ่นเชิดอยู่บนพระแท่นบรรทม ดวงตาของนางว่างเปล่า ราวกับวิญญาณได้หลุดออกจากร่างไป ทำให้ฮูหยินอัครมหาเสนาบดีหลั่งน้ำตาออกมาใน แล้วรีบดึงตัวมามาที่อยู่ข้างๆตนเข้าไปหานางพร้อมกล่าว "พระราชินีเพคะ ฝ่าบาททรงมิอนุญาตให้หม่อมฉันนำหมอมาเพคะ แต่ว่าหม่อมฉันไม่มีทางเลือก จึงได้หาหมอหญิงมา นางมีฝีมือการรักษาที่ไม่เลว จึงได้ให้นางปลอมตัวเป็นมามาแล้วพาเข้าวังมาเพคะ เหนียงเหนียงให้วินิจฉัยดีหรือไม่เพคะ"

หลี่อี้หรานหันหน้ามามองฮูหยินอัครมหาเสนาบดี ตะลึงอยู่นาน จึงได้ยินสิ่งที่นางพูดอย่างชัดเจน แล้วจึงค่อย ๆ ยืนมือออกมา คนที่แต่งตัวเป็นมามาก็ก้าวเข้าไป และจับชีพจรของนางอยู่นาน แล้วจึงกล่าวว่า "พระราชินีทรงพิโรธอย่างหนัก จึงได้เกิดผลไม่ดีต่อพระวรกาย หากว่าพักผ่อนดีๆ ย่อมไม่เป็นอันใดเพคะ เพียงแค่ว่าไม่เหมาะที่จะทรงเสียพระทัยอีกเพคะ มิเช่นนั้นอาจส่งผลต่อพระวรกายไม่ช้าก็เร็วเพคะ"

ผ่านไปอยู่นาน จึงได้กล่าวอย่างลังเลอีกว่า "พระราชินีทรงเสวยพระอุโบสถที่แรงฤทธิ์อันใดไปหรือไม่เพคะ? เมื่อสักครู่นั้นหม่อมฉันได้พบว่า พระวรกายของพระราชินีทรงอ่อนแรงอย่างมากเพคะ หากเป็นเช่นนี้พระราชินีทรงมิควรเศร้าโศกไปมากกว่านี้เพคะ มิเช่นนั้นพระวรกายของพระองค์ทรงรับไม่ไหวเพคะ"

หญิงสาวผู้นั้นลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงพยักหน้า

เมื่อพระราชินีได้ยินเช่นนั้น จึงได้จับขอบพระแท่นบรรทมไว้ นัยน์ตาของนางพร่ามัวเล็กน้อย ค่อย ๆ แผ่วลงอย่างสิ้นหวัง แต่สุดท้ายนางกลับหัวเราะขึ้นมาอย่างเสียงดัง "ดีมาก ดีเหลือเกิน ข้าคิดเสมอว่าในวังหลังแห่งนี้มีเพียงแต่ข้าที่เอาแต่ประสงค์ต่อคนอื่น แต่ไม่คาดคิด;jkข้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตนไม่สามารถมีบุตรได้อีกแล้ว"

ฮูหยินอัครมหาเสนาบดีก็ตะลึงอย่างมากเช่นกัน เอาแต่กล่าวซ้ำๆ ว่า " เป็นไปได้อย่างไร จะเป็นเช่นนี้ได้อย่างไรกัน?" แต่เมื่อเห็นพระราชินีเป็นเช่นนี้ ก็รู้สึกเป็นกังวลใจมาก กลัวฮองเฮาจะเรื่องโง่ๆ อันใดออกมา หลังจากที่นางหัวเราะเสร็จ นางก็นั่งอยู่ข้างพระแท่นบรรทมอย่างเหม่อลอย จึงรู้สึกเศร้าโศกขึ้นมาทันที และรู้สึกว่าดวงตาทั้งสองข้างเปียกชุ่มไปหมด "มันเป็นความผิดของนายท่าน ลูกสาวของข้าอยู่เป็นสุขดีๆ ดันจะส่งนางมาในวังหลังอันน่ากลัวเช่นนี้ มันเป็นบาปกรรมอะไรของนางกันหรือ..."