ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 147

"เกิดอะไรขึ้น?" เฉี่ยนอินเปิดประตูเกวียนม้าและเดินออกไป

และก็มีเสียงโวยวายดังขึ้น หยุนชางขมวดคิ้วและส่งสายตาให้ฉินยี ฉินยีก็ลงจากรถเช่นกัน ทันทีที่ฉินยีออกไป เฉี่ยนอินก็กลับเข้ามา แววนางของนางระแวงขึ้นอย่างมาก และกล่าวต่อหยุนชางด้วยเสียงเบาๆ ว่า "องค์หญิงเพคะ มีชายคนหนึ่งวิ่งตัดหน้าเกวียนม้าอย่างกะทันหัน คนบังคับเกวียนหยุดไม่ทัน จึงพุ่งเข้าใส่เพคะ"

หยุนชางตอบว่า "อืม" และกล่าวต่อว่า "ไปเรียกฉินยีกลับมาเถิด นี่เป็นเกวียนม้าของจิ้งอ๋อง และคนบังคับเกวียนก็เป็นคนที่ชาญฉลาด เขาคงจัดการได้"

เฉี่ยนอินขมวดคิ้วเล็กน้อยและกล่าวว่า "องค์หญิงเพคะ เมื่อสักครู่หม่อมฉันเห็นรอยสักที่ข้อมือของชายผู้นั้นเพคะ และดวงตาของชายผู้นั้นเป็นสีน้ำตาลเพคะ ดูแล้วดูเหมือนว่าเขาจะไม่ใช่คนแคว้นหนิงนะเพคะ อีกทั้งเสื้อผ้าที่เขาใส่ถือว่าเป็นผ้าชั้นยอดด้วยเพคะ"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หยุนชางก็ตะลึงขึ้นมา ดวงตาของเขาเป็นสีน้ำตาล มีรอยสักแปลกๆ ด้วยงั้นหรือ?

"ข้าออกไปดูหน่อยแล้วกัน" ขณะที่พูด หยุนชางก็สวมผ้าพันคอ นางเปิดประตูเกวียนม้าและเดินออกไป แล้วก็พบชายเสื้อสีน้ำเงินยืนอยู่ข้าง ๆ เกวียน สีหน้าของเขาดูแย่เล็กน้อย คนบังคับเกวียนม้าก้มลงกล่าวกับชายผู้นั้นว่า "ใครๆ ก็เห็นว่าคุณชายนั้นวิ่งออกมาอย่างกะทันหัน แม้ว่าข้าน้อยหยุดม้าไว้ไม่ทัน แต่ก็ไม่ควรรับโทษทั้งหมดนี้"

ชายผู้นั้นตอบกลับอย่างไม่สบอารมณ์ "ดูจากป้ายบนเกวียนม้าของเจ้าแล้ว นี่คงเป็นเกวียนม้าของจิ้งอ๋องกระมั้ง หรือว่าจิ้งอ๋องทรงเป็นเช่นนี้ ใช้อำนาจท่านอ๋องแล้วคิดอยากทำเช่นไร หรือตัดสินชีวิตใครก็ได้งั้นหรือ? หากว่าวันนี้ข้าเสียชีวิต ณ ที่นี้ เรื่องนี้ก็คงจบไปอย่างง่ายดายเช่นนี้ใช่หรือไม่?"

สำเนียงของเขาไม่เหมือนกับชาวแคว้นหนิงเสียจริง หยุนชางเงยหน้าขึ้นมองคุณชายผู้นี้ เห็นว่าเขาสวมชุดคลุมสีดำ จมูกที่โด่งสูง นัยน์ตาที่ลึกลับ รูปร่างหน้าตาช่างหล่อเหลา แต่ดูจากสีหน้าท่าทีเช่นนี้แล้ว คงเป็นคนที่นิสัยไม่ค่อยดีนัก

หยุนชางจ้องมองไปที่ข้อมือของเขา และเห็นว่ามีรอยสักแปลก ๆ อยู่ที่ข้อมือจริง ๆ หยุนชางหรี่ตาลง และนึกอยู่ในใจ จากนั้นก็ตกตะลึง ที่แท้ก็เป็นเขานี่เองหรือ?

หยุนชางเดาในใจแล้วยิ้มเบา ๆ พร้อมกล่าวว่า "คุณชายเจ้าคะ หากว่าเราให้อภัยกันได้นั้นก็ย่อมยอมกันไปเถิดเจ้าค่ะ ในเมื่อทุกคนต่างก็มีความผิดเช่นกัน อีกทั้งคุณชายก็มิได้รับบาดเจ็บใดๆ เราจบเรื่องนี้ด้วยดีกันดีหรือไม่เจ้าคะ? "

ชายผู้นั้นเงยหน้าขึ้นมองไปที่หยุนชาง แต่เห็นว่านางมีรูปร่างสง่างาม ดูเหมือนนางจะอายุสิบสี่สิบห้า แต่กลับมีบุคลิกที่อ่อนโยน เขาก็แอบสรรเสริญในใจ แต่แววตาของเขากลับเผยความเย้ยหยันออกมาเล็กน้อย " ประชาชนต่างก็ว่ากันว่า จิ้งอ๋องนั้นเป็นคนที่ซื่อตรง และไม่เคยมีผู้หญิงใดปรากฏอยู่ใกล้ๆ พระองค์เลย แต่ไม่คาดคิดว่าวันนี้ ข้าเกิดเหตุเช่นนี้ ดันพบหญิงสาวที่งดงามดั่งหยกขาวอยู่ที่นี่ด้วย ได้ข่าวว่าองค์จักรพรรดิเพิ่งพระราชทานสมรสให้องค์หญิงฮุ่ยกั๋วและจิ้งอ๋องมิใช่หรือ ไม่ทราบเหมือนกันว่าหากองค์หญิงฮุ่ยกั๋วทรงพบภาพนี้ ท่านจะทรงเสียพระทัยหรือไม่?"

เมื่อได้ยินเขากล่าวเช่นนี้ หยุนชางก็มั่นใจตัวตนของเขามากขึ้น จึงเอามือไขว้หลังแล้วส่งสัญญาณให้เฉี่ยนอิน ชี้เฉี่ยนอินจึงรีบตะโกนด้วยความโกรธเคืองว่า " เหลวไหล เจ้ารู้หรือไม่ว่าคนที่อยู่ตรงหน้าเจ้านั้นเป็นผู้ใด?"

ชายผู้นั้นหัวเราะคิกคักและกล่าวว่า "หรือว่าท่านจะเป็นองค์หญิงฮุ่ยกั๋วงั้นหรือ?"

เฉี่ยนอินกล่าวด้วยความไม่สบอารมณ์ "ถือว่าเจ้ายังชาญฉลาดอยู่บ้าง แต่เจ้ามีความผิดอย่างยิ่ง อยู่ต่อหน้าองค์หญิงเจ้ายังกล้าพูดจาเหลวไหลเช่นนี้อีกหรือ?" "องค์หญิงทรงพระเจริญขอรับ" ผู้คนที่มาดูเหตุการณ์นั้นไม่คาดคิดว่าหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้านั้นมีฐานะอันสูงส่งเช่นนี้ ทุกคนจึงรีบคุกเข่าลงและถวายบังคม

หยุนชางยิ้มเล็กน้อย ก้มศีรษะลงแล้วกล่าวว่า "เอาล่ะ เฉี่ยนอิน ผู้ไม่ทราบย่อมไม่มีความผิด แต่ทว่าไม่ทราบเช่นกันว่าคุณชายมีข้อคัดค้านต่อข้อเสนอของข้าเมื่อสักครู่นี้หรือไม่? หากว่าไม่มี ก็ขอรบกวนคุณชายโปรดหลีกทางให้เราด้วยเถิด

"เจ้าคือองค์หญิงฮุ่ยกั๋วหรือ? " ชายผู้นั้นยังคงไม่เชื่อนาง แววตาของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

หยุนชางเม้มปาก "ข้าตัวจริงเสียงจริง" หลังจากพูดจบ นางก็ขมวดคิ้วและไอออกมาเล็กน้อย "อะแฮ่ม…"

เฉี่ยนอินรีบก้าวไปข้างหน้าพยุงตัวหยุนชางไว้และกล่าวว่า "องค์หญิงเพคะ พระวรกายขององค์หญิงทรงไม่แข็งแรงนัก กลับไปพักในเกวียนม้าเถิดเพคะ"