ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 151

ในช่วงกลางคืนของวันนั้น การเฝ้ายามของคฤหาสน์องค์หญิงนั้นเข้มงวดขึ้นมากเสียจนแทบไม่มีช่องว่างระหว่างเวรที่ลาดตระเวนไปมา หยุนชางกังวลว่าหากมากันจำนวนมากจะทำให้ถูกพบได้ไดยง่าย ดังนั้นนางจึงนำหนิงเชียนมาเพียงคนเดียวเท่านั้น แต่เมื่อมาถึงแล้วจึงพบว่านางคิดมากเกินไป ทหารยามเหล่านี้เป็นเพียงคนที่สามารถต่อสู้ได้เล็กน้อยเท่านั้น หากเจอผู้มีฝีมือเล็กน้อยก็คงต้านไม่ไหว หยุนชางและหนิงเชียนจึงหาที่หนึ่งซ่อนตัวซึ่งก็คือบนหลังคาห้องนอนของหัวจิ้ง เพราะหลังคานั้นอยู่ในมุมอับพอดี เมื่อความมืดยามค่ำคืนลงปกคลุมจึงไม่สามารถถูกพบได้โดยง่าย

หลังจากที่ทั้งสองซ่อนตัวเรียบร้อยแล้ว พวกเขาก็ค่อยๆยกแผ่นกระเบื้องหลังคาออกมาแผ่นหนึ่งและอยู่ตรงกลางห้องพอดี ซึ่งเป็นตำแหน่งที่ดีนักแต่ก็เสี่ยงที่จะถูกพบได้ง่ายเช่นกัน หยุนชางจึงวางแผ่นกระเบื้องกลับลงไปอีกครั้งและเหลือไว้เพียงช่องว่างเล็กๆ

หัวจิ้งกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ในห้อง ดูเหมือนจะกระสับกระส่ายเล็กน้อย หลังจากนั้นครู่หนึ่ง นางก็ลุกขึ้นเดินไปมา ทั้งหมดที่นางคิดในใจก็คือชางเจียชิงซู คิดว่าเขามาถึงเมืองหลวงได้อย่างไรและรู้ได้อย่างไรว่านางไม่ใช่องค์หญิงฮุ่ยกั๋ว คิดว่าหากไม่ได้การจริงๆพรุ่งนี้นางก็จะไปที่จวนของอัครเสนาบดีและขอให้เขาช่วยนางคิดหาวิธี เดิมทีนางต้องการเข้าวังเพื่อเข้าเฝ้าเสด็จแม่ แต่นางก็นึกขึ้นได้ว่าตอนนี้เสด็จแม่ของนางถูกกักบริเวณอยู่ และท่านตาของนางก็กำชับเป็นพิเศษว่าห้ามก่อเรื่องอะไรขึ้นมาอีกเป็นอันขาด

แต่ว่าหากท่านตาถามว่านางรู้จักกับชางเจียชิงซูได้อย่างไร นางก็ไม่รู้จะตอบอย่างไรจริงๆ หรือจะบอกว่านางถูกเข้าลักพาตัวไปตอนที่อยู่ที่ชายแดนและยังถูกกักไว้ในค่ายทหารของแคว้นเย้หลางอยู่ชั่วระยะเวลาหนึ่ง แม้กระทั่งมีความสัมพันธ์เช่นนั้นกับเขา? สิ่งเหล่านี้อย่างไรนางก็พูดไม่ออก อีกทั้งหากมีคนอื่นรู้เข้า เกรงว่านางและท่านตาอาจถูกตั้งข้อหาขายชาติร่วมมือกับศัตรู นี่ก็เป็นสิ่งที่นางไม่อาจแบกรับได้เช่นกัน

เพียงแต่ความหมายของคำพูดนั้นของชางเจียชิงซูหมายถึงว่าเขาต้องการจะแต่งงานกับนางจริงๆ หัวจิ้งกัดริมฝีปากของนาง แม้ว่าความน่าดึงดูดของตำแหน่งฮองเฮาจะมีไม่น้อย แต่นางก็รู้ดีเช่นกันว่าแคว้นเย้หลางไม่สามารถเทียบกับแคว้นหนิงได้เลย ดินแดนอันหนาวเหน็บนั้นนางไม่อยากไปเลยสักนิด

มือของหัวจิ้งสัมผัสลงบนท้องน้อยโดยไม่รู้ตัว นางรู้สึกรำคาญใจเล็กน้อย สิ่งนี้ในท้องของนางก็เป็นหนามยอกใจ เดิมทีนางต้องการกินยาเพื่อกำจัดมันอย่างเงียบๆ แต่ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด ยานั้นจึงไม่ได้ผล นางไม่กล้าไปหาหมออย่างเผิดเผย จึงได้แต่รอช้าอยู่ หัวจิ้งรู้ดีว่ามันไม่ใช่เป็นไปไม่ได้ที่จะกำจัดมัน นางเพีนงต้องโหดร้ายกับตนเองเล็กน้อย เพียงแค่ล้มอย่างรุนแรงก็สามารถจัดการได้แล้ว เพียงแต่การทำเช่นนั้นออกจะสะดุดตาและยากที่จะรับรองได้ว่าจะไม่ถูกคนอื่นรู้เข้า นอกจากนี้วิธีนี้ยังอันตรายอย่างยิ่ง นางจึงใจไม่แข็งพอที่จะลงมือทำ

ในใจของหัวจิ้งเกิดระลอกแห่งความขุ่นเคืองใจขึ้น เมื่อเห็นว่าท้องของนางเริ่มนูนขึ้นอย่างช้าๆ แต่กลับยังคิดไม่ออกว่าจะทำเช่นไร เมื่อเห็นว่าอากาศเริ่มร้อนขึ้นเรื่อยๆ นางจึงไม่สามารถซ่อนมันได้อีกต่อไป

ทันใดนั้นก็มีเสียง "กุกกัก" แว่วมาจากหน้าต่าง หัวจิ้งผงะไป สีเลือดบนใบหน้าของนางหายไปเจ็ดแปดส่วน นางรีบถามอย่างรวดเร็วว่า "ใครน่ะ?"

หน้าต่างถูกผลักเข้ามาเผยให้เห็นใบหน้าที่หัวจิ้งไม่ต้องการพบ จางเจียชิงซู เขามาแล้ว

นัยน์ตาของหัวจิ้งฉายแววตื่นตระหนก นางถอยไปด้านหลังสองก้าว "ท่านมาได้อย่างไร ท่านไม่กลัวข้าร้องเรียกคนหรือ? ในจวนองค์หญิงมีแต่คนของข้า เจ้าจะเข้าออกตามใจชอบย่างไร"

เมื่อหัวจิ้งพบชางเจียชิงซู ในใจก็ตื่นตระหนกเป็นอย่างมาก นางครุ่นคิดในใจอยู่ครู่หนึ่งก็รู้ดีว่าวันนี้คงหนีไม่พ้นแน่ นางแอบกำมือภายใต้แขนเสื้อแน่น วันนั้นยามอยู่ในค่ายนางประมาทไปได้อย่างไร ถึงได้ไปกระตุกหนวดเสือขององค์ชายปีศาจผู้นี้ เพียงแต่สถานการณ์ตอนนี้นางไม่อาจกระวนกระวายได้ สิ่งที่นางกังวลยิ่งกว่าก็คือชางเจียชิงซูจะรู้ว่านางมีลูกของเขา

เมื่อหัวจิ้งคิดอย่างนี้แล้วก็กัดฟันพูดด้วยรอยยิ้มที่สดใสว่า "ในเมื่อองค์ชายสามได้มายืนอยู่ที่นี่แล้ว อย่างไรหัวจิ้งก็คงไม่อาจหนีพ้นเงื้อมมือของท่านได้ หากองค์ชายสามต้องการจะมาก็มาเถอะ" หลังจากพูดแบบนี้ หัวจิ้งก็พยายามแขม่วท้องอย่างหนักและปลดเสื้อคลุมออกเผยให้เห็นเข็มขัดสีแดงเข้ม