ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 153

หยุนชางกล่าวว่าขอเวลาคิดเรื่องนี้สักหน่อย แต่นางก็ยังไม่มีจุดยืนในใจ หลังจากคิดไปคิดมาแล้วนางก็ตรงไปที่เมืองเฟิ่งไหลเพื่อไปหาจิ่นเฟย เมื่อนางมาถึงฟ้าก็สว่างแล้ว การป้องกันของวังไหลเฟิงนั้นเข้มงวดมาก หยุนชางใช้ความพยายามอย่างมากกว่าเจิ้งมามาจะออกมาและพานางเข้าไป

จิ่นเฟยงีบอยู่ท่ามกลางดอกไห่ถาง นางตั้งท้องได้ประมาณหกเดือนแล้ว ท้องก็ยื่นออกมามากแล้ว หยุนชางเดินไปหานางและรู้สึกว่าหัวใจของนางสงบลง ไม่นานนักจิ่นเฟยก็ตื่นขึ้น หันหน้ามาก็เห็นหยุนชางนั่งอยู่ข้างๆ ดวงตาเต็มไปด้วยความประหลาดใจระคนดีใจ นางกล่าวยิ้มๆ ว่า "ชางเอ๋อร์มาที่นี่ได้อย่างไร?"

ชางเอ๋อร์กะพริบตาเล็กน้อยและตอบด้วยรอยยิ้ม "ไม่เจอเสด็จแม่มานานแล้ว คิดถึงเสด็จแม่จึงได้มาดูเยี่ยมเพคะ เสด็จแม่อยู่ที่นี่สบายดีไหมเพคะ?"

จิ่นเฟยพยักหน้า "ที่นี่ค่อนข้างเงียบสงบ ข้าชอบมาก"

"ได้พบท่านตาหรือไม่เพคะ?" หยุนชางจำได้ว่าเมืองที่เซียวหย่วนซานอาศัยอยู่อยู่ไม่ไกลจากที่นี่

"พบแล้วล่ะ ท่านพ่อก็สบายดีทีเดียว" ใบหน้าของจิ่นเฟยสงบราบเรียบ

หยุนชางกลับไม่ได้บอกเรื่องของนางกับจิ้งอ๋องออกมา เพียงแค่เดินไปรอบๆวังกับเสด็จแม่ของนางเท่านั้น ดูแลนางอยู่สองวันแล้วก็กลับเมืองหลวงไป ในไม่กี่วันต่อมาคณะทูตแห่งแคว้นเย้หลางก็มาถึง นางจะต้องคอยดูหัวจิ้งพ่ายแพ้ยับเยิน

ในวันสุดท้ายของการมาเยือนวังไหลเฟิ่ง จิ่นเฟยก็เรียกหยุนชางเข้ามาหานาง "แม้ว่าเจ้าจะบอกว่าเจ้ามาเยี่ยมข้าเป็นพิเศษ แต่ข้าก็ดูออกว่าเจ้ามีอะไรอยู่ในใจ เจ้าอยากจะเล่าให้แม่ฟังไหม? แม่รู้ว่าเจ้ามีช่วงเวลาที่ยากลำบากมาหลายปีแล้วและไม่มีใครข้างกายที่เจ้าจะสามารถพูดในสิ่งที่เจ้าต้องการได้ แม่ไม่ต้องการเห็นเจ้าเก็บความทุกข์ทั้งหมดไว้ในใจอยู่คนเดียว"

หยุนชางครุ่นคิดครู่หนึ่งก่อนจะเล่าเรื่องทั้งหมดของตนเองกับจิ้งอ๋องให้นางฟัง ตั้งแต่นางรู้จักจิ้งอ๋องจนถึงคืนเปิดใจก่อนหน้านี้

จิ่นเฟยได้ฟังแล้วก็เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะกล่าวว่า "ชิงเหยียนก็เป็นคนหนึ่งที่ข้าได้เฝ้าดูเขาเติบโตมา นิสัยของเขาข้าก็พอรู้อยู่บ้าง แม้ว่าจะดูเย็นชาเล็กน้อย แต่หากอยู่ในใจเขาแล้ว เขาก็ปฏิบัติต่อเจ้าอย่างจริงใจ ที่จริงใจเจ้าอาจจะไม่ใช่ไม่มีเขา เพียงแต่เจ้าปกป้องตัวเองมากเกินไป ดังนั้นทุกเรื่องที่เขาทำ เจ้าจะต้องคิดว่าเขามีจุดประสงค์อื่นหรือไม่ อันที่จริงสำหรับเขาแล้วมันออกจะไม่ยุติธรรมเลยใช่ไหม?"

หยุนชางอึ้งไปครู่หนึ่ง นางอดไม่ได้ที่จะเห็นด้วยกับคำพูดของจิ่นเฟย นางเคยประสบกับเรื่องราวเหล่านั้นมาก่อนในชาติที่แล้ว ดังนั้นนางจึงมีกำแพงสูงกับคนอื่น นอกจากนี้จิ้งอ๋องเองก็เป็นคนเจ้าแผนการและมีความทะเยอทะยานสูง การปรากฏกายของเขาดูราวกับว่าจะมีจุดประสงค์อื่นแอบแฝง ที่จริงแล้วในช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมาตั้งแต่รู้จักเขามาจนถึงตอนนี้ที่เขาได้ใช้ประโยชน์จากนางก็ใช่ว่าไม่มี แต่ส่วนใหญ่แล้วก็เป็นการช่วยเหลือนาง

จิ่นเฟยยิ้มบางๆและมองไปที่หยุนชาง "ในสถานการณ์ตอนนี้ของเรา แม้จิ้งอ๋องจะมีแผนการ แต่แผนนั้นทำร้ายเรามากน้อยเพียงใดกัน? ในแง่ของอำนาจ ตำแหน่งและอำนาจของจิ้งอ๋องแข็งแกร่งกว่าเราไม่รู้ตั้งเท่าไหร่ หากจะพูดถึงด้านวางแผน เกรงว่าพวกเราคงจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาด้วยซ้ำ พวกเรามีอะไรคู่ควรมาให้เขาคิดคำนวณได้? นอกจากนี้ชางเอ๋อร์ทั้งงดงามและฉลาดเฉลียว หรือว่าเจ้าไม่มั่นใจในตัวเองและรู้สึกว่าเจ้าไม่คู่ควรแก่ความรู้สึกของจิ้งอ๋อง?" หยุนชางตกใจและอดหัวเราะออกมาอย่างขมขื่นไม่ได้ มันเป็นจริงดังสำนวนที่ว่าผู้ตกอยู่ในสถานการณ์นั้นมักมืดมัวส่วนผู้ไม่เกี่ยวข้องจะมองสถานการณ์ได้อย่างทะลุปรุโปร่ง นางคิดได้ไม่ตกเท่าเสด็จแม่ เหตุผลทั้งหมดนั้นไม่ใช่เหตุผลเลย แต่เป็นเพียงเพราะนางไม่เชื่อมั่นในตัวเองเท่านั้น

"ชางเอ๋อร์เข้าใจแล้ว" หยุนชางพิงอ้อมกอดของจิ่นเฟย สูดกลิ่นหอมจางๆของดอกไห่ถางบนร่างนางและพูดด้วยรอยยิ้มว่า "ครั้งหน้าที่ได้พบเสด็จแม่ น้องชายน้องสาวก็คงจะคลอดแล้ว เสด็จแม่อยากให้เป็นน้องสาวหรือน้องชายเพคะ?"

จิ่นเฟยยิ้มและหรี่ตาลง "เด็กผู้หญิงแล้วกัน เด็กผู้หญิงจะได้ไม่ต้องลำบากมาก ข้ารู้ว่าเสด็จพ่อของเจ้าต้องการให้ลูกชายมาสืบทอดตำแหน่ง แต่ตำแหน่งนั้นนองเลือดเกินไป นั่งอยู่บนนั้นจะทำตามใจทุกอย่างไม่ได้ ไม่สู้เป็นลูกสาวจะดีกว่า"

ดวงตาของหยุนชางฉายแวววิบวับ นางยิ้มบางแล้วกล่าวว่า "ไม่ว่าจะเป็นน้องชายหรือน้องสาว ลูกก็จะปกป้องพวกเขาอย่างดี เสด็จแม่ไม่ต้องกังวล"

จิ่นเฟยยิ้มและจิ้มลงบนหน้าผากหยุนชาง "เจ้ายังเป็นเด็กเกือบโตเท่านั้นเอง แต่ชางเอ๋อร์ก็ได้หมั้นหมายแล้ว อีกไม่นานก็จะแต่งงาน ในชั่วพริบตาชางเอ๋อร์ก็จะโตขึ้นแล้ว"

หยุนชางขอบตาร้อนผ่าว นางหลุบตาลงแล้วยิ้ม "ชางเอ๋อร์เป็นลูกของเสด็จแม่ตลอดไป"