ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 162

เมื่อหยุนชางออกมาจากป่า ท่าหยุนดูหงุดหงิดเล็กน้อย และท่าทีของม้าดูรุนแรงขึ้นมาก มันวิ่งไปที่เส้นชัย หยุนชางแสร้งทำเป็นทรงม้าไม่เป็นและรู้สึกตกใจอย่างมาก หลายครั้งเกือบจะตกจากหลังม้า เมื่อเข้าใกล้เส้นชัยมากขึ้น หยุนชางก็เห็นชางยางอวี่เอ๋อร์และจิ่งเหวินซีมองมาที่ตนด้วยสายตาที่เยาะเย้ย นางจึงตบที่คอของท่าหยุน ท่าหยุนก็เร่งความเร็วขึ้นอย่างกะทันหัน ดวงตาของหยุนชางเต็มไปด้วยความหวาดกลัว และเมื่อตัวนางกระเด็นออกจากหลังม้า ร่างกายนางเอนตัวและกระแทกลงกับพื้น

"ชางเอ๋อร์…" หยุนชางได้ยินเสียงร้อยนี้ดังขึ้นมาสองเสียง เสียงหนึ่งเป็นของจิ้งอ๋อง และอีกเสียงหนึ่งมาจากจักรพรรดิหนิง

หยุนชางเห็นว่าตนกำลังจะกระแทกลงที่พื้น จากนั้นก็เห็นเงาร่างสีม่วงและแดงพุ่งเข้ามาที่ตน และนางก็ตกลงในอ้อมกอดที่อบอุ่นอย่างปลอดภัย

แม้ว่าตนจะควบคุมความเร็วที่กระแทกลงมาไว้ได้ แต่ก็ยังรู้สึกเจ็บเล็กน้อย เสียงของจิ้งอ๋องดังขึ้น "เกิดอะไรขึ้น?"

หยุนชางเบะริมฝีปากและลืมตาขึ้น แต่กลับพบหวังจินเหยียนยืนอยู่ตรงหน้าตนด้วยความกังวล ในแววตานั้นเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด "องค์หญิงเป็นอย่างไรหรือไม่ขอรับ?"

หยุนชางตกตะลึงอยู่นาน จึงส่ายหัว นางดูเหมือนหญิงสาวที่ตกใจเป็นอย่างมาก หยุนชางชี้ไปที่ท่าหยุนที่วิ่งไปหมอบลงกับพื้นและกล่าวว่า "ข้าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อสักครู่นี้ทุกอย่างยังปกติอย่างมาก แต่จู่ๆ ม้าก็บ้าคลั่งขึ้นมา......." แม้จะพูดเช่นนี้ แต่แววตาของนางกลับจับจ้องไปที่ชางยางอวี่เอ๋อร์และจิ่งเหวินซีที่ดูผิดหวังเล็กน้อย

จิ้งอ๋องขมวดคิ้ว จ้องมองไปที่ศีรษะของหยุนชาง เขารู้ดีว่าหยุนชางเก่งแค่ไหน อีกอย่าง ท่าหยุน.....จิ้งอ๋องมองไปที่ท่าหยุนแล้วค่อยๆขมวดคิ้วขึ้น คร่ำครวญครู่หนึ่ง เขาก็พยุงหยุนชางเดินไปหาท่าหยุน พบว่าท่าหยุนหันหน้ามาและพ่นลมหายใจใส่จิ้งอ๋อง และเหมือนว่ามีฟองขาวอยู่ตรงปากของท่าหยุน

จิ้งอ๋องหรี่ตามองไปที่ท่าหยุนอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงหันกลับไปตรัสกับจักรพรรดิหนิงว่า "มีคนลงมือกับท่าหยุนพ่ะย่ะค่ะ มันกินอะไรบางอย่างที่ไม่ควรกินลงไป ฝ่าบาทโปรดอนุญาตให้กระหม่อมพาท่าหยุนไปดูอาการด้วยเถอะพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะสืบให้แน่ชัดอย่างแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ..."

จักรพรรดิหนิงมองไปที่จิ้งอ๋อง และมองไปที่หยุนชางที่ยังคงหวาดกลัวและอยู่ในอ้อมแขนของจิ้งอ๋อง จึงพยักหน้า "พระอนุชาเป็นคนเดินเรื่อง แน่นอนว่าเจิ้นไว้ใจอย่างมาก ชางเอ๋อร์ตกใจอย่างหนัก พระอนุชาพาชางเอ๋อร์กลับไปพักเถิด"

หยุนชางแอบเขียนคำบางคำที่หลังของจิ้งอ๋อง ตัวจิ้งอ๋องก็แข็งทื่อขึ้นมา และเงยหน้าขึ้นพร้อมตรัสว่า " ไม่เป็นอันใดไรพ่ะย่ะค่ะ ผลของการแข่งขันยังไม่ได้รับการพิจารณา ในฐานะกระหม่อมเป็นผู้ตัดสิน จึงไม่สะดวกที่จะขอลาตอนนี้พ่ะย่ะค่ะ อีกทั้งไม่นานก็จะสามารถทราบได้แล้วว่าท่าหยุนเป็นกระไรพ่ะย่ะ เมื่อตอนที่กระหม่อมเดินทางมา กระหม่อมกลัวว่าจะเกิดเหตุขึ้น ดังนั้นจึงได้เชิญท่านหมอชิงเวยมาพ่ะย่ะค่ะ แม้ว่าท่านหมอชิงเวยจะไม่สามารถเทียบเท่ากับหมอเทวดาเสวี่ยเหยียนได้ แต่ทักษะทางการรักษาของท่านนั้นไม่เลวพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมได้สั่งให้ทหารไปเชิญท่านหมอชิงเวยมาตรวจดูอาการของชางเอ๋อร์พ่ะย่ะค่ะ"

จักรพรรดิหนิงขมวดคิ้ว พระองค์ทรงไม่เห็นด้วยเล็กน้อย หยุนชางเห็นเช่นนี้ จึงออกจากอ้อมแขนของจิ้งอ๋องแล้วลุกขึ้นยืน และตรัสกับจักรพรรดิหนิงว่า " เสด็จพ่อเพคะ กว่าชางเอ๋อร์จะมีโอกาสได้ออกมานอกวังนั้นยากมาก หากว่ากลับวังไปเช่นนี้ ชางเอ๋อร์ก็คงรู้สึกไม่เต็มใจเล็กน้อยเพคะ ชางเอ๋อร์ไม่เป็นอันใดเพคะ อีกประเดี๋ยวให้ท่านหมอชิงเวยตรวจดูอาการให้หยุนชางก็เพียงพอแล้วเพคะ"

เมื่อเห็นความอุตสาหะของหยุนชาง จักรพรรดิหนิงก็พยักหน้า "เอาล่ะ เชิญท่านหมอชิงเวยเข้ามาเถิด"

ผ่านไปครู่หนึ่ง ชายชราผมหงอกก็เดินเข้ามา "กระหม่อมกราบถวายบังคมฝ่าบาท พระราชินี จิ้งอ๋อง องค์หญิงพ่ะย่ะค่ะ..."

"ท่านหมอชิงเวยมิต้องพิธีรีตอง รีบตรวจอาการของชางเอ๋อร์เถิด ว่านางบาดเจ็บตรงไหนหรือไม่" จักรพรรดิหนิงกล่าวอย่างเร่งรีบ

ท่านหมอชิงเวยไม่ได้กล่าวอะไรมาก เขาเดินไปหาหยุนชาง " ขออภัยองค์หญิงขอรับ กระหม่อมขออนุญาตตรวจดูชีพจรขององค์หญิงได้หรือไม่ขอรับ?"

หยุนชางพยักหน้าและยื่นมือออกมา

ท่านหมอชิงเวยยื่นมือออก เวลาผ่านไปนาน เขาจึงหรี่ตาลงเล็กน้อย เก็บมือกลับไปและถวายบังคมพร้อมทูลต่อจักรพรรดิ " ฝ่าบาทมิต้องกังวลไปพ่ะย่ะค่ะ องค์หญิงมิได้เป็นกระไรมากพ่ะย่ะค่ะ"

สีหน้าของจักรพรรดิหนิงจึงได้ผ่อนคลายลงเล็กน้อย พระองค์ทรงพยักหน้ากำลังจะตรัส ก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายดังมา

ทุกคนต่างจ้องมองไปตามทิศทางที่มีเสียงดังมา และพบหลายคนทรงม้าวิ่งออกจากป่าทึบ ชายผู้นำขบวนคือหลี่เย่าฉี หลานชายคนโตของมหาเสนาบดีหลี่ และเขากำลังอุ้มหญิงในชุดสีม่วงอยู่ในอ้อมแขนของเขา

สีหน้าของฮองเฮาเปลี่ยนไปในทันที และนางก็ยืนขึ้น " จิ้งเอ๋อร์หรือ?"

เมื่อทุกคนค่อยๆ เข้ามาใกล้ สีหน้าของฮองเฮาก็ขาวซีดขึ้นมา นั่นคือจิ้งเอ๋อร์อย่างแน่นอน เมื่อฮองเฮาจ้องมองให้แน่ชัด ก็เห็นคราบเลือดบนเสื้อผ้าสีม่วง ฮองเฮารู้สึกกังวลใจอย่างมาก แล้วรีบเดินลงจากอัฒจันทร์ไป "นี่มันอะไรกัน? เกิดอะไรขึ้นกับจิ้งเอ๋อร์หรือ?"