ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 192

"เจ้าดูสิ. แม่ข้าก็จริง ๆเลย ข้าไม่ใช่ว่าไม่สามารถแต่งออกไม่ได้เสียหน่อย ทำไมต้องรีบร้อนขนาดนั้นกัน. นางให้ข้าไปดูตัวตั้งหลายตระกูล ทั้งหมดมีแต่บ้านขุนนางใหญ่โต ทั้งลูกขุนนางทั้งหลาย อีกทั้งรูปร่างยังอ่อนแอ แค่นั้นก็พอแล้ว"หวางจินเหยียนโอดครวญถึงสองครั้งพร้อมทั้งถอนหายใจออกมา แต่ก็อดมิได้ที่จะตัดพ้ออีก "เจ้ารู้หรือไม่ สามตระกูลที่นางชื่นชอบมากที่สุดมีตระกูลไหนบ้าง. มีหนิงเย่ตระกูลซุ่นชิ่งอ๋อง มีหลี่จื้อเหยียนตระกูลหลี่.รวมทั้งบัณฑิตจอหงวนหลิวฉีเหยียน"

หยุนชางพลางขมวดคิ้วลงเล็กน้อย จ้องมองหวังจินเหยียนด้วยความขบขัน "ล้วนแต่เป็นตัวเลือกที่ดีทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นหนิงเย่กับหลี่จื้อเหยียนล้วนเป็นคุณชายทั้งนั้น ฮูหยินหวางยังเป็นห่วงเป็นใยเจ้าอยู่มาก พวกเขาทั้งสองล้วนแต่มีจุดยืนที่เหมือนกัน ล้วนเป็นบุตรที่เกิดจากฮูหยินเอก มิใช่บุตรคนโต ลูกที่เกิดจากฮูหยินเอกล้วนดีกว่าลูกที่เกิดจากฮูหยินรองอยู่แล้ว เจ้าแต่งเข้าไปคงมิได้ยากลำบากอะไรมากนัก อีกทั้งเจ้ายังมิต้องจัดการทุกอย่างในเรือนให้มากมายหากเป็นบัณทิตจอหงวนหลิวฉีเหยียนล่ะก็ไม่ต้องเอ่ย น้องสาวเป็นถึงหย่าผินบุคคลที่วังหลังโปรดปรานแล้ว อนาคตบัณฑิตคงพัฒนาอีกยาวไกล พ่อแม่ล้วนไม่มี แต่งเข้าไปคงโดดเดี่ยว มิต้องไปรับใช้บรรพบุรุษให้มากความ เจ้าคงสบายน่าดู "


ริมฝีปากของหวังจินเหยียนกระตุกลงเล็กน้อย ร่างกายแอ่นลงเบาะนั่งพร้อมกับถอนหายใจอย่างช้า ๆ "ข้าเข้าใจว่าที่ฮูหยินทำแบบนี้ล้วนมีเจตนาที่ดี แต่ข้ามิได้ชอบพวกเขา เหมือนกับหนิงเย่ มีใครไม่รู้บ้างว่าเจ้านั้นเจ้าสำราญรักสนุกขนาดไหน ล่าสุดมิใช่ว่าไปพัวพันกับนางโลมอันดับหนึ่งหรอกหรือ หลี่จื้อชอบดูถูกเหยียดหยามเจ้าหน้าที่ทหาร เสมือนกับเสนาบดีหลี่ แค่เห็นหน้าข้าก็มิถูกชะตาแล้ว เหลือแต่หลิวฉีเหยียน ข้าไม่เคยเห็นหน้าค่าตามาก่อน แต่เป็นถึงบันฑิตจอหงวนแล้วละก็ คงมิพ้นเป็นหนอนหนังสือกระมัง"


หยุนชางอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา พวกเขาทั้งหมดล้วนแต่เป็นบุคคลที่ผู้หญิงทั้งเมืองหลวงล้วนอยากจะได้มาครอบครอง ทว่าเมื่อมันออกมาจากปากของหวางจิ้นเหยียนแล้ว พวกเขาเหล่านั้นล้วนแต่ดูหน้าเกลียดจริง ๆ

เมื่อนิ่งไปสักพัก หวังจิ้นเหยียนพูดขึ้นมาว่า "ถึงกระนั้นไม่แน่ ตอนนี้ข้าอาจจะมีเพียงสองตัวเลือกก็ได้ ฮ่าฮ่า หนิงเย่ก็ไม่ต้องการจะแต่งกับข้าเช่นกัน ข้าได้ยินมากจากพี่ชายว่า วันนั้นตอนที่พี่ชายพาท่านแม่ไปเลือกของใช้ที่ตึกอี้เหริน เผอิญพบกับหนิงเย่ที่พาสาวงามไปเลือกปิ่นปักผม หนิงเย่พยายามทักทายท่านแม่กับพี่ชาย ทว่าหลังจากท่านแม่ลืมของไว้ที่ร้าน เมื่อกลับไปถึงกลับได้ยินหยิงเย่พูดกับหญิงสาวว่า หวังซื่อหลางอยากจะให้ฉันแต่งกับลูกสาวทว่าหวังจินเหยียนเป็นหญิงสาวที่ชื่นชอบการต่อสู้ จะมีความอ่อนโยนเรียบร้อยเสมือนหญิงสาวได้อย่างไร"

เมื่อหยุนชางได้ยินสีหน้าพลางเปลี่ยนไป หนิงเย่ก็เป็นคนที่รู้จักการต่อสู้ อีกทั่งการต่อสู้ยังมิได้อ่อนด้อย ฮูหยินหวางเมื่อกลับมาแล้ว นางต้องรู้สึกได้แต่ทว่าหากรู้สึกได้แล้วนั้นทำไมถึงยังพูดเช่นนั้นเล่า


"ใช่ พี่สาวหวังพูดถูก แต่ทว่า ท่านแม่ของท่านจะกังวลแบบนี้ก็มิแปลกอันใด ปีนี้อายุของท่านก็สมควรที่จะคิดถึงเหตุการณ์ต่าง ๆ ในชีวิตได้แล้ว ท่านบอกข้ามาเถอะ ท่านอย่างแต่งกับคนแบบไหน "หยุนชางพูดพลางยิ้มตอบ

เมื่อหวางจิ้นเหยียนได้ยินดังนั้นอารมณ์โกธรก่อนหน้านี้หายเป็นปลิดทิ้ง พลางพิงกับเบาะนั่งพร้อมบอกว่า "ข้าบอกเจ้าเพียงคนเดียวเล่า ข้าเพียงหวังไว้ว่า ข้าอยากได้แค่บุคคลธรรมดา ข้าเป็นคนขี้เกียจมิชอบการต่อสู้ในเรือยใหญ่ อีกทั้งข้าเป็นคนอารมณ์เสียได้ง่ายข้าหวังเพียงแค่ให้เขามีความอดทนต่อข้าก็พอ "


หยุนชางเงียบไปชั่วครู่ พลางถอนหายใจออกมา บุคคลที่หวางจิ้นเหยียนอยากได้นั้น ล้วนแต่เป็นบุคคลที่หญิงสาวส่วนใหญ่ปราถนาที่อยากจะได้เจอ แต่ทว่าด้วยตระกลูหวางแล้วคงมิอาจทำให้เป็นจริงได้ 


เมื่อหวางจิ้นเหยียนพูดจบใบหน้าของนางกลับแดงก่ำ พลางหัวเราะตอบว่า "ชางเอ๋อร์ชั่งร้ายกาจเสียจริง รู้ความในใจของข้าเสียแล้ว ไม่ได้ไม่ได้ ทว่าพี่ชายของข้ายังมิแต่งฮูหยิน หากท่านแม่ยังมิวายบังคับข้าละก็ ข้าจะใช้พี่ชายเป็นตัวขัดขวาง หากแต่ยังทำให้ข้าไม่พอใจละก็ ข้าจะแอบหนีออกจากบ้าน ไปเจียงหูเพื่อหาหนุ่มเจียงหูมาตบแต่งเสีย"


หยุนชางพลางส่ายหัวให้กับความคิดนี้ "ท่านกล้าเอาความรักของท่านพ่อท่านแม่ท่านมาเล่นแบบนี้เชียวหรือ"