ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 194

หลังจากถูกจิ้งอ๋องพูดตัดบทแล้ว. หยุนชางกลับลืมเรื่องราวที่จะพูดก่อนหน้านั้นไปหมดสิ้น ครุ่นคิดอยู่นานแต่ก็นึกไม่ออกพลางถอนหายใจออกมา ตั้งใจจะไม่คุยกับจิ้งอ๋องอีกต่อไป พลางได้ยินจิ้งอ๋องเอ่ยขึ้นมาว่า "ท่านตาของเจ้าส่งจดหมายมาบอกว่า พรุ่งนี้ท่านจะมาที่พระราชวัง" หยุงชางเงียบไป

สักพักถึงรีบร้อนถามต่อว่า "จริงหรือ? ช่วงเวลานี้ เสด็จแม่ใกล้จะคลอดแล้ว ท่านตาจะมาที่พระราชวังทำไมกัน"

จิ้งอ๋องขบริมฝีปากพลางกลั้นยิ้ม "หืม ? คุณชายเซียวจะมาที่พระราชวังงั้นหรือ ข้าไม่เห็นรู้เรื่องเลย"

เมื่อหยุนชางเห็นดวงตาแพรวพราวระยิบระยับของจิ้งอ๋อง จึงรู้ตัวว่าถูกหลอกเสียแล้ว แววตาที่ดูอับสิ้นหนทางนั้น นางไม่คิดมาก่อนเลยว่า เทพเจ้าสงครามอย่างจิ้งอ๋องก็จะมีช่วงเวลาแบบนี้ด้วย ถึงแม้ว่าเขาจะอดไม่ได้ที่จะแกล้งนางแต่ดูเหมือนว่าเขาจะมีลักษณะเช่นนี้เมื่ออยู่ต่อหน้านางเท่านั้น ทว่ายังอดมิได้ที่จะมีกลิ่นเปรี้ยวๆหวานๆ ออกมา

ถึงแม้ว่าสถาณการณ์อารมณ์แบบนี้เพิ่งจะเกิดขึ้น กลับถูกหยุนชางปัดตกไปทั้งสิ้น ตอนนี้มีปัญหามากเกินไปแล้ว นางยังมีกะจิตกะใจมาคิดถึงเรื่องแบบนี้งั้นหรือ

หนุนชางก้มหน้าลงไม่พูดจาอะไร เดินเข้าไปในตำหนักฉิงซินอย่างรีบร้อนโดยไม่รีรอจิ้งอ๋อง ฉินยีนำอาภรณ์สีเหลืองไข่ห่านออกมาให้หยุนชางผลัดเปลี่ยน หยุนชางมองดูรูปร่างที่สะท้อนอยู่ในกระจกพลางขวดคิ้วลง "สีแบบนี้ เหมาะกับสาวน้อยใส่มากกว่ากระมัง"

รอยยิ้มพาดผ่านในดวงตาของฉินยีที่มองไปยังหยุนชาง "องค์หญิง ท่านมิใช่สาวน้อยอยู่หรอกหรือ?"

หยุนชางตกตะลึงไปเล็กน้อย สีหน้าเต็มไปด้วยความไม่สบายใจ เนื่องจากตัวเองมีความทรงจำของชาติที่แล้วอยู่ด้วย ดังนั้นจึงคิดว่าตัวเองอายุมิได้อายุน้อยแล้ว ไม่คิดว่าตัวเองในตอนนี้เพิ่งจะอยู่ในวัยปักปิ่น

เมื่อหยุนชางเปลี่ยนอาภรณ์เสร็จแล้ว จึงเดินออกมาเห็นจิ้งอ๋องจ้องมองมาที่ตัวเอง ใบหน้าของหยุนชางสีแดงระเรื่อ รู้สึกเสียดายที่เมื่อครู่มิได้ขอให้ฉินยีเปลี่ยนอาภรณ์กลับให้

จิ้งอ๋องมองเห็นใบหน้าที่ไม่สบายใจของหยุนชางแล้วยิ้มพลางลุกขึ้นมา "ไปกันเถอะ วันนี้คงจะมีหลายสิ่งที่เราต้องรับมือ "

หยุนชางพยักหน้ารับคำ พลางเดินตามหลังจิ้งอ๋องออกไป ได้ยินเสียงจิ้งอ๋องเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงนิ่ง ๆ ว่า "ข้าให้คนไปตรวจดูสถาณที่ตั้งงานเลี้ยงชมบุปผชาติแล้ว หากมีอะไรผิดพลาดเกิดขึ้น พวกเราจะได้รับมือทัน"

เมื่อได้ยินจิ้งอ๋องพูดถึงเรื่องนี้ หยุนชางพลันสงบจิตใจลง " หลี่จิ้งเหยียนคงไม่สบายใจเป็นแน่ ทว่าเขาคงจะคาดเดาได้ว่าพวกเราเตรียมการรับมือไว้ หากพวกเราได้รับอันตรายใด ๆ จากงานบุปผชาติ บุคลที่ตกเป็นผู้ต้องสงสัยคนแรกนั้นต้องเป็นเขา ในเมื่อท่านกับเขาไม่ลงรอยกัน ทำไมเขาต้องมาเสี่ยงตัวเองอะไรแบบนี้ด้วยเล่า"

จิ้งอ๋องนิ่งพลางครุ่นคิด ถึงเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเย็น ๆ ว่า "บางที เขาอาจจะไม่อยากให้มีอะไรเกิดขึ้นกับเราก็เป็นได้"

หยุนชางได้ยินดังนั้น ก็เข้าใจความหมายที่ที่จิ้งอ๋องสื่อออกมาทันที "ท่านหมายถึง เขาอาจจะให้พวกเราเป็นแพะรับบาปหรือ ?" ไม่ทันได้คำตอบจากจิ้งอ๋อง "พรุ่งนี้ ในงานเลี้ยงชมบุปผชาติ อาจจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น"

จิ้งอ๋องได้ยินอย่างนั้นพลางเลิกคิ้วพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ พร้อมแสร้งทำเป็นถอนหายใจออกมา "ไม่คิดว่า เจ้าจะคิดคำนวณเองสิ่งที่จะเกิดขึ้นล่วงหน้า โดยมิคิดจะพึ่งพาคนอื่นเชียวหรือ"

หยุนชางนึกถึงชีวิตในชาติที่แล้วตระกลูหลี่ทำอะไรกับเธอไว้บ้าง ความเกลียดชังพาดผ่านในแววตา " หากจะตีหมาป่า ต้องไม่วิ่งหนี นี้ไม่ใช่โอกาสที่ดีหรอกหรือเป็นเขาที่พาตัวเองมาที่นี่ หม่อมฉันจะพลาดโอกาสนี้ไปได้อย่างไร"

หยุนชางและจิ้งอ๋องเดินมาถึงหน้าประตูวังแล้วนั้น คนขับรถม้าตระกูลหลี่จอดรออยู่ก่อนแล้ว ทว่าเมื่อเห็นหยุนชางและจิ้งอ๋องเดินมาด้วยกันนั้น หลี่จิ้งเหยียนจึงรีบร้อนลงมาจากรถม้าพลางโบกมือหาจิ้งอ๋อง " กระหม่อมเห็นรถม้าของท่านอ๋องแล้ว ถ้าเป็นเช่นนั้น กระหม่อมขอไม่เชิญท่านอ๋องมานั่งรถม้าร่วมกับกระหม่อมนะพะยะคะ ขอท่านอ๋องนั่งรถม้าตามกระหม่อมมา"

จิ้งอ๋องตอบรับด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา พร้อมทั้งพยุงหยุนชางขึ้นรถม้า

งานเลี้ยงชมบุปผชาติจัดขึ้นณ สถาณที่ที่เฟื่องฟูที่สุดในพระราชวัง ตั้งอยู่ในถนนทิศตะวันออกของเมืองหลวง บนถนนเส้นทางหลักถูกสร้างเป็นหอคอยสูงใหญ่ สองข้างทางเต็มไปด้วยร้านอาหารที่ล้วนติดอันดับหนึ่งในสิบของเมืองหลวง ด้านล่างเป็นที่โล่ง ทำให้ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อการจราจรแต่อย่างใด

"พรุ่งนี้เพียงแค่ นำโต๊ะเก้าอี้มาวางบนหอคอยทั้งสองข้าง ก็สามารถจัดเป็นงานเลี้ยงใหญ่โตได้" หลี่จิ้งเหยียนยิ้มด้วยความภาคภูมิใจ