ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 196

จิ้งอ๋องพลางขมวดคิ้วลงเล็กน้อยพร้อมจ้องไปยังหยุนชาง เมื่อเห็นนางจ้องไปยังดอกไม้ในมือของตัวเองแล้ว ดวงหน้าพลันปรากฏอารมณ์ความรู้สึกว่า "เป็นอย่างนี้เองหรือ" จิ้งอ๋องจึงรับรู้ได้ว่าหยุนชางจะต้องรู้เหตุผลอะไรบางอย่างแล้ว ใบหน้าพลันไม่มีร่องลอยของความตกใจปรากฏอยู่ เมื่อเงยหน้าขึ้น พลางจ้องมองยังสีหน้าความพอใจของเสนาบดีหลี่ที่ไม่สามารถเก็บลงได้ทัน

จิ้งอ๋องพลางเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย นำดอกไม้ที่อยู่ในมือโยนทิ้งไปยังเบื้องล่าง สีหน้าเย็นชาจนน่าตกใจ "เสด็จพี่ เหมือนว่ากระหม่อมจะไม่ค่อยเหมาะกับการสัมผัสดอกไม้ดอกหญ้า ดอกไม้ดอกนี้บอบบางเกินไปแบบนี้จะรับรางวัลได้อย่างไรกัน? ดอกไม้ที่เหมาะสมกับแคว้นหนิงจะต้องมีความอดทน"เมื่อพูดจบแล้ว จึงนำดอกไม้ในมือของหยุนชางออกมา ดอกไม้พลันเหี่ยวเฉาลงอย่างน่าตกใจ จิ้งอ๋องพลางยิ้มที่มุมปาก พร้อมหมุนกายกลับไปหาเวินหยูอวี้ "มิรู้ว่า เวินเสี่ยวเจี่ยจะสามารถบอกเปิ่นหวางได้หรือไม่ ว่าทำไมดอกไม้ถึงเหี่ยวเฉาลงในมือของเปิ่นหวาง ทว่าเมื่ออยู่ในมือของชางเอ๋อร์กลับไม่เป็นเช่นนั้น"

เสนาบดีขมวดคิ้วเข้ม เขามิคิดว่าจิ้งอ๋องจะนำดอกไม้ในมือของหยุนชางออกมาอีกด้วย เสนาบดีหลี่มองไปยังเวินหยูอวี้ที่ถูกจิ้งอ๋องจ้องมองจนเผือดสี พลันยิ้มตอบแทนว่า "เกรงว่าจะเป็นเพราะดอกไม้ดอกนี้นั้นชอบหญิงสาวมากกว่าท่านอ๋องพะยะค่ะ "เมื่อพูดจบจึงเดินไปยังด้านหน้าของจิ้งอ๋องพร้อมทั้งหยิบดอกไม้ขึ้นมา และพูดขึ้นมาว่า "ชั่งหน้าเสียดาย ดอกไม้ที่วิเศษเช่นนี้ไม่ได้พบเห็นกันบ่อย ๆ "

เมื่อเสนาบดีหลี่กล่าวเช่นนี้ สายตาจ้องมองกลับไปยังจิ้งอ๋องและหยุนชางแล้ว กลับรู้สึกว่ามีกลิ่นอะไรบางอย่างบนตัวของทั้งสองคน

"เมื่อครู่ ดอกไม้ของเวินเสี่ยวเจี่ยทำให้พวกเราตื่นตาตื่นใจ ถึงแม้ตอนนี้จะไม่มีดอกไม้อยู่แล้ว แต่นั้นมิได้ส่งผลกระทบต่อการลงคะแนนแต่อย่างใด อีกสักครู่ จะให้ทุกท่านมายังที่วงแหวนแห่งนี้ ไม่เว้นแม้แต่ประชาชนที่มาร่วมงานสามารถไปรับใบไม้ เพื่อมาลงคะแนนให้แก่ดอกไม้ที่ทุกท่านชอบ เพื่อความยุติธรรม ในขณะที่ผลการคัดเลือกยังไม่ออกมา ขอให้ทุกท่านที่อยู่ที่นี้ โปรดย้ายไปยังพระราชวังฝั่งตะวันออกเพื่อพักผ่อนสักครู่นึงเถิด."เสนาบดีประกาศอย่างไม่รีบร้อน

ทุกคนเดินตามข้ารับใช้ไปยังพระราชวัง หยุนชางพลันขยับเข้าไปหาจิ้งอ๋องพร้อมเอ่ยยิ้มเล็กน้อย "นี้เป็นเพียงแค่เริ่มต้นเท่านั้น ดอกไม้ดอกนั้นเมื่อเจอกับอาภรณ์ที่เราทั้งคู่สวมใส่อยู่แล้ว จะทำให้เกิดเหตุการณ์แปลก ๆ อีกทั้งจุดประสงค์ที่ทำให้เกิดเหตุการณ์นั้นจะเกิดขึ้นเฉพาะผู้ชายเท่านั้น ทว่าเมื่ออยู่บนตัวหม่อมฉันจะไม่เกิดเหตุการณ์อันใด หากเสนาบดีรู้ว่าในอาภรณ์ของเราทั้งคู่นั้นเนื้อผ้าไม่เหมือนเดิมจะมีท่าทียังไงกันนะ "

จิ้งอ๋องเลิกคิ้วขึ้น เหตุการณ์นั้นจะเกิดขึ้นเฉพาะผู้ชายเท่านั้น นี้มันปฏิกิริยาอันใดกันแน่ ?

ในพระราชวังมีการจัดเตรียมการแสดงขับร้องเอาไว้อยู่แล้ว ทว่าในที่นี้มีผู้ชายเยอะเกินไป ผู้นำเสนอดอกไม้มีแต่ผู้หญิงทำให้ไม่สะดวกต่อการจัดงานมากนัก หยุนชางจึงให้ผู้นำเสนอดอกไม้ทั้งหมดไปรวมตัวกันที่สวนดอกไม้

นางกำนัลสาวใช้ทั้งหลายต่างทำการรินชาให้เหล่าสาวงามทั้งหมด หยุนชางยกชาขึ้นมาดื่มนั้น เมื่อวางแก้วชาลง พลางสายตาจ้องไปยังหญิงสาวทั้งหมด

หญิงสาวหลายคนถูกคัดเลือกมาจากเมืองต่างในแคว้น ทุกคนล้วนมีความสามารถเป็นเลิศ ทว่านี้ถือเป็นครั้งแรกที่ได้เห็นบุคลที่มีตำแหน่งสูงส่งแบบนี้ สีหน้าแต่ละคนดูมีความอึดอัดใจเล็กน้อย อย่างไรก็ตาม บุคคลที่เย็นชาอย่างเวินหยูอวี้ ดูมีความร้อนรนภายในใจตลอดเวลา สายตาพลันจ้องไปยังประตูนของสวนดอกไม้อย่างมิได้ตั้งใจ

หยุนชางเพียงกวาดสายตาไปยังรอบ ๆ พลันครุ่นคิดกับตัวเองอยู่นาน ถึงได้นึกขึ้นมาได้ เสด็จพ่อบอกว่า วันนี้จะปล่อยให้หัวจิ้งมาร่วมงาน ทว่าจนถึงตอนนี้ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของหัวจิ้งเลย

หยุนชางเรียกเฉียนยินให้เข้ามาพบ พลันกระซิบคำสั่งที่ข้างหูนาง เฉียนยินพยักหน้ารับคำสั่ง พร้อมทั้งค้อมกายย่อตัวจากไป เมื่อเวินหยูอวี้สังเกตเห็นเฉียนยินออกไปแล้วจึงหันกลับมาจ้องมองหยุนชาง ใบหน้าของหยุนฉางเรียบเฉย เมื่อเตรียมตัวจะลุกขึ้นยืนนั้น พลันได้ยินเสียงหยุนชางพูดขึ้นมาว่า "เป็นเพราะเปิ่นกงจู่อยู่ที่นี่งั้นหรือ พวกเจ้าถึงดูไม่สบายใจ ? ที่นี่ไม่มีอันตรายอันใดหรอก ถือสะว่าเป็นการพักผ่อนเล็กน้อยเสีย ยังไงพวกเรามาพูดคุยกันสักหน่อยดีหรือไม่ เปิ่นกงจู่กำลังให้สาวใช้ไปเอาสิ่งของบางอย่างมาให้พวกเจ้าเล่น พวกเรามานั่งเล่นด้วยกันเถิด"

หญิงสาวหลายคนเป็นครั้งแรกที่เจอบุคคลผู้สูงส่งอย่างองค์หญิงเช่นนี้ จึงมีความรู้สึกหวาดกลัวอยู่บ้าง พลางได้ยินมาว่าหญิงสาวที่อยู่ในตระกูลใหญ่ ๆ ส่วนใหญ่จะนิสัยเสีย หยิ่งจองหอง ทว่าจากที่ทุกคนมองรอยยิ้มของหยุนชางนั้น พลางคิดในใจว่า ไม่เห็นเป็นเช่นนั้นเลย อีกทั้งยังนิสัยดีกว่าหญิงสาวในตระกูลใหญ่ ๆ บางคนเสียด้วยซ้ำ