ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 199

เวินหยูอวี้รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย ทว่าเมื่อรีบเดินไปยังด้านหน้าที่เห็นที่นั่งของทั้งสองคนนั้น กลับต้องตกใจ แต่ก็ยังอดมิได้ที่จะตะโกนเรียกว่า "ท่านพ่อ พี่ชาย" ใบหน้าที่ตกใจพลางคิดว่าเกิดเหตุการณ์นี้ได้อย่างไร

เวินชิงจู๋สภาพดูทรุดโทรม เสื้อผ้าของเขาเปราะเปื้น มวยผมของเขาพลันยุ้งเหยิง ใบหน้าของเขาซีดเผือด มือของเขาสั่นเทาเล็กน้อย เขาได้ยินใครบางคนเรียกตัวเอง และเมื่อเขาลืมตาขึ้นและเหลือบมองไปเห็นเวินหยูหวี้ ก่อนที่จะก้มหัวลงอีกครั้ง

เวินหยุนชิงนิ่งเฉยดั่งหินผาหลังของเขาตั้งตรง มีเพียงใบหน้าเท่านั้นที่ขมวดคิ้วสื่อให้เห็นถึงอารมณ์ของเขา

เวินหยูอวี้ไม่รู้ว่าเหตุการณ์นี้เกิดได้อย่างไร ในใจพลันร้อนรุ่ม เมื่อหันไปมองยังเขาหันไปมองเสนาบดีหลี่ทว่าเสนาบดีหลี่หลับไม่ได้มองเธออยุ่ ราวกับกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

"พี่ชาย เกิดอะไรขึ้นงั้นหรือ ท่านไม่เคยพบองค์ชายสามแห่งแคว้นเย้หลางเลยนิ ทำไมท่านถึงแทงเขาได้?" เวินหยูอวี้ถามพลางนั่งลงและคว้าแขนของเวินชิงจู๋ ไว้ ทว่า เวินชิงจู๋ไม่มีปฏิกิริยาอันใดตอบกลับ พลันในมือของเขา กลับกำแน่นเล็กน้อย. เวินชิงจู๋พลันขมวดคิ้วจ้องมองไปยังเวินหยูอวี้ทว่ามิได้พูดอะไรออกมา

เวินหยูอวี้หันกลับไปมองเวินหยุนชิงอย่างช่วยไม่ได้ "ท่านพ่อ"

เวินหยุนพลางชิงขมวดคิ้ว แต่มิได้เอ่ยอะไรออกมา

"พี่สาวเวิน ท่านไปนั่งด้านข้างเถิด อีกสักครู่ก็จะรู้แล้วว่าเกิดอันใดขึ้น พี่ชายของท่านและท่านพ่อของท่านเป็นผู้บริสุทธิ์จริง. กฎหมายจะเป็นตัวตัดสินเอง" หยุนชางพูดพลางปลอบใจเบาๆ

เหวินหยูอวี้มิรู้ว่าสถานการณ์ตรงหน้าเกิดอะไรขึ้นทว่าก็มิสามารถทำอะไรได้ หากพูดไปแล้วอาจจะผิดมากกว่าเดิม เด้วยเหตุผลนี้มันอาจจะทำให้ท่านพ่อและพี่ชายของนางมีความผิดมากขึ้น ยิ่งกว่านั้นในตอนนี้ตระกูลเวินกำลังอยู่บนเรือลำเดียวกันทั้งหมด ดังนั้นเขาจะพยายามหาทุกวิธีทางเพื่อช่วยเหลือเขาอย่างแน่นอน หากเขาไม่ช่วยแล้วเขาก็จะถูกสารภาพออกมาเอง

เวินหยูอวี้ครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เมื่อลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นปล่อยมือของเวินชิงจู๋ และเดินไปที่ตำแหน่งแล้วนั่งลง

"คนจากศาลต้าหลี่อยู่ที่นี่หรือไม่" จักรพรรดิหนิงถามด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

จิงอ๋องก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและกล่าวว่า "กำลังจะถึงแล้ว"

ขณะที่จอ้งอ๋องกำลังพูดอยู่นั้น เขาก็ได้ยินเสียงดังขึ้นว่า "จักรพรรดิ เสนาบดีอยู่ที่นี่ เสนาบดีอยู่ที่นี่แล้วพะยะค่ะ " ชายผมหงอกเคราสีขาวก็รีบร้อนเดินเข้ามา

จักรพรรดิหนิงพยักหน้า และชี้ไปที่เก้าอี้ข้างๆ เขา "เสนาบดีนั่งลง ให้จิ้งอ๋องเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้ฟังและเจ้าสามารถเริ่มการสืบสวนพิจารณาคดีได้เลย"

ศาลต้าหลี่พยักหน้าอย่างรวดเร็วและตอบว่า "กระหม่อมจะปฏิบัติตามพระราชกฤษฎีกาอย่างเคร่งครัดพะยะค่ะ"

จิ้งอ๋องกล่าวว่า "ใต้เท้าซิ๋ง เมื่อครู่ ในลานแห่งนี้ องค์ชายสามแคว้นเย้หลางถูกลอบสังหารและได้รับบาดเจ็บ และเมื่อยามที่ประตูได้ยินเสียงกรีดร้อง พวกเขาเห็นจึงรีบร้อนวิ่งมาพลันเห็นในมือของเสนาบดีเวินชิงจู่ถือกริชหนึ่งเล่มและมันถูกเสียบเข้าไปในตัวองค์ชายสาม"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ศาลต้าหลี่ก็มีท่าทีเคร่งขรึมขึ้นเล็กน้อย เมื่อพูดถึงสามองค์ชายของแคว้นเย้หลาง หากเกิดความผิดพลาดอะไรขึ้นมา ก็จะส่งผลกระทบต่อความสัมพันธ์ทางการฑูตระหว่างสองประเทศมากที่สุด ในใจพลันครุ่นคิด เขาจ้องมองไปยังเวินชิงจู๋ " เวินชิงจู๋ เจ้าเป็นผู้สังหารองค์ชายแห่งแคว้นเย้หลางใช่หรือไม่ เจ้าจะสารภาพออกมาไหม?"

เมื่อเวินชิงจู๋ได้ยินคำถามนี้ แต่ดูเหมือนจะช้าไปเขามองไปยังใต้เท้าชิ๋ง "กระหม่อมเป็นคนแทงเขาเอง มันเป็นความผิดของกระหม่อม"

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา ทุกคนก็อยู่ที่นั่นแล้ว และ เวินหยูอวี้จ้องไปยังที่เวินชิงจู๋ด้วยสีหน้าอย่างตกตะลึง ไม่คาดคิดว่าเป็นพี่ชายของนางจริงๆ

"มีแค่และองค์ชายสามอยู่ที่ลานแห่งนี้งั้นหรือ " ศาลต้าหลี่กล่าว และมีหนึ่งในทหารยามก้าวไปข้างหน้าและคุกเข่าลงกับพื้น " กระหม่อมเป็นผู้ใต้บังคับบัญชา" ศาลต้าหลี่พยักหน้า "เมื่อตอนเจ้ามาถึง เจ้าเห็นเพียงพวกเค้าสองคนอยู่ที่ในลานสนามงั้นหรือ "

ทหารยามรีบพูดว่า "ขอรับมีเพียงสองคนในลานสนาม และไม่มีใครอีกแล้ว"

ศาลต้าหลี่พลางหันกลับไปมองที่เวินชิงจู๋ "ทำไมใต้เท้าเวินถึงแทงองค์ชายที่สามแคว้นเย้หลางงั้นหรือ"

ทุกคนมองไปที่เวินชิงจู๋ เมื่อครู่ก็ได้ยินเวินหยูอวี้พูดขึ้นมาแล้วว่าเวินชิงจู๋มิเคยพบองค์ชายสามมาก่อน ดังนั้นเขาจะเกี่ยวข้องชางเจียชิงซู ได้อย่างไร? หรือว่าเขามีความแค้นอะไรบางอย่าง ถึงลงมืออย่าง

ฉุกละหุกเช่นนี้

อย่างไรก็ตาม เวินชิงจู๋ยกยิ้มอย่างเย็นชา "เมื่อครั้นแคว้นเย้หลางเริ่มทำสงครามกับของเรานั้น. ชาวบ้านในแถบพื้นที่ชายแดนอยู่ในความทุกข์ยากลำบาก