ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 220

ถึงยามดึกแล้ว หยุนชางรอคอยให้จิ้งอ๋องมารับนางออกจากวังอย่างใจจดใจจ่อ นางจึงนอนรออยู่บนเบาะนุ่ม แม้ว่าตะเกียงทั้งหมดจะถูกดับลงแล้ว หยุนชางกลับยังลืมตาโพลงมองไปยังความมืดภายในตำหนัก ในสมองนึกขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจว่าในชาติก่อน ไม่นานหลังจากที่นางแต่งงานกับโม่จิ้งหราน เขาก็ไปเที่ยวหอนางโลมทั้งวันทั้งคืนไม่กลับจวน

ตอนแรกนางก็ร้องไห้โวยวาย ขว้างปาข้าวของและกลับวังไประบายความอัดอั้นให้ฮองเฮาฟัง ตอนนี้เมื่อมาคิดดูแล้ว แม้ว่าตอนนั้นฮองเฮาจะเกลี้ยกล่อมนางอย่างอ่อนโยน แต่เกรงว่าในใจของนางคงจะเป็นสุขอย่างยิ่ง ต่อมาเมื่อถูกฮูหยินใหญ่ในจวนโม่ด่าว่าอย่างรุนแรงนางจึงได้รู้ว่าที่นางทำเช่นนี้ มันไม่มีประโยชน์อะไรเลย นางจึงได้แต่ยอมรับไปโดยดุษณีเท่านั้น แต่ก็ยังคงนอนไม่หลับอยู่ทั้งคืนและก็ได้แต่ลืมตานอนมองห้องมืดๆ ในใจมืดมนไปหมด

ชาติก่อนนางเคยถูกฮองเฮาตามใจเสียขนาดนั้น เคยต้องทนทุกข์ทรมานเช่นนี้เมื่อใดกัน ยิ่งคิดก็ยิ่งหม่นหมองถึงขีดสุด นางไม่เคยคิดเลยว่านางจะมีชีวิตเช่นนี้ อย่างไรก็ตาม วันเวลาต่อมาก็ยิ่งน่าเศร้ามากขึ้นเรื่อยๆ โม่จิ้งหรานรับอนุเข้ามาจำนวนมาก ผู้หญิงเหล่านั้นต่างก็มีจิตใจที่ลึกล้ำยากหยั่งถึง ทำให้นางลำบากยิ่งนัก

"ปัง"

จู่ๆ ก็มีเสียงแปลกๆ ดังขึ้นที่หน้าต่าง ขัดจังหวะภาพที่หลั่งไหลผ่านเข้ามาในสมองของนางไม่หยุด หยุนชางลุกขึ้นนั่งและหันไปทางหน้าต่าง อาศัยแสงจันทร์จางๆ จากด้านนอกก็เห็นเงาร่างสีขาวนวลม้วนตัวเข้ามาจากหน้าต่าง

"หืม? ข้าคิดว่าเจ้าหลับไปแล้วเสียอีก? เจ้านั่งทำอะไรอยู่? ข้าตกใจหมด" น้ำเสียงของจิ้งอ๋องแฝงแววอ่อนล้าเล็กน้อย หยุนชางชะงักไป นางไม่ได้ยินว่าช่วงนี้เขาทำอะไรอยู่ เหตุใดจึง...

หยุนชางเลิกผ้าห่มบางๆ ออกและลุกขึ้นยืน "หม่อมฉันบอกเฉี่ยนอินและฉินยีแล้ว เมื่อข้าหายไปแล้ว ท่านมีแผนการอย่างไร?"

"เรื่องนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของข้าเถอะ" จิ้งอ๋องเดินมาหยุดอยู่ที่ข้างกายหยุนชาง หยุนชางขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่กลับเห็นเขานั่งลงบนเบาะของนางแล้วถอนหายใจ "ข้าได้ยินมาว่าหนิงเชียนชำนาญวิชาแปลงโฉมที่สุด ทำไมเจ้าจึงไม่ให้นางเข้าวังมาเพื่อปลอมตัวเป็นเจ้าและอยู่แทนเจ้าสักสองสามวัน?"

หยุนชางขมวดคิ้วเล็กน้อย จิ้งอิ่งรายงานเรื่องของนางต่อจิ้งอ๋องอย่างละเอียดจริงๆ หยุนชางฉีกยิ้มและกล่าวว่า "หม่อมฉันมีสิ่งอื่นที่ให้นางไปทำแล้ว"

เมื่อตัวเองไม่ได้อยู่ในเมืองหลวง แต่ตระกูลหลี่ยังคงต้องคอยเฝ้าระวัง นางรู้ดีว่าด้วยนิสัยของฮองเฮาแล้ว ย่อมไม่มีวันปล่อยให้นางแต่งงานกับจิ้งอ๋องอย่างราบรื่นเป็นแน่ หยุนชางจึงคิดหาเวลาที่เหมาะสมโจมตีฮองเฮาและหัวจิ้ง เรื่องนี้ต้องให้หนิงเชียนจัดการ

จิ้งอ๋องพยักหน้า "เช่นนั้นก็ไปกันเถอะ ข้าเหนื่อยนิดหน่อย ออกจากวังไปที่จวนของข้าก่อนให้ข้าได้นอนพักสักครู่"

หยุนชางได้ยินเช่นนั้นก็ยิ่งสงสัยมากขึ้น เมื่อครู่นางก็รู้สึกว่าเสียงของจิ้งอ๋องดูเหน็ดเหนื่อยเล็กน้อย แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะพูดออกมาเองว่าเขาเหนื่อยมากและยังบอกด้วยว่าขอหลับให้สบายก่อน นี่มันเรื่องอะไรกันแน่ที่ทำให้เขาอ่อนล้าได้ขนาดนี้? ตอนกลางวันที่เห็นเขาก็เห็นว่ายังปกติดีอยู่เลย

ก่อนที่หยุนชางจะได้เอ่ยปากถาม จิ้งอ๋องก็เอื้อมมือมาโอบเอวหยุนชางแล้วกระโดดออกไปทางหน้าต่าง

หยุนชางไม่คุ้นเคยกับความใกล้ชิดเช่นนี้ นางขมวดคิ้วและกระซิบว่า "เสด็จอา ปล่อยข้าลงเถอะ ข้าเดินเองได้"

จิ้งอ๋องไม่ตอบ มือที่โอบเอวของนางก็กระชับแน่นอีกครั้ง หยุนชางรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย แต่ก็ไม่มีทางเลือก โชคดีที่รถม้าถูกจัดเตรียมไว้แล้วที่นอกวัง หยุนชางถูกเขาอุ้มขึ้นรถม้าไป บนรถม้ามีไฟสว่าง ดวงตาของจิ้งอ๋องมีรอยเลือดจางๆ

ทันทีที่จิ้งอ๋องเข้ามาในรถม้า เขาก็หลับตาเพื่อพักผ่อน ทำให้ความอยากรู้อยากเห็นของหยุนชางยิ่งเพิ่มมากขึ้น เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

เพียงแต่เมื่อจิ้งอ๋องหลับตาลง หยุนชางจึงไม่มีโอกาสถามคำถามใดๆ

เมื่อมาถึงจวนจิ้งอ๋อง จิ้งอ๋องกลับไม่ขยับเขยื้อน หยุนชางหันไปมองเขาก็เห็นว่าดูเหมือนเขาจะผล็อยหลับไปแล้ว หยุนชางขมวดคิ้วและเรียกเสียงเบา "เสด็จอา"

จิ้งอ๋องลืมตาขึ้นทันที ดวงตาของเขาฉายแววโหดเหี้ยมเย็นชาจนร่างกายของหยุนชางสั่นเทิ้ม

จิ้งอ๋องจึงได้เห็นว่าคนตรงหน้าเขาเป็นใครอย่างชัดเจน สีหน้าของเขาชะงักลงเล็กน้อย แหวกม่านของหน้าต่างรถม้าดู "ถึงแล้วหรือ?" เขาพูดพลางเอื้อมมือมาจะอุ้มหยุนชาง แต่นางกลับหลบเสียก่อน "เสด็จอา ข้าเดินเองได้"

จิ้งอ๋องก็ไม่ได้บังคับนาง เขาผลักประตูรถแล้วเดินลงไป หยุนชางก็เดินตามลงมาจากรถม้าเข้าไปในจวนจิ้งอ๋อง

"เดิมทีวันนี้ข้าไม่ได้คิดจะพักก่อน เลยไม่ได้ขอให้พ่อบ้านทำความสะอาดห้องของแขกไว้ ห้องนอนของข้าก็มีเบาะนุ่มๆ อยู่ ให้เจ้านอนบนเตียงแล้วเดี๋ยวข้าจะนอนบนเบาะนั่นเอง" จิ้งอ๋องกล่าวอย่างแผ่วเบา

หยุนชางมองร่างของจิ้งอ๋องอย่างสนใจ ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร แล้วนี่มันเรื่องอะไรกัน?

"เกิดอะไรขึ้นหรือเพคะ? ข้าเห็นว่าก่อนหน้านี้เสด็จอายังดีๆ อยู่เลย เพียงครึ่งวันเท่านั้น ทำไมเสด็จอาถึงได้ดูเหนื่อยเช่นนี้?" หยุนชางครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้และในที่สุดก็ถามออกมา