ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 277

หยุนชางยืนขึ้นและยื่นมือพยุงนางให้ยืนขึ้นแล้วพูดเบา ๆ ว่า "ฉีฮูเหรินมิต้องมากพิธีหรอก ตอนนี้ข้าเป็นแขกของจวนฉี ฉะนั้นตามหลักแล้ว ควรเป็นข้าที่ไปเข้าพบฮูเหริน เพียงแต่ว่าสองสามก่อนที่ผ่านมาข้าเร่งรีบในการเดินทาง จึงเหนื่อยล้าเล็กน้อย ฉะนั้นจึงได้พักผ่อนตั้งแต่เนิ่นๆ วันนี้เมื่อตื่นขึ้นมาก็ไม่สบายตัวเล็กน้อย และกลัวว่าจะทำให้ฮูเหรินไม่สบายไปด้วย จึงมิได้เข้าไปทักทายเพคะ"

"หม่อมฉันรับไม่ไหวเพคะ" ฉีฮูเหรินยิ้มและตอบกลับอย่างรวดเร็ว มีความเกร็งใจเล็กน้อยปรากฏขึ้นที่ใบหน้าของนาง ผ่านไปครู่หนึ่งนางจึงกล่าวว่า "พระชายาเจ็บไข้ได้เชิญท่านหมอมาหรือยังเพคะ?"

หยุนชางพยักหน้า "เมื่อเช้าตื่นมาข้ารู้สึกไม่สบายตัวเล็กน้อย และได้สั่งให้สาวใช้ตามหมอมาดูแล้ว ไม่เป็นกระไรมากหรอก แค่ร่างกายของข้าไม่ดีอยู่แล้ว อีกทั้งข้าได้เดินทางทั้งวันทั้งคืน ฉะนั้นจึงเกิดไม่สบายขึ้นมา ไม่เป็นกระไรมากหรอก ข้ากินยาไปแล้ว ว่าแต่ฉีฮูเหรินสบายดีขึ้นหรือยัง? เมื่อวานนี้ข้าเห็นฮูเหรินเจ็ดรอต้อนรับที่ห้องโถงด้านหน้า หลังจากถามแม่ทัพฉีแล้วจึงทราบว่าร่างกายของฮูเหรินไม่ค่อยดีนัก..."

หลังจากได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของฉีฮูเหรินชะงัก แววตาของนางดูหมิ่นดูแคลน แม้ว่าแววตานั้นจะผ่านไปเร็วมาก แต่หยุนชางก็เห็นได้อย่างชัดเจน "เมื่อคนเริ่มอายุเยอะแล้ว ร่างกายก็ไม่ค่อยดีเท่าเมื่อก่อนนัก เป็นแค่โรคเดิมๆ เพคะ ขอบพระคุณพระชายาทรงคิดถึงหม่อมฉันตลอดเพคะ"

"หากว่าฮูเหรินต้องการยากระไร เอ่ยปากได้เลย ข้าพบยาสมุนไพรมาจำนวนมาก มีทั้งยาบางชนิดที่หายากด้วย" หยุนชางยิ้มและกล่าวว่า "เมื่อวานนี้ข้าเห็นบุตรชายทั้งสองของฮูเหรินแล้ว พวกเขาทั้งรูปหล่อและมากพรสวรรค์เสียจริง ฮูเหรินโชคดียิ่งนัก"

เฉี่ยนอินนำชามาวางบนโต๊ะข้างๆ ทั้งสอง หยุนชางหยิบแก้วน้ำชาขึ้นมา อุณหภูมิของน้ำกำลังพอดี หยุนชางเปิดฝาขึ้นปาดใบชาที่ลอยอยู่บนผิวน้ำออก เมื่อนางก้มหน้าลง ขนตาของนางสั่นเล็กน้อย ลักษณะอ่อนโยนอย่างมาก จนทำให้ฉีฮูเหรินตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงยิ้มและกล่าวว่า " พระชายาทรงชมเกินจริงเพคะ พวกเขาเป็นเด็กชายสองคน ต่างจากคำว่ารูปหล่อและมากพรสวรรค์อีกมากเพคะ " แม้ว่านางจะพูดเช่นนี้ แต่ดวงตาของนางแต่งแต้มไปด้วยภูมิใจเล็กน้อย

หยุนชางอมยิ้ม จิบชาแล้วพูดเบา ๆ "ข้าได้ยินมาว่าคุณชายคนสามฉีถูกแม่ทัพฉีเฆี่ยนตีห้าสิบที ไม่ทราบว่าร่างกายเขาเป็นอย่างไรบ้างหรือ?"

รอยยิ้มที่มุมปากของฉีฮูเหรินเริ่มเย็นชาลง "ขอบพระคุณพระชายาที่เป็นห่วงเป็นใยเพคะ เป็นเพราะวี่จือที่ดื้อรั้นเกินไปเพคะ เฆี่ยนห้าสิบทีนี้เป็นการลงโทษที่เขาสมควรได้รับเพคะ เขายังหนุ่ม ร่างกายแข็งแรงอย่างมากเพคะ ไม่เป็นกระไรมากหรอก"

"เช่นนั้นย่อมดี" หยุนชางยิ้มอย่างอ่อนโยน

"พระชายามีโอกาสมาที่เมืองคังหยางแห่งนี้ แม่ทัพจึงสั่งให้หม่อมฉันเตรียมงานเลี้ยงต้อนรับให้กับพระชายาเพคะ เดิมทีวางแผนไว้ว่างานจะจัดในคืนพรุ่งนี้ แต่หากพระชายาไม่สบาย เช่นนั้นก็เลื่อนออกไปสองสามวันก็ย่อมได้เพคะ" ฉีฮูเหรินได้เผยจุดประสงค์ที่แท้จริงของนางที่มาในครั้งนี้

หยุนชางยิ้มและพยักหน้า "ฉะนั้นก็เลื่อนออกไปสักสองสามวันเถอะ ร่างกายของข้านั้นเป็นปัญหายิ่งนัก เมื่ออาการดีขึ้น ข้าจะสั่งให้คนไปรายงานฮูเหรินอย่างแน่นอน เมื่อนั้นฮูเหรินค่อยจัดการอีกครั้งก็ย่อมได้"

ดูเหมือนว่าฉีฮูเหรินได้ถอนหายใจด้วยความโล่งอก จากนั้นนางก็พูดคุยกับหยุนชางอีกสักพัก ห่วงใยว่านางคุ้นเคยกับจวนนี้หรือไม่ จากนั้นจึงออกจากสวนชมดอกเบญจมาศไป

หยุนชางเอนกายลงบนเบาะ และอมยิ้ม ดูเหมือนว่าจวนฉีนี้ไม่ใช่สถานที่สันติเท่าไหร่

เฉี่ยนอินส่งฉีฮูเหรินออกไป แล้วจึงกระซิบว่า "ดูรูปลักษณ์ของฉีฮูเหรินแล้ว ท่านคงจะไม่ได้รับการโปรดปรานมาหนักใช่หรือไม่เพคะ? มิน่าล่ะแม่ทัพฉีไม่ยอมให้ท่านออกมาพบแขก คงมิใช่เพราะว่าท่านป่วยหรอก แต่เป็นเพราะรู้สึกอายผู้อื่นเสียมากกว่า"

"เจ้าน่ะเห็นเพียงแต่ภายนอก แต่ไม่เห็นส่วนที่ซ่อนอยู่ข้างใน" หยุนชางกล่าว เมื่อเห็นดวงตาของเฉี่ยนอินมองมาที่หยุนชางด้วยความสงสัย หยุนชางก็กระซิบ "เมื่อตอนที่ฉีฮูเหรินแต่งงานกับฉีหล่าง ฉีหล่างเป็นเพียงชาวนาธรรมดาๆ ในชนบท มันไม่ง่ายเลยที่ฉีฮูเหรินจะติดตามแม่ทัพฉีมาจนถึงทุกวันนี้ ฉีหล่างมีบุตรชายทั้งหมดสามคน ซึ่งมีสองคนคือบุตรชายของฉีฮูเหริน แม้ว่าฉีฮูเหรินจะไม่มีรูปลักษณ์ที่งดงาม แต่ตำแหน่งที่นางอยู่ในใจแม่ทัพฉีนั้นไม่สามารถถูกแทนที่ด้วยของสิ่งอื่นใดได้ อีกทั้งข้าเกรงว่านางคงมีเล่ห์เหลี่ยมที่ไม่ธรรมดาเช่นกัน ตอนนี้แม่ทัพฉีมีนางสนมอยู่มากมาย แต่กลับมีเพียงห้าฮูเหรินเท่านั้นที่มีบุตรชาย คนอื่นๆ กลับไม่มีเลย ฉะนั้น อย่างได้ประเมินผู้หญิงคนนี้ต่ำไป..."

เฉี่ยนอินเบิกตากว้างและพยักหน้าซ้ำๆ "พระชายาทรงเก่งกาจจริงๆ เพคะ"

ไม่กี่วันต่อจากนี้ ฮูเหรินเกือบทุกคนในจวนก็มาเข้าเฝ้ากันหมดแล้ว เว้นแต่ฮูเหรินห้าและฮูเหรินเจ็ดเท่านั้น

หยุนชางเคาะที่โต๊ะ แววตาของนางครุ่นคิดเล็กน้อย ตนได้ทำให้ฮูเหรินทั้งสองขุ่นเคือง ฮูเหรินเจ็ดโกรธเคืองเพราะวันที่ตนเข้าจวนนั้นได้ตำหนิแม่ทัพฉีที่ให้นางสนมมาต้อนรับ ส่วนฮูเหรินห้านั้น อาจเป็นเพราะเรื่องฉีวี่จือ

ร่างกายของหยุนชางค่อยๆ ฟื้นตัว หยุนชางจึงส่งสารถึงฉีฮูเหริน ฉีฮูเหรินตอบกลับมาว่า อีกสองวัน จะจัดงานเลี้ยงต้อนรับให้กับนางในจวนฉี

วันนี้เป็นวันที่เจ็ดที่หยุนชางอยู่เมืองคังหยางแล้ว กองทหารแคว้นเซี่ยเป็นดั่งที่เสี่ยวเอ๋อร์กล่าวจริงๆ เว้นแต่ว่าบางครั้งจะสั่งให้กองทหารเล็กๆ มาท้าทายอยู่ห่างๆ แต่ก็ไม่มีการเคลื่อนไหวอื่นใด

องค์รัชทายาทของแคว้นเซี่ยและหลิ่วหยินเฟิง พวกเขาต้องการทำอะไรกันแน่? หยุนชางขมวดคิ้ว ครุ่นคิดอยู่นาน แต่ก็คิดหาคำตอบไม่ได้