ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 290

แต่หยุนชางคิดไม่ถึงเลยว่าเมื่อนางตื่นขึ้นมาในตอนเช้าของวันรุ่งขึ้น พ่อบ้านหลิ่วจะเข้ามาบอกนางว่าหลิ่วหยินเฟิงเชิญนางไปรับประทานอาหารกับเขา หยุนชางไม่รู้ว่าหลิ่วหยินเฟิงกำลังคิดอะไรอยู่จึงตามพ่อบ้านหลิ่วไป

ห้องโถงกลางอยู่ด้านข้างห้องพักของหลิ่วหยินเฟิง เมื่อหยุนชางพอเฉี่ยนอินไปถึงก็พบว่าเขานั่งรออยู่ที่โต๊ะอยู่ก่อนแล้ว บนโต๊ะมีอาหารวางไว้พร้อมแล้ว ไม่ได้หรูหราอะไร เพียงกับข้าวธรรมดาๆ หกอย่างเท่านั้น เมื่อหยุนชางเดินไปนั่งลงที่ฝั่งตรงข้ามของเขาโดยไม่ได้พูดอะไรแล้ว เขาก็หยิบตะเกียบขึ้นมาเริ่มรับประทาน

หยุนชางไม่รู้ว่าในใจเขาคิดอะไรอยู่และขี้เกียจคาดเดา นางจึงกินอาหารเช้าไปอย่างเงียบๆ

เมื่อหยุนชางวางถ้วยลงแล้ว เขาจึงกล่าวว่า "ข้าได้ยินลุงหลิ่วบอกว่าหนังสือที่ข้าให้ไปเมื่อวานซืนเจ้าอ่านหมดแล้ว?"

หยุนชางพยักหน้า "อ่านจบแล้ว พวกบทกวีเพลงกลอนเหล่านั้นต่างก็เป็นหนังสือธรรมดา ก่อนหน้านี้ก็เคยอ่านมาหมดแล้ว บันทึกการเดินทางหรือหนังสือเบ็ดเตล็ดกลับไม่ค่อยเหมือนที่ข้าเคยได้อ่านมานัก ล้วนเขียนเกี่ยวกับเรื่องราวความเจริญของแคว้นเซี่ยที่ข้าไม่เคยสัมผัสมาก่อน นั่นออกจะน่าสนใจไม่น้อย คำอธิบายที่อยู่ด้านข้างล้วนเป็นลายมือของพี่ชายหรือไม่? พี่ชายช่างอ่านหนังสือได้ละเอียดจริงๆ คำอธิบายเหล่านั้นละเอียดมาก เพียงแต่ข้าเป็นผู้ที่ไม่ค่อยสามารถสงบใจศึกษาตำราได้นัก ดังนั้นจึงเพียงอ่านไปอย่างคร่าวๆ"

หลิ่วหยินเฟิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า "ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าจะให้ลุงหลิ่วเอาหนังสือไปให้เจ้าเพิ่ม คิดว่าเจ้าก็คงชอบดนตรี หมากรุก ประดิษฐ์อักษรและภาพวาดอยู่เหมือนกัน แต่โต๊ะวางเครื่องดนตรีของเจ้าไม่มีฉิน อีกเดี๋ยวข้าจะให้ลุงหลิ่วไปนำมาให้เจ้าด้วย"

"หือ?" หยุนชางอ้าปากด้วยความประหลาดใจ สีหน้าดูเจี๋ยมเจี้ยมเล็กน้อย "ไม่ต้องหรอก พี่ชายคิดจะให้ข้าอยู่ที่นี่อีกนานแค่ไหน? ที่บ้านข้ายังมีแม่ที่ป่วยอยู่..."

หยุนชางมองหลิ่วหยินเฟิงด้วยสายตาอ้อนวอนเล็กน้อย แต่หลิ่วหยินเฟิงแสร้งทำเป็นไม่เห็นและยืนขึ้น "เมื่อข้าควรปล่อยเจ้าไป ข้าก็จะปล่อยเจ้าไปเอง เจ้าอยู่ที่นี่อย่างสบายใจก็พอแล้ว แล้วข้าจะส่งคนไปดูแลแม่ของเจ้า" เขาพูดพลางเดินออกไปแล้วชะงักลงอีก "จริงสิ! ต่อไปเจ้าก็มากินอาหารที่นี่กับข้าเถอะ" หลังจากพูดแล้วเขาก็ก้าวออกจากประตูห้องโถงใหญ่ไป

หยุนชางถอนหายใจและยืนขึ้น หลิ่วหยินเฟิงสุภาพกับนางเหลือเกิน เกรงว่าจะยังไม่รู้ตัวตนที่แท้จริงของนาง เพียงแต่เขายังคงกักขังนางไว้ที่นี่ เจตนาของเขาคืออะไรกันแน่?

หยุนชางกลับมาที่ห้องของนาง ในสมองคิดอย่างรวดเร็ว หลิ่วหยินเฟิงเป็นกุนซือของกองทัพของแคว้นเซี่ย หากกองทัพแคว้นเซี่ยจะเข้าโจมตี เขาก็จะต้องตามไปอย่างแน่นอน เมื่อหลิ่วหยินเฟิงยังอยู่ที่นี่ก็แปลว่ากองทัพของแคว้นเซี่ยยังไม่มีความเคลื่อนไหว

ไม่นานพ่อบ้านหลิ่วก็นำพู่กัน กระดาษ หมึกและจานหมึกมาให้นาง รวมทั้งฉินและกระดานหมาก ฉินนั้นดูไม่ธรรมดาเลยมันเป็นฉินโบราณชั้นยอด หยุนชางสนใจมากและเดินไปที่โต๊ะฉินพร้อมลองดีดดูสองครั้ง เสียงนั้นใสกังวาน ยอดเยี่ยมเป็นที่สุด

จะอยู่เฉยๆ ก็น่าเบื่อ นางจึงลองดีดฉินดู แต่มันกลับเป็นเพลงหงส์วอนรัก เมื่อดีดไปได้ครึ่งเพลง หยุนชางก็นึกขึ้นได้ว่าเพลงนี้นางเคยบรรเลงร่วมกับจิ้งอ๋อง รอยยิ้มจึงปรากฏขึ้นที่มุมปากของนาง ไม่รู้ว่าจะได้เจอจิ้งอ๋องอีกครั้งเมื่อไหร่และไม่รู้ว่าตอนนี้สถานการณ์ของจิ้งอ๋องเป็นอย่างไรบ้างแล้ว

จิ้งอ๋องได้รับคำสั่งจากเสด็จพ่อให้ไปล้อมหลี่จิ้งเหยียนและเซี่ยโหจิ้ง สองคนนั้นเจ้าเล่ห์ราวกับจิ้งจอก เกรงว่าคงจะลำบากไม่น้อย

ในขณะที่นางกำลังคิดอยู่นั้นจู่ๆ ก็รู้สึกว่าในห้องมืดลงเล็กน้อย เมื่อเงยหน้าขึ้นก็เห็นหลิ่วหยินเฟิงยืนอยู่ที่ประตูห้อง เสียงฉินที่นางดีดจึงเริ่มไม่เป็นเพลง หยุนชางรีบกดสายแต่ก็ได้ยินเพียงเสียงหึ่งของสายฉินอยู่ไม่กี่อึดใจก่อนที่จะเงียบลง

"พี่ชายมาได้ยังไง?" หยุนชางเงยหน้าขึ้นและถามด้วยความสงสัย

หลิ่วหยินเฟิงดูเหมือนจะตกอยู่ในภวังค์ ผ่านไปครู่ใหญ่เขาจึงตอบว่า "ข้าได้ยินเพลงที่เจ้าเพิ่งเล่น นั่นคือเพลงหงส์วอนรัก?"

ผิวหน้าของหยุนชางแดงระเรื่อเล็กน้อย นางอ้อมแอ้มตอบไปว่า "ข้าไม่รู้ ข้าเพียงดีดไปมั่วๆเท่านั้น ที่แท้เป็นเพลงหงส์วอนรักหรือ?"

"หรือว่าคุณชายเซียวกำลังคิดถึงคนรักอยู่หรือ?" หลิ่วหยินเฟิงถามอย่างเรียบเฉย แต่ดวงตาของเขาเปล่งประกายเย็นชาที่อธิบายไม่ได้

สีหน้าหยุนชางเปลี่ยนไปและมีรอยยิ้มที่ขมขื่นปรากฏขึ้นที่มุมปาก "พี่ชายว่าไปนั่น ข้าจะไปมีคนรักได้อย่างไร... ข้าเกรงว่าในชีวิตนี้คงไม่คู่ควรที่จะมีคนที่รักหรอก... " หยุนชางก้มศีรษะลงดีดฉินเล่น

"แค่กๆๆ..." เฉี่ยนอินที่อยู่ด้านข้างสำลักน้ำลาย หลังจากไออยู่นาน หยุนชางก็เงยหน้ามองเฉี่ยนอินอย่างราบเฉย เฉี่ยนอินรีบโบกมือและใช้เวลาสักครู่กว่าจะหาย แล้วจึงพูดอย่างรวดเร็วว่า "คุณชายโศกเศร้าอีกแล้ว พูดอะไรเหลวไหลเช่นนั้น คุณชายประเสริฐเช่นนี้จะต้องพบคนที่เห็นค่าท่านอย่างแน่นอน"