ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 291

ยามเช้าของวันที่สอง. หยุนชางลุกขึ้นมาพลางได้ยินเสียงข้างนอกห้องดังเข้ามาถึงภายใน หยุนชางจึงรีบนำเสื้อตัวนอกออกมาคลุม หลิ่วหยินเฟิงยืนอยู่ที่ห้องอ่านหนังสือทางทิศใต้ พลางพูดคุยกับชายคนหนึ่ง ใบหน้าที่แสดงออกถึงความเด็ดเดี่ยว ทว่าแลดูเหมือนกำลังถูกบังคับ สายตาของหยุนชางพลางกวาดตามองไปทั่วร่างของชายผู้นั้นด้วยสายตาแปล่งประกาย ลายผ้าปักของชายผู้นั้นที่สวมใส่เป็นผ้าปักลายมังกรห้าเล็บ

องค์รัชทายาทแคว้นเซี่ย เซี่ยโหเหยียน

หลิ่วหยินเฟิงเมื่อเห็นหยุนชางมาปรากฏตัวนั้น พลางขมวดคิ้วหันหน้าไปทางเซี่ยโหเหยียน พร้อมขยับกายเบา ๆ เพื่อไปบดบังสายตาของหยุนชาง ทว่าเซี่ยโหวจิ้งกลับรับรู้การมีตัวตนของหยุนชางแล้ว สายตาพลันเปล่งประกายด้วยความรู้สึกประหลาดใจปรากฏในดวงตาของเขา จึงตัดบทการพูดคุยของหลิ่วหยินเฟิงว่า "โอ้ว ทำไมตำหนักของเจ้าถึงมีสาวงามปรากฏตัวอยู่ที่นี่อยู่ด้วยเล่า? "

หยุนชางและหลิ่วหยินเฟิงถึงกับเลิกคิ้วขึ้นพร้อมกัน หลิ่วหยินเฟิงถึงกลับกล่าวขึ้นมาว่า "เป็นสหายของกระหม่อมเองพะยะค่ะ จะมาพักอยู่ที่นี่เพียงชั่วคราวเท่านั้น"

เห็นได้ชัดถึงสายตาของเซี่ยโหเหยียนที่แสดงออกมานั้น หยุนชางพลางรู้สึกไม่ชอบใจ จึงขมวดคิ้วและเดินกลับไปปิดประตูห้อง เมื่อหลิ่วหยินเฟิ่งเห็นดังนั้น แววตามีล่องลอยความถูกใจวาบผ่าน จึงหันหลังกลับไปเปิดหอตำรา แล้วจึงกล่าวว่า "เชิญองค์รัชทายาทด้านใน พะยะค่ะ"

เมื่อผ่านไปสักพัก พ่อบ้านหลิ่วจึงนำถาดอาหารเข้ามาส่งถึงในห้อง พร้อมยิ้มและบอกว่า "คุณชาย ที่นั่นไม่ค่อยสะดวกเท่าใดนัก วันนี้คุณชายเซียวทานอาหารภายในห้องเถิด"

หยุนชางพยักหน้ารับคำ จึงทานข้าวอย่างสบายอารมณ์ พลางเดินไปยังเบาะนุ่ม ๆ เพื่อนั่งอ่านหนังสือ

เฉียนยินมีบางอย่างที่ไม่ค่อยเข้าใจ ขมวดคิ้วพลางมองไปยังหยุนชาง จึงลุกขึ้นยืนและกล่าวว่า"เมื่อวานที่คุณชายชมพ่อบ้านหลิ่วว่าทำเต้าหูฉงจ่างอร่อย. หม่อมฉันจะไปหาพ่อบ้านหลิ่วเพื่อเรียนมาให้คุณชาย " พลางผลักประตูและเดินออกไป

หยุนชางดูหนังสือจนลืมเวลา เมื่อได้ยินเสียงประตูเปิดเข้ามานั้น จึงเข้าใจว่าเป็นเฉียนยินกลับมาแล้ว จึงพูดอย่างสบายอารมณ์ว่า"เป็นอย่างไรบ้าง? เรียนเสร็จแล้วหรือ? "

เมื่อผ่านไปเพียงชั่วครู่กลับไม่ได้ยินเฉียนยินตอบกลับมานั้น มือหนุนชางที่กำลังพลิกหน้าหนังสือจึงหยุดชะงักลง เพียงเงยหน้าขึ้นมา จึงพบกับหลิ่วหยินเฟิงที่ยืนอยู่ภายในห้องพร้อมสายตาที่ไม่บ่งบอกอารมณ์ใด ๆ

"ทำไมท่านพี่มาอยู่ที่นี่ได้? "ใบหน้าของหยุนชางงุงงงเล็กน้อย

หลิ้วหยินเฟิงมิได้เอ่ยอันใดออกมา พลางก้าวเดินมานั่งลงข้าง ๆ หยุนชาง และจึงเปิดปากพูดว่า "หลังจากนี้ หากเจ้าได้ยินเสียงคนแปลกหน้าพูดคุยอยู่ เจ้าห้ามออกมาอีก "

หยุนชางพลางขมวดคิ้วและเงยหน้ามองไปยังหลิ่วหยินเฟิง และยิ้มออกมาว่า " คนผู้นั้นเป็นใครงั้นหรือท่านพี่? "

หลิ่วหยินเฟิงพลางเลิกคิ้วน้อย ๆ "โอ้ ? เจ้าเห็นอะไรงั้นหรือ ? "

"ฮ่าฮ่า วันนั้นเมื่อเจอหุบเขาชิงเฟิง ท่านพี่ยืนหยัดที่จะมัดข้าไว้ ถึงแม้จะยังไม่มั่นใจมากพอ แม้ว่าจะตกลงกันไว้แล้ว ทว่าท่านพี่เหมือนจะมีความลับอะไรบางอย่าง อีกทั้ง เมื่อครู่ที่ข้าเห็นชายผู้นั้นคุยกับท่านพี่นั้น ชายผู้นั้นสวมอาภรณ์มีลายปักเป็นมังกรสี่เล็บ เกรงว่าจะเป็นองค์รัชทายาทกระมังที่กล้าสวมใส่อาภรณ์ลายมังกรห้าเล็บ " หยุนชางกล่าวจบพลางจ้องมองไปยังหลิ่วหยินเฟิงด้วยสายตาอาฆาต ราวกับจะจ้องให้ร่างพรุน

หลิ่วหยินเฟิงหัวเราะออกมา พลางพยักหน้าตกลง"เหมือนว่าสายตาเจ้าจะเฉียบแหลมมิเบา เขาคือองค์รัชทายาท "

การแสดงออกของหยุนชางพลันตกตะลึง"แคว้นหนิงของพวกเรามิได้มีองครัชทายาท อีกทั้งจักรพรรดิยังมิได้มีบุตรชายโตเช่นนี้ ท่านต้องมิใช่คนแคว้นหนิงเป็นแน่ หากเป็นนอกเมืองคังหยางแล้ว องค์รัชทายาท พวกท่านเป็นคนแคว้นเซี่ยหรือ"

นี่มิใช่คำถาม

หลิ่วหยินเฟิงถึงกับหัวเราะออกมา ใบหน้าของเขาแสดงได้เป็นธรรมชาติอย่างมาก เมื่อยิ้มออกมาตาชั้นเดียวของเขาจะมีเสน่ห์เพิ่มขึ้นเป็นสามส่วน"ใช่ เมื่อครู่ที่เจ้าเห็นนั้นเป็นองค์รัชทายาทแคว้นเซี่ย "

หยุนชางจับตำราแน่นขึ้น หน้าตำราพลางมีรอยยับเล็กน้อย เมื่อเงียบไปได้ชั่วครู่ หยุนชางจึงเอ่ยปากถามว่า "ท่านเป็นใครกัน ?"

หลิ่วหยินเฟิงยกมือขึ้นจะจับไปที่หมวกของหยุนชางนั้น. หยุนชางกลับถอยหนี. พลางลุกกอกจากเบาะ จ้องไปยังหลิ่วหยินเฟิง" ท่านเป็นใคร? "