ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 298

ภายในใจของหลิ่วหยินเฟิงพลันรู้สึกร้อนรน ร่างกายพลันเจ็บปวด จึงรีบร้อนเข้าไปยังภายในตำหนัก พลางบุกเข้าไปยังห้องนั้น พลันวิ่งเข้าวิ่งออกหลายรอบ กลับไม่เห็นใครสักคน แม้แต่ร่างของหนอนตำราของเขาก็ไม่เห็น

"ไป. ไปค้นหารอบตำหนัก ทั้งข้างในและนอกตำหนักค้นหาให้ระเอียด แม้แต่ศพก็เอาออกมาไว้ข้างนอกให้หมด ตรวจหาให้ครบทุกตารางนิ้ว" หลิ่วหยินเฟิงใบหน้าแสดงออกถึงความร้อนรน

หลิ่วหยินเฟิงยังเดินหาทั่วตำหนักตนเองหนึ่งรอบ ก็ยังไม่พบร่างขาวๆ นั้น พลันขมวดคิ้วลงเล็กน้อย พลางได้ยินองครักษ์เงาเข้ามารายงานว่า "ท่านกุนซือ นำศพออกมานอกตำหนักหมดแล้วพะยะค่ะ "

หลิ่วหยินเฟิงรีบร้อนเดินออกไป

ภายนอกตำหนักนั้นมีศพนอนเรียงราวอยู่ห้าร่าง หลิ่วหยินเฟิงมองสำรวจไปทีละคนทีละคน ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของคุณชายเซียว จึงค่อย ๆ ผ่อนลมหายใจออกมา พลางครุ่นคิดว่า หรือเป็นเพราะตนเอง คุณชาวเซียวถึงได้โดนจับตัวไป ? คนที่บุกทำลายเขาวงกตแปดทิศได้ คงมิใช่คนธรรมดาเป็นแน่ หวังว่าเขาจะฉลาดสักนิด ว่าจะต้องทำเช่นไร

ขณะที่กำลังครุ่นคิดนั้น จึงตั้งใจตรวจสอบอย่างละเอียด อยากที่จะเห็นว่าต้นตอของพลังอยู่ที่ไหน แล้วขาจะไปตามหาชายผู้นั้น

เพียงคืนวันที่สาม หยุนชางพลันได้สติขึ้นมา เมื่อตื่นขึ้นมาแล้วพลันรู้สึกร่างกายเต็มไปด้วยความเจ็บปวดรวดร้าว ไม่สามารถลืมตาขึ้นได้เลย สายตาสอดส่องไปในความมืดมิด หยุนชางพลางลูบคลำหน้าผากตัวเอง มิรู้ว่าสถานการณ์ตอนนี้จะเป็นเช่นไรบ้างแล้ว เมื่อลุกขึ้นนั่งได้ กลับรู้สึกได้ถึงความผิดปกติในร่างกายของนาง เมื่อยกมือขึ้นมาลูบคลำ พลันรู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก นางมิได้มีเสื้อผ้าอาภรณ์ติดตัวเลยสักชิ้น

นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

หยุนชางกลั้นหายใจเพียงชั่วครู่พลางตั้งใจฟังเสียงรอบด้าน จึงได้เสียงฝีเท้าเดินไปเดินมา อีกทั้งยังได้ยินเสียงชุดเกราะกระทบกันอีกด้วย

ค่ายทหารหรือ ? หรือว่าขบวนกองทัพ ?ในใจรู้สึกตื่นตระหนกเล็กน้อย นางมิใช่ว่าอยู่ในตำหนักของหลิ่วหยินเฟิงหรือ?

"เฉียนยิน " หยุนชางพลางส่งเสียงออกมา ขณะที่กำลังลุกขึ้นนั้นกลับมีคนมาคว้าข้อมือนางไว้ แล้วดึงนางกลับมา

ภายในใจหยุนชางพลางสั่นกลัว ใครกัน ? ใครอยู่ยนเตียงนอนของนาง? จึงรีบร้อนชักมืออีกข้างกลับมา และโจมตีไปยังบุคคลที่อยู่ตรงหน้า ทว่าเขากลับจับนางหันหลังพร้อมกับกดนางลงบนเตียงนอน น้ำเสียงติดแหบแห้งพลันดังขึ้นมา "ครึ่งค่อนคืนแล้ว เจ้าจักฆ่าสามีของเจ้าหรือ?"

หยุนชางตกใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคย ร่างกายพลันอ่อนตัวลง จึงรู้ว่าหลังของตนเองเต็มไปด้วยเหงื่อที่เปียกชื้น

คนที่อยู่ด้านบนตัวนางนั้นจึงถอยกายลงจากเตียงไป พลางเดินไปจุดไฟในตะเกียงให้สว่าง หยุนชางจึงเห็นว่าตนเองนั้นได้อยู่ในค่ายทหารแล้ว เมื่อกวาดสายตาไปยังรอบ ๆ จึงรู้ว่าตนอยู่ในค่ายทหารแคว้นหนิง

เสียงฝีเท้าค่อย ๆ เดินใกล้เข้ามา หยุนชางจึงรีบร้อนดึงผ้าห่มเข้ามาปิดร่างกายของตนทันที เมื่อเห็นคนที่เดินเข้ามานั้นจึงพูดว่า "ท่านอ๋อง"

จิ้งอ๋องที่สวมเพียงเสื้อคลุมสีขาว เดินมาหยุดที่ข้างเตียงของนางพลางหลี่ตามองลงมา สายตาเต็มไปด้วยความโกธรเคือง เมื่อได้ยินหยุนชางเรียกชื่อตนเองแล้วก็มิได้ขานรับแต่อย่างใด