ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 299

เมื่อตื่นขึ้นมาอีกที ท้องฟ้าพลันสว่างขึ้นมาแล้ว หยุนชางจึงคลำไปยังพื้นที่ข้างกายจึงรู้ว่าคนข้างกายของนางพลันลุกออกไปแล้ว อากาศพลันเย็นลง จึงครุ่นคิดกับตัวเองชั่วครู่

หยุนชางกวาดสายตาจึงเห็นอาภรณ์ของนางพลันวางอยู่บนหมอนข้างตัว อาภรณสีขาวลายพระจันทร์ ดูเหมือนจะเตรียมมาให้นางโดยเฉพาะ หยุนชางจึงลุกขึ้นมาสวมใส่อาภรณ์ให้เรียบร้อย แม้ว่าจะเป็นเสื้อผ้าอาภรณ์ที่เตรียมมาให้นาง ทว่ากลับเป็นอาภรณ์ของผู้ชายที่มีขนาดเท่าตัวนางพอดี

เมื่อหยุนชางสวมใส่อาภรณ์เรียบร้อยแล้ว จึงเดินออกไปที่ฉากกั้น พลางเห็นชายสวมใส่อาภรณ์สีดำกำลังนั่งอ่านตำราอยู่ที่โต๊ะ ภายในใจของหยุนชางรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย จึงหลบเข้าไปหลังฉากกั้นอีกครั้ง เมื่อนางหลบเข้าไปหลังฉากกั้นแล้ว จึงนึกได้ว่า ตอนนี้นางสวมใส่เสื้อผ้าแล้ว ทำไมต้องกลัวเขากัน ?

เมื่อตรวจสอบเสื้อผ้าอาภรณ์ของตนเองเรียบร้อยแล้ว จึงเดินออกไปพร้อมส่งเสียงเรียกเบา ๆ ว่า "ท่านอ๋อง"

จิ้งอ๋องมิได้หันกลับมามองนางแต่อย่างใด กลับพยักหน้าน้อย ๆ "อื้ม บนโต๊ะมีสำรับอาหารอยู่ เจ้าไปทานก่อนเถอะ "

เมื่อหยุนชางหันกลับไปมอง จึงเห็นบนโต๊ะมีถ้วยโจ๊กวางอยู่ อีกทั้งยังมีเครื่องเคียงร้อน ๆ วางคู่กันพลันในท้องกลับรู้สึกหิวเล็กน้อย จึงเดินเข้าไปกินโดยไม่สนใจสิ่งใดอีก

ในขณะที่กำลังทานอาหารอยู่นั้น พลันประตูของกระโจมถูกเปิดออก เมื่อหยุนชางมองตรงไป จึงเห็นเฉียนยินก้มหัวเดินเข้ามาภายในห้อง เมื่อเห็นหยุนชางนั่งอยู่บนโต๊ะ ใบหน้าพลันปรากฏขึ้นด้วยความดีใจขึ้นมา จึงวิ่งเข้าไปหาหยุนชางว่า "หวางเฟย หวางเฟย ท่านตื่นขึ้นมาแล้ว"

หยุนชางจึงยิ้มขึ้นมาน้อย ๆ พลางพยักหน้ารับ "ทำไมหรือ ? ข้าสลบไปนานเท่าใดแล้วหรือ?"

เฉียนยินพยักหน้ารับคำ "นานมากเจ้าค่ะ ผ่านไปสี่วันแล้ว หากท่านอ๋องไม่มาทำลายเขาวงกตนั่น เกรงว่าพวกเราคงจะถูกขังอยู่ในนั้นเป็นแน่ "

เป็นดั่งที่จิ้งอ๋องพูดไว้ เป็นเขาที่คอยอาบน้ำให้นาง เขานอนเตียงเดียวกันกับนางมาหลายวันแล้ว ใบหน้าพลันเห่อร้อนขึ้นมา นางมิได้ตอบกลับคำพูดเฉียนยิน พลางก้มหัวลงทานอาหารต่อไป

เฉียนยินพลางลอบมองจิ้งอ๋องที่นั่งอ่านตำราอยู่ จึงกระซิบเบา ๆ ว่า "หวางเฟย เมื่อครู่นู๋ปี๋ได้พบกับนายพลหลายคนในค่าย พวกเขาให้นู๋ปี๋มาถามหวางเฟยว่า จะเรียกพวกเขาเข้าพบเมื่อใด พวกเขาต้องการที่จะรายงานสถานการณ์เกี่ยวกับสงครามที่เกิดขึ้นและยังมีอีกหลายสิ่งที่ต้องพูดคุยกับหวางเฟย เพคะ"

หยุนชางพลันจำได้ว่านางหมดสติมาหลายวันแล้ว เกรงว่าคงมีหลายเหตุการณ์เกิดขึ้นไม่น้อย ในสนามรบ ทุกช่วงเวลาที่เกิดขึ้นในสนามรบนั้นอาจจะส่งผลกระทบต่อการเดินทัพก็ได้ จึงรีบร้อนพูดขึ้นมาว่า "รอข้ากินอาหารเสร็จ"

ยังมิทันพูดจบ จึงถูกน้ำเสียงดุจเย็นชาพูดตัดบทว่า "ไปปฏิเสธนายพลพวกนั้นซะ บอกว่าหวางเฟยเพิ่งฟื้นขึ้นมา ร่างกายยังไม่ค่อยแข็งแรง ไม่ควรรบกวนนาง บอกให้พวกเขารอไปก่อน"

"อ๋า? "หยุนชางพลันตกตะลึง "แต่ว่า"

"หืม ?"แม้จะอุทานมาเพียงคำเดียว แต่ก็ทำให้หยุนชางรู้สึกเกรงกลัวได้ หยุนชางกระแอมขึ้นมา. พลางถอนหายใจด้วยความเหนื่อยอ่อน "ทำตามที่จิ้งอ๋องบอกเถอะ"

สายตาของเฉียนยินพลันปรากฏร่องรอยความประหลาดใจออกมา เมื่อมองไปยังหยุนชางและจิ้งอ๋องพลางมองสลับไปมา เมื่อหยุนชางไอออกมาหนึ่งคำ นางจึงเก็บสายตากลับไป พร้อมโค้งตัวออกจากกระโจม

หยุนชางพลันรู้สึกว่าจิ้งอ๋องจะโกธรนาง ทว่าเมื่อคิดอยู่นาน ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมจิ้งอ๋องถึงโกธรนางได้

เมื่อทานอาหารเสร็จแล้ว จิ้งอ๋องยังคงอ่านตำราอยู่ หยุนชางยิ่งมีกล้าเดินออกไปนอกกระโจม เพียงหยิบหนังสือขึ้นมาแล้วนั่งพิงบนเบาะอ่านหนังสือต่อไป เมื่อยามใกล้จะถึงเที่ยงวัน จึงได้ยินเฉียนอินมารายงานว่า ฮูหยินฉีมาเยี่ยม