ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 300

แม้ว่าสงคราวจะยังไม่รุกรานมายังเมืองคังหยางนั้น ทว่าภายในตัวเมืองกลับเงียบเหงากว่าตอนที่หยุนชางมาถึงใหม่ ๆ เสียอีก. ยังมีชาวบ้านไม่น้อยเลยที่กำลังเตรียมตัวเก็บของเพื่อลี้ภัยไปยังเมืองอื่น ร้านค้าภายในเมืองพลันปิดเงียบลง บนถนนผู้คนพลันบางตา

หยุนชางพลางถอนหายใจเบา ๆ เพียงรู้สึกหนักใจเล็กน้อย การเกิดสงคราม การเดินทางพลัดถิ่น และบ้านที่ไม่สามารถกลับไปได้ เป็นสิ่งที่ชาวบ้านหวาดกลัวเป็นที่สุด

"คังหยางมีเจ้าอยู่ที่นี่ ข้ารู้สึกโล่งใจเป็นอย่างมาก อีกไม่กี่วันข้าจะต้องไปที่จิ้งหยางและเต๋อซี" จิ้งอ๋องเดินมาอยู่ข้างหยุนชางพลางพูดเบา ๆ

หยุนชางผงะไปครู่หนึ่ง พลันพบกับความผิดหวังปรากฏขึ้นภายในใจ จึงพยักหน้าเล็กน้อย "เมื่อหลี่จิ้งเหยียนและโม้จิ้งหยานได้ครอบครองวูฉีก่อนหน้านี้ ข้าคิดว่าพวกเขาจะโจมตีจากจิ้งหยาง. ทว่าหลังจากมองดูแล้ว กองทัพแคว้นเซี่ยส่งกำลังคนมายังจิ้งหยางยังไม่น่ากลัวเท่าใดนักแต่ ทว่าคังหยางน่าเป็นห่วงที่สุด ฉะนั้นเขาจึงมาที่คังหยาง"

จิ้งอ๋องพยักหน้า "ข้าเกรงว่าหลิ่วหยินเฟิงได้ศึกษาวิธีการต่อสู้ของข้าอย่างรอบคอบแล้ว ฉะนั้นข้าจึงปฏิเสธที่จะมีส่วนร่วมในการตัดสินใจใดๆ ก่อนหน้านี้ เจ้าไม่เคยอยู่ในสนามรบมาก่อนจึงทำให้เขาทำผิดพลาดมาแล้ว นั่นเป็นเรื่องที่ดี ทว่าหลิ่วหยินเฟิงและฉีหล่าง เจ้าควรต้องระวังพวกเขาไว้ เขาเป็นคนที่หยิ่งทระนง เอาแต่ดูหมิ่นเจ้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า ข้ากลัวว่าเขาจะทำให้เจ้าโมโห เจ้าต้องระวังด้วย แม้เขาจะเป็นแค่นายพล หากเขาใช้งานไม่ได้แล้ว เจ้ามิต้องลังเลไล่เขาออกมา อย่าทำให้เขาฝันไปไกลมากกว่านี้"

จิ้งอ๋องพูดมาขนาดนี้ หยุนชางจะไม่เข้าใจได้อย่างไร ความกังวลของเขาก็เป็นเพราะเห็นแก่นางด้วย หยุนชางไม่เต็มใจจริงๆ เพราะในแคว้นหนิงมีแม่ทัพไม่มากที่สามารถต่อสู้ได้ เพียงแต่ว่าสิ่งที่จิ้งอ๋องพูดมานั้นถูกต้อง คนที่มีความสามารถซึ่งหากไม่สามารถใช้การได้แล้ว มักจะกลายเป็นคนที่อันตรายที่สุด

ขณะที่เขาพูดอยู่นั้น พลันได้ยินเสียงเกือกม้าดังขึ้นมาจากด้านหลัง จังหวะของเกือกม้าเร็วมาก หยุนชางได้ยินเสียงโหวกเหวกโวยวายดังมากจากด้านหลัง ตามด้วยเสียงที่สั่งการว่า "หลีกไป พวกเจ้ารีบหลีกไปเสีย ม้าตัวนี้คลุ้มคลั่งไปแล้ว"

หยุนชางพลันขมวดคิ้วลง พลางหันไปมอง กลับถูกจิ้งอ๋องกระชากไปยังข้างทาง หยุนชางจึงมองเห็นสตรีชุดสีแดงนางหนึ่งที่นั่งอยู่บนหลังม้าสีน้ำตาลแดงกำลังวิ่งมาจากที่ไกลกำลังมายังที่นี่ ชาวบ้านที่ไม่สามารถหลบได้ทัน พลันถูกม้ากระทืบซ้ำที่พื้น จิ้งอ๋องพลางขมวดคิ้วลงและเดินไปยังกลางถนน พลางสายตาจับจ้องไปยังม้าตัวนั้น

"เฮ้ย เจ้าคนข้างหน้า รีบหลีกไปเสีย ม้าตัวนี้คลุ้มคลั่งไปแล้ว" น้ำเสียงของสตรีนางนั้นเต็มไปด้วยความร้อนรน เมื่อมองไปยังกลางถนน พลางเห็นคนผู้หนึ่งยืนอยู่ จึงรีบหยิบแส้ขึ้นมาชี้ไปที่จิ้งอ๋อง

จิ้งอ๋องมิได้ขยับหนีไปเลยสักก้าว พลางมุ่งหน้าไปยังม้าตัวนั้น เมื่อจับหัวม้าได้แล้วจึงกระโดดขึ้นไปบนหลังม้า พลันใช้เท้าเตะไปที่ข้างหลังของม้าอย่างเต็มแรง จึงทำให้ม้าล้มลงกลับพื้น ส่วนสตรีที่อยู่บนหลังม้าพลันกระเด็นออกมา

สตรีนางนั่นล้มลงอย่างแรง สายตาพลันเบิกขึ้น ใบหน้ามีแต่ความกรุ่นโกธร พลางมองไปยังสถานการณ์ตรงหน้าด้วยสายตาที่เหม่อลอย จากนั้นจึงชี้หน้าไปยังจิ้งอ๋องด้วยความโกธรเกรี้ยว "เจ้า ทำไมถึงได้ป่าเถื่อนขนาดนี้ ทำไมถึงทำให้ม้าของข้าขาหักได้ ? เจ้ารู้หรือไม่ว่ามันมีราคาแพงขนาดไหน"

จิ้งอ๋องขมวดคิ้วเล็กน้อย จึงเหลือบมองสตรีตรงหน้าด้วยสายตาเย็นชา และหมุนกายกลับไปยืนข้างหยุนชาง

หยุนชางยิ้มเพียงเล็กน้อย เมื่อเหลือบมองไปทั่วร่างของจิ้งอ๋องก็พบว่าเขามิได้บาดเจ็บที่ใด จึงหันไปมองสตรีชุดแดงตรงหน้าว่า "กูเหนี่ยงท่านนี้ แม้ม้าของท่านจะมีราคาแพงขนาดไหน ทว่าจากที่ข้าเห็นเมื่อครู่ มันวิ่งอยู่บนถนนด้วยความบ้าคลั่ง อีกทั้งยังทำให้ชาวบ้านที่อยู่บนถนนเส้นนี้บาดเจ็บไม่น้อยเลย หากเจ้ายังขี่มันดั่งเช่นเมื่อครู่ ไม่เป็นผลดีแน่หากต้องแลกด้วยชีวิตผู้คนเช่นนี้ "

สตรีนางนั่นขบริมฝีปากไปมา พลางจับแส้ขึ้นมาชี้ไปที่จิ้งอ๋อง "ถนนเส้นนี้ข้าไม่ได้ทำให้คนตายแต่อย่างใด. ข้าแค่ต้องการขี่ม้าผ่านเมืองนี้ไปเท่านั้น เท่านี้ก็ไม่มีอันใดเกิดขึ้นแล้ว เพียงนิดเดียวก็จะออกจากเมืองไปได้อยู่แล้วเชียว กลับมีคนป่าเถื่อนมาทำร้ายม้าของข้า เจ้าชดใช้ค่าม้ามาให้ข้าเดี๋ยวนี้"

แส้นี้โบกไปมาอยู่หน้าจิ้งอ๋อง หยุนชางได้ยินเสียงเล็กแหลมของสตรีผู้นี้แล้ว ดูท่านางคงเป็นวรยุทธ์ ถึงได้รู้จักวิธีการใช้แส้เป็นอย่างดี จิ้งอ๋องพลันขมวดคิ้ว แล้วเขาไปหลบ เพียงชั่วครู่แส้ก็ขาดออก