ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 351

หยุนชางอมยิ้มเล็กน้อย แววตาของนางเยาะเย้ยเล็กน้อย " เมิ่งเจี๋ยยวี๋มักจะคิดว่าตัวเองนั้นเก่งกาจแค่ไหน เจ้าคิดว่า เจ้าหักหลังข้ามานับครั้งไม่ถ้วนเช่นนี้ ข้ายังจะเชื่อในสิ่งที่เจ้ากล่าวอยู่อีกหรือ? อีกทั้ง โบราณกล่าวว่าคนเราจะมีการพัฒนาอยู่เสมอ ฉะนั้นอย่าได้ใช้ความคิดเดิมไปตัดสินผู้อื่น เมิ่งเจี๋ยอวี๋คิดว่าข้ายังเป็นองค์หญิงน้อยในพระราชวังที่ใครๆ ก็รังแกได้อยู่อีกหรือ?"

หยุนชางหัวเราะเยาะเย้ย จากนั้นก็หันหลังกลับและเดินจากไปโดยไม่ลังเล สำหรับนางแล้ว ฉินเมิ่งในตอนนี้เป็นเพียงหมากที่ไร้ประโยชน์ แม้ว่านางจะมิได้อยู่ในวัง แต่ทุกการเคลื่อนไหวในวังนั้นล้วนอยู่ในกำมือของนาง ส่วนเรื่องที่ฉินเมิ่งกล่าวมา ที่เกี่ยวข้องกับองค์หญิงหัวจิ้งและมหาเสนาบดีนั้น....

หยุนชางยิ้มเยาะเย้ยอย่างเย็นชา เดิมทีฉินเมิ่งก็เป็นเพียงแค่นางกำนัลเท่านั้น อีกทั้งยังเป็นนางกำนัลที่เป็นเส้นสายของฮองเฮาเสียด้วย ตัวตนของหนิงหัวจิ้งและมหาเสนาบดีหลี่นั้น นางทรายเพียงเล็กน้อยเท่านั้น หากว่าตนเป็นหยุนชางเมื่อหนึ่งที่ก่อนที่เพิ่งกลับไปที่พระราชวังละก็ ตนก็คงฟังสิ่งที่ฉินเมิ่งกล่าวอยู่บ้าง แต่ตอนนี้หากว่านางต้องการทราบเรื่องอะไรบางอย่าง นางจะมีวิธีของนางเอง

เฉี่ยนอินหันหน้ามองไปที่ฉินเมิ่งอยู่บ่อยครั้ง จนเมื่อมองไม่เห็นฉินเมิ่งแล้ว จากนั้นจึงหันหลังกลับไปพูดกับหยุนชางด้วยเสียงเบาว่า " พระชายาเพคะ หม่อมฉันคิดว่าเครื่องประดับลูกปัดดอกไม้ที่อยู่บนหัวของเมิ่งเจี๋ยยวี๋ดูเหมือนจะไม่ได้มาจากพระราชวังเพคะ"

"อย่างไรนะ?" หยุนชางหยุดครู่หนึ่ง "ฉินเมิ่งมิได้เติบโตในพระราชวัง นางอาจจะถูกนำตัวเข้ามาในพระราชวังเมื่อนานมาแล้ว"

เฉี่ยนอินกลับส่ายหน้า "หม่อมฉันรู้สึกว่า แม้ว่าลูกปัดดอกไม้นั้นจะมิใช่ของในพระราชวัง แต่ก็เป็นรูปแบบที่นิยมในเมืองหลวงช่วงที่ผ่านมา จึงอาจจะมิใช่ของของเก่าแก่กระไร"

"หื้ม?" หยุนชางหยุดฝีก้าวไว้ หรี่ตาลงและมองไปที่หลังคาตำหนักที่อยู่ห่างไกล "น่าแปลกใจ ข้าได้ยินมาว่าฉินเมิ่งไม่มีครอบครัวอยู่นอกวัง" หลังจากหยุดไปชั่วครู่ นางจึงสั่งการด้วยเสียงเบาๆ ว่า "ไปสืบมาว่าช่วงนี้ฉินเมิ่งไปมาหาสู่กับใครบ้าง คนที่สามารถเข้าออกพระราชวังได้ก็คงไม่ใช่คนธรรมดาเช่นกัน ไม่ทราบเช่นกันว่าเหตุใดฉินเมิ่งจึงไปเกี่ยวพันกับคนเหล่านี้ได้ เพียงแต่ว่าหากว่านางทำตัวเช่นนี้ ข้าเองก็ไม่รังเกียจที่จะเหนื่อยเล็กน้อย เพื่อช่วยให้นางได้อยู่อย่างสงบตลอดไป"

เฉี่ยนอินตอบรับ

หลังจากออกจากวังแล้ว นางก็ขึ้นเกวียนม้ามุ่งหน้าไปยังจวนท่านอ๋อง หยุนชางเปิดม่านเกวียนม้าขึ้นและมองออกไปนอกหน้าต่าง อาจเป็นเพราะพิธีแต่งตั้งพระราชินีกำลังจะมาถึงแล้ว แม้จะเป็นฤดูหนาวอันหนาวเหน็บ แต่ในเมืองหลวงนั้นก็ยังคงมีชีวิตชีวาอย่างมาก

ขณะที่กำลังคิดเช่นนี้อยู่ นางก็เห็นเงาร่างที่คุ้นเคยปรากฏขึ้นท่ามกลางฝูงชนด้านนอก นางสวมชุดสีกรมพร้อมคลุมด้วยเสื้อคลุมขนาดใหญ่ มีผ้าซาตินปิดหน้าไว้ ปกปิดบริเวณใบหน้าใต้ดวงตาอย่างมิดชิด เพราะว่าช่วงนี้คนๆ นี้มักจะปรากฏตัวต่อหน้านาง หยุนชางจึงจำนางได้ในพริบตา นางคือจิ่งเหวินซี

นางอยู่ที่นี่ได้อย่างไร? อีกทั้งยังแต่งกายเช่นนี้อีก? แม้ว่าเสด็จพ่อยังมิได้ได้ออกพระราชโองการอย่างเป็นทางการว่าจะจัดการกับนางอย่างไร แต่มหาเสนาบดีจิ่งก็คงไม่ปล่อยให้นางปรากฏตัวอย่างโจ่งแจ้งเช่นนี้หรอก

เหมือนว่าจิ่งเหวินซีจะรู้สึกตัวว่ามีคนกำลังจ้องมองนางอยู่ นางจึงหันกลับมามองที่เกวียนม้าของหยุนชาง หยุนชางปิดมม่านลงอย่างใจเย็น และพูดกับเฉี่ยนอินอย่างแผ่วเบาว่า "จิ่งเหวินซีอยู่ข้างนอก สวมชุดสีกรม และเสื้อคลุมขนาดใหญ่ มีผ้าซาตินปกปิดใบหน้าไว้ เจ้าตามนางไป ดูให้ชัดว่านางไปที่ใด"