ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 385

หยุนชางอึ้งไป นางเคยสังเกตเห็นจักรพรรดิหนิงทอดพระเนตรเสด็จแม่ของนางด้วยความตั้งใจอยู่บ่อยครั้ง แต่นางไม่เคยรู้ถึงสาเหตุมาก่อนเลย นางรู้สึกไม่ค่อยดี ตั้งแต่นางกลับเข้าวังมา ก็คอยระแวงสงสัยเสด็จพ่อของตนมาโดยตลอด นางเพิ่งรู้ว่าเสด็จพ่อก็มีความจำเป็นที่ไม่เคยเปิดเผยให้นางได้รับรู้มาก่อน

จักรพรรดิหนิงถอนหายใจ พระองค์ฝืนยิ้ม "เพราะข้ารู้ว่าการเป็นฮ่องเต้มีข้อจำกัดเช่นนี้ ข้าจึงไม่อยากให้จิ้งอ๋องได้เป็นฮ่องเต้ แต่เพื่อแผ่นดินแคว้นหนิงแล้ว ข้ามิอาจปฏิเสธข้อเสนอของจักรพรรดิเซี่ยได้ ข้าเป็นห่วงก็แต่เจ้า แม้เจ้าจะชาญฉลาด แต่เจ้าก็ยังคงเป็นผู้หญิง วังหลังเปรียบดั่งสุสานของเหล่าสตรีมาไม่รู้เท่าไรๆแล้ว ผู้ที่ได้ขึ้นเป็นฮ่องเต้ จะทุ่มเทความรักให้กับหญิงใดเป็นพิเศษไม่ได้เป็นอันขาด"

หยุนชางยิ่งฟังก็ยิ่งเศร้าใจ เสียงพูดของนางเบาลงไปเรื่อยๆ "เสด็จพ่อ ชางเอ๋อร์เข้าใจทุกอย่างแล้วเพคะ" ทว่าตัวนางเองได้มอบความรักให้กับจิ้งอ๋องไปแล้ว แม้ว่าความรักฉากนี้จะมีการเมืองมาแทรกแซง แต่ทุกวันนี้หลายๆอย่างก็ได้เปลี่ยนไปแล้ว เขาคนนั้นแม้จะดูเฉยชาไปบ้างในบางครั้ง แต่ก็ดูแลเอาใจใส่และปกป้องนางอย่างดีมาโดยตลอด หัวใจของนางที่ให้เขาไป เกรงว่าจะนำกลับมาไม่ได้อีกแล้ว

"ทูลฮ่องเต้ ถึงศาลต้าหลี่แล้วพ่ะย่ะค่ะ" เสียงจิ้งอ๋องดังมาจากด้านนอก หยุนชางสะดุ้ง นางรีบเปิดม่านออกดู

หลังลงจากรถม้าแล้ว หยุนชางก็ได้กลิ่นน้ำมันตุงลอยมาแตะจมูก กลิ่นของน้ำมันตุงลอยคละคลุ้งและแพร่กระจายไปในอากาศได้อย่างรวดเร็ว แม้จะผ่านไปเกือบ 2 ชั่วยามแล้ว กลิ่นของน้ำมันตุงก็ยังคงมีอยู่ งานนี้คงใช้น้ำมันตุงไปไม่น้อยเลย

ผู้พิพากษาสูงสุดแห่งศาลต้าหลี่คุกเข่ารับเสด็จอยู่หน้ารถม้า จักรพรรดิหนิงสั่งให้เขาลุกขึ้น หยุนชางพูดกับเขาว่า "กลิ่นของน้ำมันตุงนี่ยังลอยคละคลุ้งไม่ไปไหน แม้จะล่วงเลยมานานแล้ว คนที่ลอบวางเพลิงคงจะมีจำนวนไม่น้อย กลิ่นของน้ำมันตุงแรงมากเช่นนี้ กลับไม่มีผู้ใดได้กลิ่นและเตรียมการป้องกันบ้างเลยหรืออย่างไร?

ผู้พิพากษาสูงสุดแห่งศาลต้าหลี่สะดุ้ง เขาไม่คิดว่าหยุนชางจะตามเสด็จจักรพรรดิหนิงมาด้วย เขาอ้ำๆอึ้งๆอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงค่อยๆเอ่ยว่า "ผู้ลอบวางเพลิงฝีมือร้ายกาจมากพ่ะย่ะค่ะ เมื่อคืนนี้พวกเขาทำให้ทุกคนในห้องขังพากันหลับไหล จึงไม่มีผู้ใดพบเห็นผู้ลอบวางเพลิงเลยพ่ะย่ะค่ะ"

"ฝีมือร้ายกาจ?" หยุนชางเลิกคิ้ว ห้องขังที่นี่มีไว้สำหรับจองจำบุคคลสำคัญ จึงมีการจัดเวรยามเฝ้าระวังอย่างแน่นหนามาโดยตลอด แต่นี่กลับมีคนร้ายแฝงตัวเข้ามาได้อย่างง่ายดาย ห้องขังที่นี่ก็คงไม่มีประโยชน์เสียแล้ว

"องค์หญิงหัวจิ้งเป็นอย่างไรบ้าง?" หยุนชางรีบถามผู้พิพากษาสูงสุด

ผู้พิพากษาสูงสุดก้มหน้า กลบเกลื่อนสีหน้าที่แท้จริงเอาไว้ แต่หยุนชางสังเกตเห็นว่านิ้วมือของเขากำลังสั่นเทาไม่หยุด "ทูลพระชายา ในขณะที่พวกเรากำลังเร่งสะสางสถานการณ์อยู่นั้น ก็ได้พบว่าที่ห้องขังขององค์หญิงหัวจิ้ง มีศพผู้หญิงถูกไฟครอกตายพ่ะย่ะค่ะ ศพนั้นมีสีดำไปทั่วร่าง ดูไม่ออกว่าเป็นผู้ใด หม่อมฉันเพิ่งกลับออกมาจากในวัง ยังไม่ได้ไปตรวจสอบ ได้ยินแต่เหล่าทหารพูดว่า ศพผู้หญิงร่างนั้นมีรูปร่างและส่วนสูงคล้ายกับองค์หญิงหัวจิ้ง และที่มือของนางก็มีเครื่องประดับที่เป็นหยกขององค์หญิงสวมอยู่ด้วยพ่ะย่ะค่ะ"

หยุนชางไม่อยากจะเชื่อ นางถูกไฟเผาจนไม่รู้หน้าเดิมของนาง เช่นนี้ก็คงตรวจสอบได้ยากว่าใช่หัวจิ้งหรือไม่ ลำพังพิจารณาเฉพาะเครื่องประดับที่เป็นหยก ก็คงจะแทบไม่ได้เบาะแสอะไรเลย ทางศาลต้าหลี่เองก็คงจะคิดเช่นนี้ จึงยังไม่ปักใจเชื่อว่านั่นคือหัวจิ้ง

"คนเจ็บคนตายมีกี่คน?" จักรพรรดิหนิงเอ่ยถาม

"ทูลฮ่องเต้ เมื่อครู่นี้เหล่าทหารลองนับดูได้ว่า มีผู้เสียชีวิต 32 ศพ เป็นนักโทษ 18 ศพ ผู้คุมอีก 14 ศพพ่ะย่ะค่ะ" ผู้พิพากษาสูงสุดน้อมตัวรายงาน

นักโทษ 18 ศพ นักโทษที่มาประจำอยู่ที่นี่เป็นนักโทษคดีร้ายแรง มีทั้งขุนน้ำขุนนาง รวมไปทั้งพระบรมวงศานุวงศ์ 18 ศพ ฟังดูแล้วไม่ใช่ตัวเลขที่เยอะมากเท่าไรนัก

"ไปนำรายชื่อทั้ง 18 ศพมา" จักรพรรดิหนิงกล่าว

ผู้พิพากษาสูงสุดรับคำ เขาสั่งลูกน้องไปจัดการ ส่วนตัวเขาคอยอยู่รับหน้ากับจักรพรรดิหนิง