ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 390

หยุนชางสังเกตเห็นว่าร่างกายของบุคคลนั้นแข็งทื่ออยู่ครู่หนึ่ง เขาจึงรีบกล่าวว่า "ขออภัย ข้าถูกไล่ฆ่า ขอข้าหลบชั่วคราวก่อน"

"เจ้าได้รับบาดเจ็บงั้นหรือ" เสียงอ่อนโยนดังมาจากข้างหลังนาง ค่อนข้างคุ้นเคย

หยุนชางตกตะลึง หันกลับมามองชายในชุดเขียวขมวดคิ้วเล็กน้อย "หลิ่วหยินเฟิง?"

แต่หลิ่วหยินเฟิงดูเหมือนจะไม่ได้ยินเสียงของนาง ตาของเขาจ้องบนแขนของนาง เขายกมือขึ้นและลากหยุนชางเข้าไปในบ้าน "เจ้าบาดเจ็บสาหัส หากไม่รีบทำการรักษา เกรงว่าแขนข้างนี้จะไม่สามารถใช้การได้แล้ว"

หยุนชางขมวดคิ้วด้วยความเป็นห่วงผู้คนที่ไล่ตามหลังมา ขมวดคิ้ว แต่ก็ให้หลิ่วหยินเฟิงดึงเข้าไปในบ้าน ในห้องมืดมิด หลิ่วหยินเฟิงเดินไปจุดตะเกียง หยุนฉางจึงได้เห็นว่า การจัดวางของห้องนี้ เกือบจะเหมือนกับห้องที่อยู่นอกเมืองคังหยางทั้งหมด

"ทำไมเจ้าถึงอาศัยอยู่ที่นี่ ไม่ใช่ควรอาศัยอยู่ที่จุดพักม้ากับจักรพรรดิเซี่ยหรือ" หยุนชางมองไปที่ชายชุดเขียวที่ก้มตัว เหมือนกำลังพลิกหาอะไรบางอย่างบนชั้นวางหนังสือด้านหลังโต๊ะ แล้วถามอย่างแผ่วเบา

ชายชุดเขียวพบขวดสีเขียวขนาดเล็กและผ้าขาวบนชั้นวางหนังสือ และเดินมา "ข้ามีโรครักความสะอาด และไม่ชอบสถานที่อย่างจุดพัก ข้าเลยซื้อบ้านเล็กๆทุกที่ จากนนั้นก็ให้คนตกแต่งในลักษณะเดียวทั้งหมด ถ้าไปที่ที่นั้น ก็จะอาศัยในบ้านเล็กๆในที่นั้น" หลิ่ว หยินเฟิงเดินเข้ามา เลิกคิ้วให้หยุนชาง "เอาแขนเสื้อขึ้น ข้าจะใส่ยาให้เจ้า"

หยุนชางก็ไม่อ้อมค้อม ยกมือขึ้นแล้วยกแขนขึ้น แผลอยู่ที่แขน ลึกจนเห็นกระดูก หยุนชางดึงแขนเสื้อขึ้น และหลิ่วหยินเฟิงเทผงสีขาวในขวดลงบนแผล หลังจากที่ทาให้สม่ำเสมอ ก็พันด้วยผ้าขาว

"นี่แค่ยารักษาแผลธรรมดาๆ จะหยุดเลือดก่อน หลังจากกลับจวน ก็รีบให้หมอตรวจดู แผลนี้ลึกมาก ถ้าไม่ได้รับการรักษาให้ดี เกรงว่าแขนจะใช้การไม่ได้อีก" น้ำเสียงของหลิ่วหยินเฟิงแข็งเล็กน้อยไม่อ่อนโยนเหมือนปกติ

"อือ ข้ารู้แล้ว" หยุนชางดึงมือกลับ และทั้งห้องก็เงียบลง

หลิ่วหยินเฟิงนั่งลงบนเก้าอี้ข้างหยุนชาง "ใครกำลังไล่ล่าเจ้า เจ้าไม่ใช่มีองครักษ์ลับอยู่เคียงข้างเจ้าหรือ? ทำไมจิ้งอ๋องไม่อยู่กับเจ้า?"

"หือ?" หยุนชางชะงักเล็กน้อย เว้นชั่วครู่ แล้วพูดว่า "ก็แค่นักฆ่าเท่านั้น ข้าไม่เห็นหน้าพวกเขาด้วยซ้ำ จะรู้ได้ยังไงว่าเป็นใคร องครักษ์ลับ ถูกหลอกโดยแผนล่อเสือออกจากถ้ำ สำหรับจิ้งอ๋อง แม้ว่าเราจะเป็นสามีภรรยากัน แต่เราไม่ใช่ว่าจะอยู่ด้วยกันตลอด..."

ทั้งสามคำถาม ถูกตอบทีละคำถามอย่างจริงจัง

หลิ่วหยินเฟิงเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดอีกครั้งว่า "เจ้ากำลังสืบสวนเรื่องของรัชทายาทอยู่หรือ"

"อือ"หยุนชางพยักหน้า เรื่องนี้ไม่ใช่ความลับ

"ตอนบ่ายของวันนี้ ข้าก็ไปคุกหลวงมา" หลิ่วหยินเฟิงพูดอย่างเฉยเมย "ในห้องขังที่รัชทายาทเคยถูกคุมขัง ข้าพบร่องรอยการเผาธูปพระพุทธเจ้า"

"ธูปพระพุทธเจ้า?" หยุนชางมองไปที่หลิ่วหยินเฟิง ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความสับสน "นั่นคืออะไร?"

หลิ่วหยินเฟิงถอนหายใจ แต่ทันใดนั้นก็หัวเราะ "ตอนที่อยู่ที่ชายแดนชางเอ๋อร์หลอกข้าอย่างน่าสมเพชจริงๆ ข้าไม่เคยคิดเลย คิดว่าตัวเองฉลาดมาโดยตลอด แต่ต้องหลงกลหญิงสาวคนหนึ่ง"