ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 391

หากว่าเจ้านั้นมีความโกรธแค้นเซี่ยหวนอวี่ เหตุใดจึงไม่ฆ่าเซี่ยหวนอวี่เสีย? คนที่มีความสามารถเช่นนี้ หากพยายามเข้า การสังหารเซี่ยหวนอวี่นั้นไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้ ส่วนคนประเภทที่สองก็คงเป็นได้แค่บุตรคนอื่นๆของเซี่ยหวนอวี่แล้วล่ะ

คนที่น่าจะเป็นไปได้มากที่สุด ก็คืออ๋องเจ็ดแห่งแคว้นเซี่ย เซี่ยโหจิ้งแล้วล่ะ

หยุนชางขมวดคิ้วเล็กน้อย หากเป็นเช่นนี้ ก็จะพบเหตุผลว่าเหตุใดจึงฆ่าเพียงเซี่ยโหเหยียน แต่กลับลักพาตัวหนิงหัวจิ้งไป อ๋องเจ็ดแห่งแคว้นเซี่ยนั้นติดตามหลี่จิ้งเหยียนอยู่ตลอดเวลา และพวกเขาคงมีมิตรภาพที่ดีต่อกัน จุดประสงค์หลักของอ๋องเจ็ดแห่งแคว้นเซี่ย คือต้องการสังหารองค์รัชทายาท ไม่ว่าอย่างไรหลี่จิ้งเหยียนก็ถือว่าเป็นท่านตาของหัวจิ้ง ฉะนั้นหากคิดอยากจะรักษาชีวิตของหัวจิ้งไว้ มันก็สมเหตุสมผล

อีกทั้ง การที่สามารถให้ผู้ลอบสังหารของแคว้นเซี่ยเข้าออกเมืองหลวงนี้ได้อย่างง่ายดายนั้น เกรงว่าหลี่จิ้งเหยียนคงจะใช้กองกำลังลับที่ตนวางมาตลอดหลายสิบปีเพื่อการนี้กระมั้ง ใช้ชีวิตขององค์รัชทายาทแลกกับชีวิตของหัวจิ้ง เซี่ยโหจิ้งไม่ใช่คนโง่ การลงทุนในครั้งนี้ถือว่าคุ้มอย่างมาก

แล้วเหตุใดฉินเมิ่งจึงเสียชีวิต? อีกทั้งยังพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อเอาร่างนางกลับไป แล้วจุดประสงค์ของคนเหล่านี้ที่ไล่สังหารตนคืออะไร?

หยุนชางขมวดคิ้ว นางรู้สึกว่าปัญหาเหล่านี้กำลังเข้ามาหาตนทีละอย่าง ทำให้นางรู้สึกรับมือไม่ทันเล็กน้อย

เหมือนว่าจะสัญญาณลับของสายลับดังมาจากด้านนอก ดวงตาของหยุนชางก็เป็นประกาย จากนั้นก็รีบหยิบขลุ่ยหยกขาวออกมาจากแขนเสื้อ และเป่ารหัสลับตอบกลับไป หลังจากได้ยินการตอบรับแล้ว นางก็ถือขลุ่ยไว้ในมือแล้วรอสายลับมา

นางรู้สึกว่ามีสายตาหนึ่งจ้องมองมาที่ตน หยุนชางเงยหน้าขึ้น ก็พบว่าหลิ่วหยินเฟิงมองมาที่ขลุ่ยในมือของตนพร้อมขมวดคิ้ว นางนึกถึงเมื่อครั้งอยู่ที่นอกเมืองคังหยาง ตนได้สร้างเรื่องขึ้นมาหลอกลวงหลิ่วหยินเฟิง เพื่อที่จะได้เอาขลุ่ยหยกขาวกลับมาให้ได้ เมื่อเห็นว่าสีหน้าของเขาไม่ค่อยดีนัก หยุนชางก็อุทานในใจว่า แย่แล้ว แต่รอยยิ้มบนใบหน้านางกลับอ่อนโยนขึ้น

"ขลุ่ยเล็กนี้เป็นอุปกรณ์ส่งสารระหว่างเจ้ากับสายลับหรือ?" หลิ่วหยินเฟิงมิได้มองที่ใบหน้าของหยุนชางเลย แววตาของเขายังคงจับจ้องอยู่ที่ขลุ่ยในมือของนาง

หยุนชางพยักหน้า "ใช่"

สีหน้าของหลิ่วหยินเฟิงเปลี่ยนไปอย่างมาก จากนั้นก็กล่าวด้วยความไม่สบอารมณ์ว่า "ดูเหมือนว่าข้านั้นจะหลอกง่ายเสียจริง ไม่คาดคิดว่าข้าจะเชื่อคำพูดเหลวไหลเช่นนั้นด้วย"

ก็หลอกง่ายเสียจริง หยุนชางกล่าวในใจ แต่นางไม่กล้าที่จะกล่าวเช่นนี้ออกมา เพราะไม่ว่ายังไงตอนนี้เราอยู่ใต้บัญชาของเขา ก็ย่อมต้องยอมเขาเป็นธรรมดา

สัญญาณลับของสายลับส่งกลับมาอีกครั้ง เหมือนว่าตอนนี้เขาอยู่นอกประตูแล้ว หยุนชางมองไปที่หลิ่วหยินเฟิงแล้วผมยิ้ม " ดูเหมือนว่าสายลับของข้าจะอยู่ด้านนอกแล้ว ขอรบกวนหยินเฟิงไปเปิดประตูให้ได้หรือไม่?"

หลิ่วหยินเฟิงขมวดคิ้ว แต่ก็ยืนขึ้นแล้วเดินออกจากห้องไป แล้วเดินตรงไปที่ประตูลานบ้านแล้วเปิดออก และเห็นว่าคนมากมายยืนอยู่หน้าประตู ชายที่อยู่ด้านหน้าสุดสวมชุดสีม่วง สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเย็นชา แต่แววตาของเขานั้นรีบร้อนเล็กน้อย เขาคือลั่วชิงเหยียน

ลั่วชิงเหยียนก็เห็นหลิ่วหยินเฟิงเช่นกัน เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย " ข้ามารับพระชายากลับบ้าน"

"หากท่านอ๋องตามหาพระชายาก็ควรไปที่จวนท่านอ๋อง ข้าไม่ทราบว่ามาหาข้าเพื่อการอันใดหรือ?" หลิ่วหยินเฟิงยิ้มอย่างอ่อนโยน เขาจ้องมองไปที่ชายตรงหน้าอย่างเฉยเมย แววตาของเขาฉายแววของความไม่สบอารมณ์ออกมา