ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 393

เมื่อเห็นว่าจิ้งอ๋องไม่ได้พลิกหน้ากระดาษมาสักระยะหนึ่งแล้ว หยุนชางก็รู้ว่าเขาได้ยินสิ่งที่นางพูดแล้ว จากนั้นนางก็พยายามกล่าวต่ออีกว่า "ข้าไม่คาดคิดว่าจะบังเอิญเช่นนี้ แต่ข้ารู้สึกว่าไม่ว่าอย่างไรเราก็เป็นคนรู้จักกัน และสถานะของเจ้าในตอนนี้ ไม่เหมาะที่จะเป็นศัตรูกับเขา ฉะนั้นข้าจึงไม่ปฏิเสธเขาเมื่อตอนที่เขาหยิบยารักษาแผลมาทำแผลให้ข้า"

จิ้งอ๋องตอบรับอย่างไม่สบอารมณ์ หยุนชางก็ถอนหายใจ นางรู้สึกว่าตนนั้นโดนเข้าใจผิดอย่างหนัก ถึงแม้ปกติแล้วจิ้งอ๋องจะเย็นชาอยู่บ้าง แต่ก็ยังพออยู่ด้วยกันได้ แต่ภาพที่เขาเคร่งขรึมเช่นนี้ ดูน่ากลัวเกินไป เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ หยุนชางก็ไม่สนใจที่จะพักผ่อนอะไรแล้ว นางจึงยืนขึ้นและเดินไปหาจิ้งอ๋อง ยื่นมือข้างที่ไม่ได้รับบาดเจ็บออกมาแตะไหล่จิ้งอ๋องเอาไว้ และกระซิบว่า "เป็นเพราะข้าไม่รอบคอบเอง ข้าเอาแต่คิดว่าเจ้าเป็นบุตรชายของเซี่ยหวนอวี่ และเขาเป็นกุนซือแห่งแคว้นเซี่ย ฉะนั้นในอนาคตอาจจะต้องพึ่งพากันอีกมาก แต่ข้ากลับคิดไม่ถึงว่า ก่อนหน้านี้เจ้าได้พบปะกับเขา หลายครั้งในสนามรบ และคราวที่แล้วเจ้าก็เกือบตายในมือเขา เช่นนี้เจ้ากับเขาจึงเข้ากันไม่ได้เป็นธรรมดา และหากเจ้าเห็นว่าข้าคุยกับเขา ก็คงโกรธอย่างแน่นอน "

"เข้าคิดว่าข้าโกรธเจ้าเพียงเพราะว่าข้าเคยแพ้สงครามให้กับหลิ่วหยินเฟิง แล้วข้าจึงอคติกับเขาอย่างนั้นหรือ?" จิ้งอ๋องวางหนังสือลง แล้วเงยหน้าขึ้นมองไปหาหยุนชาง แววตาของเขานั้นเฉยชาอย่างมาก

หยุนชางพยักหน้า "ไม่ใช่เพราะเช่นนี้หรือ?"

ทันทีที่นางพูดจบ นางก็ได้ยินจิ้งอ๋องตอบรับอย่างเย็นชา จากนั้นเขาก็ยืนขึ้นแล้วเดินออกจากห้องไป

ความคิดของผู้ชายนี้เดายาก ราวกับเข็มที่จมอยู่ในทะเลจริงๆ

หยุนชางกะพริบตาและมองไปที่ประตู หลังจากนั้นนางถอนหายใจเบาๆ เดินกลับไปที่เตียงและนั่งลง

เมื่อเฉี่ยนอินกลับมาพร้อมนำน้ำมาด้วย นางเห็นหยุนชางนั่งอยู่ข้างเตียงเพียงลำพัง ดูเหมือนนางกำลังเหม่อลอย เฉี่ยนอินมองไปรอบๆ แต่ไม่พบจิ้งอ๋อง นางจึงรีบวางน้ำลง และเดินไปข้างๆหยุนชาง " พระชายาเพคะ ท่านอ๋องไปไหนแล้วเพคะ? เมื่อสักครู่นี้ท่านควรจะต้องขอโทษเขาก่อนมิใช่หรือ?"

"หืม ขอโทษ?" หยุนชางถูกเฉี่ยนอินเรียกสติกลับมา หลังจากได้สติกลับมาแล้ว นางจึงพยักหน้า "ข้ากล่าวแล้วนี่นา? แต่จู่ๆเขาก็ยืนขึ้นและเดินจากไป ดูเหมือนเขาจะไม่ค่อยมีความสุขเท่าไหร่นะ?"

เฉี่ยนอินก็ตกตะลึงเช่นกัน " แล้วท่านกล่าวขอโทษว่าอย่างไรหรือเพคะ?"

หยุนชางก็พูดสิ่งที่เพิ่งพูดกับจิ้งอ๋องให้นางฟังอีกรอบ

"…....." เฉี่ยนอินมองไปที่นายของตนอย่างช่วยไม่ได้ นางครุ่นคิดในใจ แม้ว่าเวลาเจอเรื่องอะไรก็ตาย นายหญิงจะสงบและใจเย็นอยู่เสมอ ที่แท้แล้วนางก็มีสิ่งที่ทำไม่ถนัดเช่นกันหรือเนี่ย แต่ก็ไม่น่าแปลกใจหรอก นางมีอายุเพียงสิบห้าสิบหกปี เรื่องความรักมันซับซ้อนเช่นนี้ และตัวนางเองก็ทราบเรื่องเหล่านี้เพียงเพราะว่าพบมาเยอะเมื่อครั้งที่อยู่ในพระราชวัง ฉะนั้นหากพระชายาไม่เข้าใจเรื่องความรักก็สมเหตุสมผลแล้ว

หลังจากกระทืบเท้าแล้ว เฉี่ยนอินก็พูดว่า "พระชายาเพคะ ท่านไม่เคยคิดเลยหรือว่า ที่ท่านอ๋องโกรธเคืองก็เป็นเพราะว่า ท่านดูสนิทสนมกับหลิ่วหยินเฟิงอย่างมาก ท่านอ๋องกลัวว่าพระชายาจะทรงโปรดหลิ่วหยินเฟิงยังไงล่ะ?"

ตอนนี้หยุนชางกระจ่างอย่างถ่องแท้แล้ว "แล้วเหตุใดข้าจึงต้องโปรดหลิ่วหยินเฟิงล่ะ?"