ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 406

เมื่อหยุนชางได้ยินดังนั้นก็หัวเราะออกมา "สายตาของเจ้าไม่เลวเลย ข้ามีรางวัลให้ เงินที่เหลือจากการซื้อของข้าขอมอบให้เจ้า"

เหออวิ้นทำความเคารพ "ขอบพระทัยเพคะ พระชายา"

"ข้ากินอิ่มแล้ว เก็บข้าวเก็บของ เตรียมตัวกลับจวนกันเถอะ" เหออวิ้นพยักหน้า นางปิดฝากล่องไม้แกะสลัก ถือเดินตามหลังหยุนชางลงมาชั้นล่าง

เมื่อกลับมาถึงจวนแล้ว เฉี่ยนอินที่คอยอยู่ก็รับเอากล่องมาจากในมือของเหออวิ้น แล้วจึงตามหยุนชางเข้าไปในห้องด้านใน "พระชายาเพคะ ตามที่พระชายาให้คนจากหอยวี่หมั่นมาแจ้งข่าวให้หม่อมฉัน ตอนนี้หม่อมฉันได้นำตัวนักเลียนเสียงคนนั้นมาที่จวนเรียบร้อยแล้วเพคะ"

หยุนชางถอนหายใจ "ตอนนี้มีคนคอยจับตามองข้าอยู่ จะลงมือทำสิ่งใดก็ไม่ง่ายเลย กว่าจะกันคนกลุ่มที่คอยจับตามองข้าให้อยู่แต่ด้านนอก ไหนจะแอบส่งข่าวกลับมาที่จวนอย่างระมัดระวังอีก ข้าว่าผมหงอกของข้าจะงอกออกมาก็คราวนี้ล่ะ"

เฉี่ยนอินได้ฟังเช่นนั้นก็หัวเราะชอบใจ "โถ พระชายา ลำบากจริงๆเลยนะเพคะ แต่ตั้งแต่ที่พระองค์เสด็จออกไปข้างนอก คนที่คอยจับตาดูความเคลื่อนไหวของพระองค์ก็เหลืออยู่ในจวนแค่ไม่กี่คน ทำให้หม่อมฉันทำงานได้สะดวกขึ้น เอาแบบนี้ดีไหมเพคะ เวลาที่พระชายาว่าง ลองออกไปข้างนอกจวนบ่อยๆ ไปเดินชมตลาด ซื้อผ้า ซื้อขนม อะไรก็ได้เพคะ"

หยุนชางเห็นท่าทีเจื้อยแจ้วของนางก็ทั้งรำคาญและทั้งเอ็นดู นางยกมือขึ้นส่งสัญญาณบางอย่าง เฉี่ยนอินรีบหลีกทางให้ แล้วถามนางว่า "จะเสด็จไปพบนักเลียนเสียงคนนั้นหรือเพคะ?"

หยุนชางตอบ "ลองไปดูเสียหน่อยละกัน เสด็จพ่อสั่งให้ข้าไปตามสืบเรื่องนี้มาให้ได้ ภายในระยาเวลาระหว่างที่ฮ่องเต้แห่งแคว้นเย้หลางเสด็จมาที่วังหลวง ตอนนี้ข้าก็มีเวลาเหลืออยู่ไม่มากแล้ว" พูดจบนางก็ลุกขึ้น "ไปกันเถอะ เจ้าพาเขาไปไว้ที่ไหนล่ะ?"

เฉี่ยนอินนำหยุนชางไปที่ยังสถานที่แห่งหนึ่งภายในเขตจวนซึ่งอยู่ลับหูลับตาผู้คน มันดูเหมือนเป็นสถานที่รกร้าง "พ่อบ้านบอกว่า ที่นี่เป็นที่พักของบ่าวไพร่ แต่ว่าบ่าวไพร่ในจวนมีไม่มากนัก ยังมีบางห้องที่ว่างอยู่ หม่อมฉันจึงได้ใช้ห้องห้องหนึ่งเพคะ" เฉี่ยนอินพูดพลางผลักประตูออก ภายในห้องมีหญิงสาวที่แต่งตัวเหมือนสาวใช้นั่งอยู่ เมื่อพวกนางเห็นเฉี่ยนอินก็รีบทำความเคารพ แล้วจ้องมองมาที่หยุนชางด้วยแววตาสงสัยใคร่รู้

เฉี่ยนอินเห็นดังนั้นก็หัวเราะ "ท่านนี้เป็นนายใหญ่ของพวกเจ้า จะมาจ้องมองนายใหญ่แบบนี้ไม่ได้นะ"

เมื่อสองคนนั้นได้ยินก็ตื่นเต้นดีใจ "ที่แท้ท่านก็คือนายใหญ่นั่นเอง นึกไม่ถึงเลยว่านายหญิงจะยังอายุน้อยและมีรูปโฉมงดงามเช่นนี้" หญิงสาวคนหนึ่งเอ่ยขึ้น นางยังคงจ้องมองหยุนชางด้วยความชื่นชม

หยุนชางส่งยิ้มให้กับพวกนาง "ชมเกินไปแล้ว หน้าข้าแดงหมดแล้ว เห็นหรือไม่"

เฉี่ยนอินเองก็พลอยยิ้มตามไปด้วย "พวกเจ้าถอยออกไปก่อน นายหญิงมีเรื่องจะคุยกับเขาคนนั้น"

สองคนนั้นรับคำแล้วเดินออกไปรอด้านนอก หยุนชางเดินเข้าไปภายในห้อง แล้วนางก็ได้พบกับชายวัยกลางคนผู้หนึ่ง เขากำลังเหม่อมองออกไปด้านนอกหน้าต่าง

แล้วเขาก็ได้ยินเสียงคนเดินเข้ามาใกล้ เขาจึงหันมาแล้วได้พบกับหยุนชาง เขาตกใจเล็กน้อยแต่ก็มิได้ส่งเสียง

เฉี่ยนอินเดินไปเช็ดเก้าอี้ตัวหนึ่งแล้วเชิญหยุนชางนั่งลง หยุนชางมองไปที่ชายวัยกลางคนผู้นั้นแล้วยิ้มออกมา "ได้ยินว่า ท่านมีพรสวรรค์ในด้านการเลียนเสียงผู้คน ไม่ทราบว่าหากเป็นเสียงของสตรี ท่านจะเลียนเสียงได้หรือไม่?"

ชายผู้นั้นนิ่งไปสักพัก แล้วจึงตอบคำถาม "ก็พอได้อยู่" คำตอบ 4 พยางค์ทำให้หยุนชางตาลุกวาว คำตอบ 4 พยางค์นั้นเป็นเสียงของสตรี และยังเป็นเสียงที่ฟังดูคุ้นหูยิ่งนัก เสียงที่ออกมาเมื่อครู่นั้น คือเสียงที่เลียนแบบเสียงของหยุนชางนั่นเอง

หยุนชางปรบมือ "สมดั่งคำที่เขาเล่าลือจริงๆ"

แล้วหยุนชางก็ถามต่อไปว่า "ท่านทราบหรือไม่ เมื่อคืนก่อนท่านเกือบจะไม่รอดชีวิตแล้ว เพราะท่านได้ลอกเลียนเสียงของคนคนหนึ่งที่หอยวี่หมั่นเมื่อไม่กี่วันมานี้ ท่านรู้หรือไม่ว่าเสียงที่ท่านเลียนแบบนั้นเป็นเสียงของผู้ใด?"