ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 407

หยุนชางหยุดเดินและค่อยๆยิ้มออกมา "คิดจะใส่ร้ายท่านอ๋องงั้นหรือ ให้ชางเจียคังหนิงตายๆไปซะได้ก็ดี เขาเป็นถึงองค์รัชทายาทแห่งแคว้น คงจะมาแกล้งตายไม่ได้หรอก ถ้ามีคนจับได้ขึ้นมา คงจะเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ ข้าคิดว่า มือสังหารคงจะเตรียมการกับชางเจียคังหนิงมาก่อน ให้ชางเจียคังหนิงแสร้งทำเป็นได้รับบาดเจ็บสาหัส แล้วโยนความผิดมาให้กับท่านอ๋อง"

"จะเป็นใครกันนะ?" เฉี่ยนอินขมวดคิ้ว เมื่อนางเห็นหยุนชางก้าวเท้าเพื่อเดินต่อ นางก็รีบเดินตามในทันที

เช้าวันถัดมา ก็มีคนวิ่งหน้าตื่นเข้ามารายงานเรื่องสำคัญ "พระชายาพ่ะย่ะค่ะ ชายคนที่เฉี่ยนอินนำตัวมาเมื่อวานนี้ตายแล้ว แม่นาง 2 คนที่คอยเฝ้าเขาไว้ก็ตายแล้วเช่นกันพ่ะย่ะค่ะ"

หยุนชางและเฉี่ยนอินตกใจสุดขีด นางรีบมุ่งหน้าไปยังที่ที่ชายคนนั้นอยู่ ก็พบว่ามีหญิงสาวในชุดสาวใช้นอนตายอยู่กับพื้น ที่คอมีรอยเลือด ราวกับถูกคมมีดกรีด

เฉี่ยนอินมองไปรอบๆ "พระชายา ไม่มีร่องรอยการต่อสู้ใดๆเลยเพคะ"

หยุนชางพยักหน้า พวกนางดูเหมือนถูกรมยาให้หมดสติไปแล้วจึงถูกฆ่า จากนั้นหยุนชางก็เดินเข้าไปที่ห้องด้านใน ก็ปรากฏร่างชายนักเลียนเสียงนอนหงายอยู่ที่พื้น ใบหน้าแสยะยิ้ม บริเวณท้องของเขาได้รับบาดเจ็บ มือทั้งสองของเขากุมอยู่ที่บริเวณท้อง ดูเหมือนกับว่ากำลังกำอะไรบางอย่างเอาไว้

หยุนชางก้มลงไปสำรวจ นางยกมือของเขาออก ก็เห็นแผลเหวอะลึกลงไปจนมองเห็นกระดูก

หยุนชางตะลึงกับสิ่งที่เห็นตรงหน้าอยู่สักพัก แล้วจึงเอ่ยขึ้นว่า "เขาคงจะเป็นคนจับมีดของคนร้ายมาแทงตัวของเขาเอง"

"เพราะอะไรล่ะเพคะ?" เฉี่ยนอินอึ้ง นางรู้สึกขวัญหนีดีฝ่อ

หยุนชางลุกขึ้นมา นางยืนครุ่นคิดอะไรบางอย่าง "ตอนที่ข้ามาพบเขาเมื่อวานนี้ ข้ามองออกว่า เขารู้สึกผิดกับเรื่องนี้มาก แต่เป็นเพราะภรรยาของเขาป่วยหนัก เขาจำเป็นต้องใช้เงินไปทำการรักษา จึงตกปากรับทำงานนี้ เมื่อเขารู้ในเวลาต่อมาว่า ตนเองมีส่วนทำให้ท่านอ๋องถูกคนเข้าใจผิดจนเป็นมลทินติดตัว เขาจึงรู้สึกละอายใจอย่างยิ่ง คนร้ายคงจะมาเค้นถามเขาเรื่องที่เราได้คุยกับเขาไปเมื่อวาน แต่เขาคงไม่ยอมปริปาก แล้วจึงนำมีดของคนร้ายมาปลิดชีพของตัวเองแทน"

เมื่อเฉี่ยนอินได้ฟังก็ตะลึงไปครู่หนึ่ง แล้วจึงถอนหายใจก่อนจะพูดว่า "ช่างมีหัวใจที่เด็ดเดี่ยวจริงๆ"

"ศพของแม่นางทั้งสองนี้ จงให้คนเอาไปฝังเสีย ส่วนศพของชายผู้นี้ เจ้าจงมองหาฮวงซุ้ยดีๆแล้วนำร่างของเขาไปฝัง" หยุนชางสั่งการเสร็จก็เดินออกมาด้านนอก

เมื่อกลับมาถึงจวนแล้ว เห็นเหออวิ้นยืนเฝ้าอยู่หน้าประตู หยุนชางจึงพูดกับนางว่า "ไปยกน้ำชามาให้ข้าหน่อยนะ"

เหออวิ้นรับคำแล้วทูลลาออกไป ไม่นานนัก เฉี่ยนอินก็เดินเข้ามา ผู้ที่ถือกาน้ำชาเดินตามหลังเฉี่ยนอินก็คือเหออวิ้นนั่นเอง เหออวิ้นนำกาน้ำชาวางไว้บนโต๊ะ แล้วรอดูว่าหยุนชางยังมีอะไรจะสั่งนางอีกหรือไม่ เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรแล้ว นางจึงทูลลากลับออกไปด้านนอก

"นักเลียนเสียงผู้นั้นได้รับเงินฮุ่ยเฟิงเป็นค่าจ้าง เจ้าจงส่งคนไปสอบถามที่ร้านแลกเงินฮุ่ยเฟิง ว่าคนใหญ่คนโตที่นำเงินมาฝากไว้ที่ร้านของเขามีใครกันบ้าง ในเมืองหลวงมีร้านแลกเงินอยู่มากมาย แต่คนผู้นี้กลับเลือกที่จะนำเงินไปฝากกับร้านเล็กๆอย่างร้านฮุ่ยเฟิงเพื่อไม่ให้เป็นจุดเด่น ช่างคิดแผนการได้รอบคอบจริงๆ" หยุนชางพูดไปและนวดขมับไป เมื่อเอามือลงมาจึงพบว่าเหออวิ้นได้ออกไปจากในห้องเรียบร้อยแล้ว

หยุนชางนิ่งไปสักครู่ก่อนจะถอนหายใจออกมา "เรื่องชักจะวุ่นวายใหญ่โตไปเรื่อยๆ ข้ากลุ้มใจจริงๆ ขอเขียนหนังสือเพื่อสงบจิตสงบใจเสียหน่อยละกัน" พูดจบ นางก็เดินไปที่โต๊ะเขียนหนังสือ แล้วเรียกเฉี่ยนอินมาหา "มาฝนหมึกให้ข้าที"

เฉี่ยนอินได้ยินแล้วก็ถือกาน้ำชาที่เหออวิ้นยกมาเมื่อครู่เดินมาที่โต๊ะหนังสือ นางรินน้ำลงบนแท่นหมึก แล้วค่อยๆทำการฝน หยุนชางมองไปที่แท่นหมึกแล้วทำเสียงเข้ม "ทักษะการฝนหมึกของเจ้านี่แย่จริงๆ ดูหมึกที่เจ้าฝนออกมาสิ ยังเป็นก้อนๆอยู่เลย แล้วข้าจะเขียนหนังสือได้อย่างไรล่ะ?"

เฉี่ยนอินทำปากจู๋ด้วยความรู้สึกน้อยอกน้อยใจ "แต่พระชายาก็ยังใช้ให้หม่อมฉันเป็นคนฝนหมึก"

หยุนชางได้ยินดังนั้นก็หัวเราะ นางหยิบพู่กันขึ้นมาแล้วจุ่มลงไปในน้ำหมึก นางบรรจงเขียนตัวอักษรไป 1 แถวให้เฉี่ยนอินดู เมื่อเฉี่ยนอินเห็นแล้วก็ถึงกับต้องขมวดคิ้วพิจารณาอยู่ครู่หนึ่ง หลังจากนั้นนางจึงค่อยๆพยักหน้า