ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 447

"องค์หญิงท่านนี้ ถูกไทเฮาเอาใจจนเกินเหตุ. จึงมีนิสัยที่ไม่ค่อยเกรงกลัวผู้ใดสักเท่าไหร่นัก เกรงว่าในใต้หล้านี้คงไม่มีองค์หญิงองค์ใดที่เหมือนนางหรอกกระมัง ไม่มีลูกเขย. ใบหน้ามีนับร้อย อีกทั้งยังสวยสง่ากว่าสนมในวังหลังของฝ่าบาท หากไม่พอใจสักนิดก็ฆ่าคนราวกับผักกับปลา เรื่องเมื่อวานนั้น เกรงว่าท่านคงเอาไม่อยู่เสียแล้ว จดหมายที่ส่งมาเมื่อวานของท่านนั้น นางที่อยู่นอกตำหนักร้องเรียกที่จะขอเข้าพบฝ่าบาทเสียให้ได้ หม่อมฉันจึงแต่งเติมเรื่องเข้าไปรายงานฝ่าบาทเสียนิดหน่อย จักรพรรดิกลับบอกว่าไม่ให้เข้าพบ " หนิงเชียนหันไปมองสตรีที่สวมอาภรณ์ชุดสีม่วงแล้วเดินหายไปจากตำหนัก พลางเดินมากระซิบกับหยุนชาง

หยุชางพลันพยักหน้าเล็กน้อย "เมื่อคืนตอนที่ข้ามาก็เห็นนางอยู่ที่นอกตำหนักแล้ว ราวกับว่ารอเข้าเฝ้ามานาน ทว่า หากเป็นฮองเฮาหรือองค์ชายองค์อื่นทำเช่นนี้ ข้ายังพอเข้าใจได้บ้าง หากแต่นางมิใช่เป็นเพียงองค์หญิงองค์นึงหรอกหรือ อีกทั้งพวกเรายังเพิ่งมาถึงแคว้นเซี่ยได้ไม่นาน และยังมิต้องการมีปัญหากับนาง เหตุใดนางถึงทำเช่นนี้เล่า ? "

หนิงเชียนได้ยินเช่นนั้น พลางครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ จึงกระซิบเบา ๆ ออกมาว่า "อันที่จริง เรื่องนี้ค่อนข้างแปลกประหลาดเป็นอย่างมาก เกรงว่าองค์หญิงไท่อัน อาจจะโดนคนเป่าหูมา คงมิใช่ความคิดที่แท้จริงของนาง ในความคิดของหม่อมฉัน เกรงว่านางถูกผู้อื่นใช้เป็นเครื่องมือกระมัง"

"ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เกรงว่าผู้ที่สั่งการอยู่เบื้องหลังของนางนั้น คงเป็นผู้ที่ตรวจสอบได้กระมัง นางจึงมิรู้ว่าตนเองถูกใช้เป็นเครื่องมือเสียแล้ว อีกทั้งยังมิรู้ว่าคู่ต่อสู้ของนางเป็นผู้ใดอีก " หยุนชางตอบอย่างเฉยเมย ทว่าภายในใจกลับรู้สึกไม่เห็นด้วยกับความคิดของหนิงเชียน

เป็นดั่งที่หนิงเชียนพูด ในพระราชวังแห่งนี้เป็นที่ ที่ไม่สามารถคาดคะแนสิ่งใดได้ สถานะที่สูงส่งขององค์หญิงพระองค์เดียว ตั้งแต่เล็กจนเติบใหญ่ มิได้ถูกผู้คนกำหนดไว้หากแต่เคยชินกับการถูกผู้อื่นใช้เป็นเครื่องมือ องค์หญิงไท่อันแม้จะมีอายุถึงสามสิบปีแล้ว หากยังถูกผู้อื่นควบคุมให้ทำเรื่องที่อันตรายเช่นนี้อยู่อีก นางมิค่อยอยากเชื่อเท่าใดนัก

ราชวังของแคว้นเซี่ย ช่างน่าสนใจยิ่งกว่าแคว้นหนิงเสียอีก หยุนชางพลันกระตุกยิ้มมุมปากด้วยความเย็นชาขึ้นมา. ที่ใดมีสตรีรวมอยู่เยอะ ที่นั้นล้วนแต่มีกับดักมากมาย แคว้นหนิงแม้มีนางสนมไม่ถึงสิบคน จึงมิได้มีงิ้วโรงใหญ่ให้รับชมมากนัก ทว่าที่วังหลังแคว้นเซี่ยนั้น มีนางสนมหลายสิบตระกูลอยู่ด้วยกัน

"ตุ๊กตาคุณไสยจัดเตรียมเสร็จแล้วหรือ ? ขั้นตอนต่อไป จึงเหลือแต่เพียงหาสถานที่จัดแสดงตุ๊กตาคุณไสย" หยุนชางพลันยิ้มตาหยีสั่งการ

หนิงเชียนได้ยินเช่นนั้นพลันแย้มยิ้มออกมา "นายท่านช่างเหมือนเทพเจ้าเสียจริง มาแคว้นเซี่ยได้ไม่ถึงหนึ่งปี ท่านกลับลอบวางคนของเราไปทั่วแคว้นเซี่ยเสียแล้ว เมื่อวานนี้หม่อมฉันทุ่มเททุกอย่าง เรียกใช้ให้องครักษ์ฝีมือดีไปทำงาน เลือกพื้นที่ที่มีการคุ้มกันน้อย ถึงตอนนั้น คงจะวางได้ไม่เกินหกที่เสีย หากวางมากไปกว่านี้ เกรงว่าจะเป็นการเตรียมการยากกว่าเดิม ทว่าพื้นที่ใกล้เคียงนี้ มิค่อยมีที่ใดให้น่าสนใจนัก เนื่องจากตอนนี้ หม่อมฉันได้ลอบวางคนเข้าไปเพียงสองแห่งเท่านั้น เมื่อผ่านไปซักพัก ทุกอย่างอาจจะง่ายขึ้น เมื่อเราค่อย ๆ นำคนของเราที่ฝึกฝนเข้าไปในนั้น. "

หยุนชางพลันพยักหน้ารับ "ต้องลำบากเจ้าเสียแล้ว. แต่เดิมเป็นนางสนมในวังหลังนั้นก็เคลื่อนตัวยากอยู่แล้ว อีกทั้งในพระราชวังแห่งนี้ล้วนแต่มิใช่คนธรรมดา จึงเป็นเรื่องยากที่จะให้คนของเราลอบเข้ามาได้"

เมื่อหยุนชางกำลังพูดคุยอยู่นั้น. พลันเห็นร่างของลั่วชิงเหยียนเดินเข้ามาจากหน้าประตูตำหนัก ตามมาด้วยเซี่ยหวนอวี่ด้านหลังที่กำลังติดตามมาไม่ห่างกายนั้นคือหลิวเหวินอัน

"ทำไมท่านอ๋องถึงมาที่นี่ ? " หยุนชางยิ้มเล็กน้อย พร้อมรีบร้อนเดินเข้าไปหา

ลั่วชิงเหยียนพลันกุมมือหยุนชางไว้ "เมื่อวานตอนกลางคืนนั้น. ประชุมอยู่กับฝ่าบาทเสียอยู่ครึ่งค่อนคืน วันนี้จึงรู้สึกเหนื่อยเป็นอย่างมาก ข้าจึงฉวยโอกาสขอฝ่าบาทลาหยุดเสียหน่อย จะได้กลับวังไปพักผ่อนเสีย"

หยุนชางได้ยินดังนั้น พลันครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ พร้อมพยักหน้ารับคำ เมื่อคืนวานนี้ ก่อนที่จะเข้ามาในวังหลวงนางได้สั่งการพ่อบ้านให้ไปบอกลั่วชิงเหยียนว่าให้ทำการค้นหาในวังอีกครั้ง อีกไม่นานฟ้าจะสว่างแล้ว เกรงว่าหากทำการค้นหาตอนนี้ คงจะยุ่งยากเสียแล้ว อีกทั้งยังไม่รู้ว่าเมื่อค้นหาแล้ว หากไม่เจอจะทำเช่นไรและการเตรียมการวางแผนเมื่อวานนั้น นางยังมิได้บอกกล่าวลั่วชิงเหยียนเลย