ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 448

เฉียนยินพลันตอบรับ พลางหยิบของจากในมือหยุนชางมา พร้อมทั้งนำตุ๊กตาคุณไสยเข้าห้องไป ลั่วชิงเหยียนจึงเงยหน้าขึ้นมาจ้องหยุนชาง "นี่คือสิ่งที่พวกเจ้าเตรียมการเมื่อคืนหรอกหรือ ?"

หยุนชางยิ้มพร้อมตอบรับ "หากมีแต่วังของท่านอ๋องพบเจอสิ่งนี้ เกรงว่าจะมีคนจงใจทำให้พบเจอข้อผิดพลาด และหาข้อแก้ตัวให้ตนได้ คาถาคุณไสยเช่นนี้ไม่ได้ดีไปกว่าวิธีอื่นเลย ทว่าในพระราชวังนั้นเกรงกลัวสิ่งนี้กว่าที่พวกเราคาดคิดไว้มากนัก มิว่าจะเป็นเช่นไรพวกเราล้วนแต่ยากที่จะหลีกเลี่ยงปัยหาได้ ทว่า เมื่อในแต่ละวังนั้น พบเจอสิ่งตุ๊กตาคุณไสยเหมือนกันละก็ ทั้งเนื้อผ้าก็เป็นของที่ในพระราชวังใช้กัน เรื่องนี้ก็จะมิเกี่ยวข้องอันใดกับเรามากนัก"

ลั่วชิงเหยียนพลันนิ่งเงียบไปชั่วครู่ พร้อมเปิดปากกระซิบออกมาเบา ๆ ว่า "ยังเป็นเจ้า ที่คิดรอบคอบเสมอ"

"ใช่ความคิดของข้าที่ใดกัน นี่เป็นความคิดของหนิงเชียน นางอยู่ในพระราชวังแคว้นเซี่ยนั้นมิได้ศูนย์เปล่าแต่อย่างใด " หยุนชางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จึงพูดออกมาอีกว่า "ทว่า หม่อมฉันกลับรู้สึกว่ามันขาดอะไรไปบางอย่าง อีกสักครู่หม่อมฉันจักเรียกเฉียนยินมาถาม พวกเราสามารถอัญเชิญบุคคลที่เป็นที่เคารพรักและเป็นผู้สูงส่งของผู้คนในแคว้นเซี่ยมาได้หรือไม่ "

ลั่งชิงเหยียนพลันครุ่นคิด "เกรงว่าข้าอาจจะไม่สามรถช่วยเหลืออยู่ข้าง ๆ ได้ หากแต่เป็นเรื่องนี้ ข้าสามารถหาคนมาช่วยเจ้าได้"

"จริงหรือ ? " หยุนชางขบคิดอยู่ชั่วครู่ จึงลุกขึ้นยิ้มอย่างมีความสุข "ถ้าเช่นนั้น ก็คงมิมีอันใดผิดพลาดแล้ว" เมื่อพูดจบ พลางหันมากระซิบข้างหูลั่วชิงเหยียนว่า "ท่านอ๋องท่านช่วยให้ผู้สูงส่ง"

เมื่อพวกเขาสองคนรับสำรับเช้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว หยุนชางจึงนำตุ๊กตาคุณไสยเข้าวังด้วย เมื่อเข้าไปยังพระราชวังนั้น จึงถูกข้ารับใช้ขัดขวางไว้ว่า "ท่านอ๋องรุ่ย รุ่ยหวางเฟย จักรพรรดิตอนนี้ประทับอยู่ที่ตำหนักเว่ยยางเพคะ นู๋ปี๋จะนำทางท่านอ๋องและหวางเฟยไปหา"

เมื่อถึงตำหนักเว่ยยางนั้น หยุนชางพลันหยุดฝีเท้าลงชั่วครู่ เป็นไปได้หรือไม่ว่าเกิดการเปลี่ยนแปลงอะไรบางอย่าง ?

เมื่อข้ารับใช้ในพระราชวังเห็นหยุนชางและลั่วชิงเหยียนมาถึงตำหนักเว่ยยางนั้น หยุนชางพบว่า ภายนอกของตำหนักเว่ยยางนั้นมีรอยเท้าหยุดอยู่มากมาย เมื่อเข้าไปภายในตำหนักเว่ยยางนั้น พลันเห็นข้ารับใช้มากมายหยุดรออยู่ที่หน้าประตูตำหนัก

ลั่วชิงเหยียนและหยุนชางพลันเดินเข้าไปด้านในพร้อม ๆ กัน ภายในตำหนักเต็มไปด้วยเรื่องที่มีสีสันมากมาย

"ฮองเฮายังมิได้กลับมาจากการการไหว้พระพุทธองค์ที่ภูเขาหลิงอิ่น เสด็จพี่จึงมิสนใจไท่อันแล้ว เมื่อวานไท่อันรอท่านอยู่ที่นอกตำนักเซียงจู๋ประมาณครึ่งชั่วยามกว่า ข้ารับใช้พวกนั้นล้วนแต่ไม่ให้ไท่อันเข้าไปในตำหนัก "

เมื่อก้าวขาเข้าไปด้านในแล้ว พลันได้ยินเสียงองค์หญิงไท่อันลอยเข้ามา น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเอาแต่ใจ นั่นทำให้หยุนชางตัวสั่นเล็กน้อย

องค์หญิงไท่อันล้วนแต่มีอายุสามสิบกว่าจะย่างเข้าสี่สิบปีแล้ว ยังสามารถใช้น้ำเสียงเอาแต่ใจเช่นนี้ได้อยู่หรือ ?

"นั่นเป็นคำสั่งของเจิ้น เจิ้นอยู่ที่วังหลัง ใครอยากเข้าพบก็เข้ามาได้งั้นหรือ ? ไท่อันอายุเจ้าล้วนแต่มิใช่น้อย ๆ แล้ว ทำอันใดล้วนแต่ไม่รู้จักระมัดระวังอีกหรือ ตอนนี้เจิ้นกำลังจัดการกับสิ่งต่าง ๆ อยู่ เจ้าอย่าได้สร้างปัญหาไร้สาระขึ้นมาเชียว แม้ว่าตอนนี้ฮองเฮาจะกลับมายังวังหลวงแล้ว เจิ้นก็มิเกรงกลัวฮองเฮา " น้ำเสียงของเซี่ยหวนอวี่เต็มไปด้วยความรู้สึกเย็นชา เนื่องจากมิพอใจกับปัญหาที่ไร้เหตุผลขององค์หญิงไท่อัน