ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 477

ในขณะที่พูดอยู่นั้น ท่านหมอก็ค่อย ๆ ทำความสะอาดแผลอย่างระมัดระวัง หลังจากนั้นจึงใส่ยา และพันแผลเฉียนยินเอาไว้

" เพียงเท่านี้แล้ว ข้าจักไปเบิกยา พร้อมทั้งอุ่นยามาให้" เมื่อพูดจบจึงเปิดประตูเดินออกไป หยุนชางจึงค่อย ๆ เดินเข้าไปด้านหน้า พลางยกผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างของเฉียนยิน สายตามองไปยังร่างกายเฉียนยินอยู่นาน จึงเดินออกจากประตูไป

หลิ่วหยินเฟิงที่เห็นดังนั้น จึงรีบร้อนบอกว่า "จากที่ค้นหาบนภูเขาทั้งหมดแล้ว พบศพทั้งหมดเก้าสิบเจ็ดศพ และอีกยี่สิบเก้าศพนั้น เกรงว่าจะเป็นคนของเจ้า"

หยุนชางพลันตอบรับเพียงคำเดียว ยี่สิบเก้าคน ถ้าเช่นนั้น เกรงว่าจะเหลืออีกประมาณสิบกว่าคนกระมังที่ยังมีชีวิตอยู่ หยุนชางพลางหยิบขลุ่ยหยกสีขาวออกมา พร้อมนำมาจรดริมฝีปากแล้วเป่าลงไป

หลิ่วหยินเฟิงสายตาจับจ้องไปที่ขลุ่ยหยกสีขาว เพียงครู่หนึ่ง พลางถอนหายใจออกมา"ที่แท้เจ้าก็ใช้ของเล่นเช่นนี้ในการส่งสารนี่เอง ครั้งที่อยู่นอกเมืองคังหยางนั้น ข้าจึงถูกเจ้าปั่นหัวด้วยเรื่องพวกนั้น แล้วจึงคืนมันให้เจ้า"

หยุนชางตกตะลึงไปเล็กน้อย พลันตอบสนองต่อสิ่งที่เขาพูก ทว่าก็มิได้พูดอันใดออกมา เพียงเหม่อมองออกไปด้านนอกเพียงเท่านั้น เพียงชั่วครู่ องครักษ์เงาทั้งหลายจึงค่อย ๆ ปรากฏตัวออกจากหลังกำแพงออกมา พลางคุกเข่าอยู่ตรงหน้าหยุนชาง "นายท่าน"

หยุนชางพลางพยักหน้ารับ พร้อมค่อย ๆ นับทีละคน สิบเอ็ดคนมาครบกันหมดแล้ว ทั่วร่างของพวกเขาเต็มไปด้วยบาดแผลเล็กน้อย หยุนชางพลันหันไปหาหลิ่วหยินเฟิงว่า "ต้องรบกวนคุณชายหลิ่วพาพวกเขาที่บาดเจ็บไปพบท่านหมอแล้ว ส่วนที่เหลือช่วยพาพวกเขาไปรับศพองครักษ์เงาหน่อยเพคะ พร้อมหาที่ฝังให้เรียบร้อย "

หลิ่วหยินเฟิงพลางตอบรับ พร้อมเรียกคนมาบอกคำสั่งลงไป

หยุนชางจ้องมองพวกเขาที่เหลืออยู่สิบเอ็ดคนนั้น กลิ่นความกระหายเลือดปรากฏอยู่ในแววตาของนาง "แค้นนี้ ข้าหนิงหยุนชาง จะจำไว้"

หลิ่วหยินเฟิงเมื่อเห็นสีหน้าของหยุนชางมิค่อยดีนั้น จึงพูดขึ้นมาว่า "เจ้ามิได้กินอันใดนานแล้ว ข้าให้คนต้มโจ๊กมาให้ เจ้าทานมันเสียหน่อยเถิด"

หยุนชางพลางพยักหน้ารับคำ. กิน ทำไมจะไม่กินเล่า หากไม่กินจะออกไปแก้แค้นได้อย่างไร?

หยุนชางพลางกลับมาที่ห้อง หลิ่วหยินเฟิงจึงรีบร้อนถือถ้วยโจ๊กเดินเข้ามา พลางยื่นส่งให้หยุนชาง พร้อมกระซิบเบาๆ ว่า "ข้ารู้ว่าเจ้ารู้สึกทรมานเพียงใด หากแต่เผ่าหย่านั้น เกรงว่าจะเข้าไปไม่ได้เสียแล้ว แค่มาถึงที่นี่ เจ้าก็พบเจอกับอันตรายมากมาย เจ้าลองคิดดูให้ดีเสีย. ว่ามีใครรับรู้ความเคลื่อนไหวของเจ้าบ้าง? มิใช่ว่าวันก่อน ๆ เจ้ายังดีอยู่หรือ เหตุใดจึงคิดอยากมาที่เผ่าหย่าได้กัน ? "

หยุนชางเงียบไปเพียงชั่วครู่ พลางหยิบจดหมายออกมาจากแขนเสื้อเพื่อยื่นให้หลิ่วหยินเฟิง พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้งว่า "ก่อนหน้านั้น หม่อมฉันได้จัดเตรียมคนไปดูลาดราวท่านอ๋องที่แคว้นหย่า เพียงไม่กี่วันกลับได้รับจดหมายกลับมาว่า ท่านอ๋องบุกไปที่เผ่าหย่าแล้ว เกรงว่าจะมีอันตรายเกิดขึ้น"

หลิ่วหยินเฟิงนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง จึงรับจดหมายจากหยุนชางมาอ่านอย่างละเอียด พร้อมถามว่า "เจ้าแน่ใจหรือว่านี่คือจดหมายที่องครักษ์เงาเจ้าส่งมา?"

หยุนชางพยักหน้ารับ " ในจดหมายทุกฉบับขององครักษเงาหม่อมฉัน ล้วนแต่มีรหัสลับที่หม่อมฉันรู้แต่เพียงผู้เดียว แต่ละคนจะได้รหัสลับที่ไม่เหมือนกัน แม้แต่พวกเขาก็ไม่รู้"

หลิ่วหยินเฟิงได้ยินดังนั้น สายตาจับจ้องไปยังจดหมายในมือ เพียงชั่วครู่จึงพูดออกมาว่า "เกรงว่าจดหมายฉบับนี้ คงจะถูกคนเปลี่ยนแปลงข้อมูลกระมัง"