ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 489

เสียงของเขาเคร่งขรึมเล็กน้อย แต่ถ้อยคำเหล่านั้นเป็นลักษณะการพูดที่หยุนชางคุ้นเคยเป็นอย่างดี หยุนชางตกตะลึง นางรู้สึกราวกับจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ นางไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงและความกล้าหาญที่จะหันหลังกลับไปดูเจ้าของเสียง

หวังจิ้นฮวนตาโตขึ้นมาในทันที เมื่อเขาฟังทุกอย่างจนจบ ก็มีสีหน้าท่าทางไม่พอใจ "ข้าน่ะหรือจะกล้า? เจ้ามาแอบฟังแต่กลับฟังได้ไม่หมด ความจริงก็คือผู้หญิงของเจ้าต่างหากที่รังแกข้า! นี่ข้ามารู้จักกับคนใจร้ายอย่างพวกเจ้าทั้งสองได้อย่างไรกันนี่! โอ้ สวรรค์" สักพักก็พูดต่ออีกว่า "ช่างเถอะๆ แคว้นเซี่ยไม่ใช่ที่ที่ข้าควรมาตั้งแต่แรกแล้ว ข้าเสียใจ ข้าเสียใจ ไปดีกว่า ข้าว่าข้ากลับแคว้นหนิงตอนนี้เลยดีกว่า"

คำพูดคำจาของหวังจิ้นฮวนชวนให้คนฟังอยากหัวเราะออกมายิ่งนัก เมื่อหยุนชางได้ฟังแล้ว ก็พอช่วยให้นางยับยั้งความรู้สึกว้าวุ่นเมื่อครู่ได้ ในขณะที่นางกำลังจะหันหลังกลับไปดู พลันมีคนโผมาสวมกอดนางจากทางด้านหลังเสียก่อน กลิ่นกายหอมอ่อนๆของดอกเหมยลอยมาเตะจมูก หยุนชางนิ่งไป ลั่วชิงเหยียนชอบอบตัวด้วยกลิ่นดอกเหมยตั้งแต่เมื่อไรกันนี่? นี่เป็นกลิ่นที่นางชอบมากที่สุด

"ข้าขอโทษ" ลั่วชิงเหยียนเอ่ยขึ้นมาเบาๆ น้ำเสียงของเขาให้ความรู้สึกว่าเขากำลังกล่าวโทษตัวเองอยู่

"ข้าจะไปแล้ว ข้าจะกลับแคว้นหนิงแล้วนะ" ในขณะที่หยุนชางยังคงถูกลั่วชิงเหยียนสวมกอดอยู่นั้น พลันก็ได้ยินเสียงหวังจิ้นฮวนพูดขึ้นมาอีกครั้ง

"ขอโทษนะ ยามที่เจ้าต้องการข้า ข้าไม่ได้อยู่เคียงข้างเจ้า ยามที่เจ้าบาดเจ็บและร้องไห้ ข้าไม่ได้อยู่เคียงข้างเจ้า ต่อจากนี้ไป ข้าจะไม่ให้เป็นเช่นนี้อีกแล้ว" คำพูดของลั่วชิงเหยียนเข้ามาปลอบประโลมจิตใจจนหยุนชางเองถึงกับเก็บน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่

หยุนชางก้มหน้าสะอึกสะอื้น แล้วส่ายหน้า "ไม่เป็นไรหรอกเพคะ หม่อมฉันไม่เคยคิดโทษท่านเลย"

"เรื่องสำคัญต้องพูด 3 ครั้ง ข้าจะกลับแคว้นหนิงแล้ว พวกเจ้าทำให้ข้าโกรธจนต้องหนีกลับ" เสียงของหวังจิ้นฮวนดังแทรกขึ้นมาอีกครั้ง แล้วมีเสียงฝีเท้าย่ำเดินอย่างรีบเร่ง

"โธ่เอ๋ย......" ช่วงเวลาอันสุดแสนจะหวานซึ้งกินใจได้ถูกทำลายลงแล้ว หยุนชางก้มหน้าหัวเราะเบาๆ ลั่วชิงเหยียนเลิกคิ้วแล้วมองไปยังตัวทำลายบรรยากาศ "หากเจ้ายังไม่ไปอีกล่ะก็ ข้าจะจับเจ้าโยนออกไปด้วยตัวเองเดี๋ยวนี้เลย" พูดจบ เขาก็ผละมือที่สวมกอดหยุนชางไว้ แล้วทำท่าจะลงไม้ลงมือกับหวังจิ้นฮวน

หวังจิ้นฮวนตะลึง เขาบ่นออกมาไม่หยุดปาก "จะทำอะไร จะทำอะไร? พูดกันดีๆก็ได้นี่ ไม่เห็นต้องลงไม้ลงมือเลยนี่นา ถ้าเจ้าจะเข้ามาอีกล่ะก็ ข้าจะตะโกนให้สุดเสียงเลย......"

ลั่วชิงเหยียนเลิกคิ้ว เขาก้าวเข้าไปใกล้หวังจิ้นฮวนอีก 1 ก้าว หวังจิ้นฮวนก็กระโดดหนีหายไป ได้ยินแต่เสียงของเขาแว่วมาแต่ไกลว่า "ลั่วชิงเหยียน การแปลงโฉมของผู้หญิงของเจ้าช่างน่ากลัวนัก หากเจ้าคิดจะทำอะไรกับนางข้าก็ต้องขอแสดงความนับถือเจ้าจริงๆ"

เมื่อหยุนชางได้ฟังก็รีบเอามือขึ้นมาลูบสำรวจไปบนใบหน้าของตนเอง นางลืมไปเลยว่า ตอนนี้นางกำลังปลอมตัวเป็นชายวัยกลางคน นางหัวเราะออกมา ลั่วชิงเหยียนพูดกับนางว่า "งั้นหรือ? ไหนให้ข้าดูหน่อยซิ"

หยุนชางยิ้มแล้วหันหน้ามาหาเขา ในตอนนี้เองนางจึงได้เห็นว่าสีหน้าของลั่วชิงเหยียนดูเหน็ดเหนื่อยมาจากการเดินทางไกล เขาดูสมบุกสมบันมาไม่น้อย หนวดเคราก็ดูเหมือนว่าจะไม่ได้โกนมาเป็นเวลานานแล้ว

หยุนชางจ้องมองลั่วชิงเหยียน เขาก็มองนางตาไม่กะพริบเช่นเดียวกัน ทั้งสองจ้องตากันอยู่สักพัก ลั่วชิงเหยียนก็ได้เอ่ยขึ้นมาว่า "ข้าไม่กล้าทำอะไรเจ้าเลย ถ้าข้าทำ ประเดี๋ยวเจ้าจะหาว่าข้าเป็นไม้ป่าเดียวกัน"

หยุนชางได้ยินดังนั้นก็หัวเราะออกมา นางเช็ดหน้าเช็ดตา แล้วเดินเข้าไปในห้อง เฉี่ยนอินได้ยินเสียงคนพูดคุยกัน จึงสั่งให้สาวใช้เตรียมน้ำเอาไว้รอ เมื่อเห็นหยุนชางเดินเข้ามานางก็ส่งยิ้มให้ นางมองหน้าหยุนชางแล้วจึงพาสาวใช้เดินออกมา เฉี่ยนอินได้พบกับลั่วชิงเหยียนที่เดินตามหยุนชางมา นางก้มหน้าคารวะแล้วเอ่ยคำทักทายสั้นๆ "ท่านอ๋อง" แล้วจึงเดินจากไป

ลั่วชิงเหยียนมองดูเฉี่ยนอินเดินคล้อยหลังไป เขาเดินไปหาหยุนชางในห้องสรงน้ำแล้วพูดว่า "แขนของเฉี่ยนอิน......"

หยุนชางนิ่งไปสักพัก ก่อนจะพูดออกมาเบาๆ "วันนั้นสายลับถูกวางยาจนท้องเสีย คนร้ายที่ตามหลังมากำลังเข้ามาประชิดตัว เพื่อเป็นการถ่วงเวลาให้หม่อมฉันได้หนีไป เฉี่ยนอินก็ได้พุ่งตัวเข้ามารับการปะทะจากคนร้าย กว่าจะมีคนมาช่วยนางก็เกือบเอาชีวิตไม่รอด นางได้รับบาดเจ็บไปทั่วทั้งตัว ข้อมือข้างซ้ายของนางถูกฟันจนขาด ตอนนี้นางอยู่ในช่วงพักฟื้น ดูเผินๆนางก็ดูเป็นปกติ แต่ก็ไม่สดใสร่าเริงเช่นเมื่อก่อนนี้เพคะ"

ลั่วชิงเหยียนกำมือแน่น ภายในใจรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก เขารู้สึกราวกับร่างกายถูกเชือกรัดเอาไว้ สักพักหนึ่งก็พูดขึ้นมาว่า "ข้าขอโทษ"

หยุนชางยิ้ม "หม่อมฉันคิดมาตลอดว่าตัวเองทั้งสุขุมและเฉลียวฉลาด แต่กลับไม่คิดเลยว่า จะถูกหลอกเอาง่ายๆเช่นนั้น ต่อไปนี้คงต้องระวังตัวให้มากกว่านี้แล้วล่ะเพคะ"

แล้วหยุนชางก็สรงน้ำจนเสร็จ นางเปลี่ยนน้ำด้วยตัวเอง เมื่อนางเตรียมน้ำใหม่เสร็จก็จูงลั่วชิงเหยียนเดินมา "ท่านก็สรงน้ำเสียหน่อยนะเพคะ ดูตัวท่านสิเนี่ย"

ลั่วชิงเหยียนยิ้มแล้วจึงพยักหน้า "ข้าไม่ได้สรงน้ำมาถึง 8 วัน" เขาพูดไปพลางถอดเสื้อไป หยุนชางตกใจ นางรีบหลบตา แล้วพูดเบาๆว่า "ท่านสรงน้ำเถอะเพคะ หม่อมฉันจะออกไปก่อน" พูดจบ นางก็เดินออกไป

ลั่วชิงเหยียนส่งยิ้มให้นาง เขามองนางด้วยสายตาอ่อนโยน