ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 494

หยุนชางอึ้งไปเล็กน้อยแต่มุมปากของนางกลับกระตุกขึ้นเป็นรอยยิ้ม นางไม่ได้มาเสียเที่ยวจริงๆ

"ยังมีคนมาถามหายาสองชนิดนี้เช่นกันหรือ? เจ้ายังทำลักษณะท่าทางของคนผู้นั้นได้อยู่หรือไม่? หากจำได้ข้าอยากไปถามว่าเขาหายาสองชนิดนี้ได้หรือไม่ และหากหาได้ข้าก็อยากรู้ว่าข้าจะไปหาซื้อได้จากที่ใด"

เถ้าแก่ร้านขมวดคิ้วนึกอยู่นานแล้วจึงส่ายหน้า "ข้าจำไม่ได้หรอก คลับคล้ายคลับคลาว่าจะเป็นผู้หญิง หน้าตาธรรมดา เสื้อผ้าก็เป็นแบบสตรีทั่วไป ข้าจำไม่ค่อยได้แล้ว แต่ข้ารู้ว่ายาสองชนิดนี้จะหาได้จากไหน ทางทิศตะวันตกของเมืองมีตรอกที่ชื่อว่าตรอกซานชุ่น ที่นั่นมีร้านยาเล็กๆ ไม่ใหญ่นักอยู่ร้านหนึ่ง ที่นั่นขายของแปลกๆ ที่หายากโดยเฉพาะ"

เมื่อหยุนชางได้ยินเช่นนั้นนางก็รีบกล่าวขอบคุณ "เช่นนั้นก็ขอขอบใจเถ้าแก่มาก รบกวนเถ้าช่วยห่อยาที่เหลือที่ข้าต้องการให้ด้วยเถอะ อีกครู่ข้าจะมารับ"

เถ้าแก่รับรับคำแล้วจึงส่งตำรับยาให้ผู้ช่วยที่อยู่ด้านข้าง หยุนชางจึงจากไปและมุ่งหน้าไปยังสถานที่ที่เขาบอกมา

ร้านขายยานั้นเล็กจริงๆ แต่กลับมียาสมุนไพรล้ำค่าหายากมากมาย มีบุรุษในชุดขาวผู้หนึ่งกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่บนม้าโยก หยุนชางจึงมองสำรวจสิ่งของต่างๆ มากมายในห้องไปทีละอย่าง มีทั้งนอแรด เขากวางอ่อน...

ดวงตาของหยุนชางเปล่งประกาย นางเอ่ยถามขึ้นว่า "คุณชายเป็นเถ้าแก่ของร้านนี้หรือ?"

ชายชุดขาวที่นั่งอยู่บนเก้าอี้จึงได้หันกลับมา เขาเป็นชายหนุ่มรูปงาม สายตาของเขาทอดลงบนร่างของหยุนชางอย่างประเมินแล้วชะงักไปเมื่อมองไปที่ใบหน้าของหยุนชางก่อนจะเอ่ยว่า "คุณชายต้องการอะไรหรือ?"

"เน็กฉ่งย้งกับบัวหิมะ" หยุนชางรีบตอบ

เมื่อชายผู้นั้นได้ยินเช่นนั้นเขาก็คลี่ยิ้ม ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มกว้าง "โอ้? บังเอิญจริง ลูกค้าของข้ามีไม่มากนัก ยากนักที่จะมีลูกค้าสองคนต้องการสิ่งเดียวกัน เพียงแต่โชคร้ายที่ยาสองตัวนี้ถูกลูกค้าคนก่อนหน้าซื้อไปหมดแล้วและยังไม่มีของมาเพิ่ม"

หยุนชางได้ยินเช่นนั้นก็นิ่งเงียบไปครู่หนึ่งแล้วจึงเอ่ยว่า "เช่นนั้นข้าขอถามหน่อยได้หรือไม่ว่าผู้ที่มาซื้อไปหน้าตาท่าทางเป็นอย่างไร ชื่อว่าอะไรและอยู่ที่ไหน? ความจริงแล้วข้ามีเรื่องด่วนที่ต้องใช้ยาสองชนิดนี้"

ชายชุดขาวผู้นั้นยิ้มแล้วจึงเอ่ยว่า "แม่นางผู้นั้นไม่ได้บอกชื่อของนาง ส่วนหน้าตาท่าทางนั้นข้าสามารถวาดภาพให้ท่านได้"

หยุนชางได้ยินเช่นนั้นก็ตาวาว นางรีบเอ่ยว่า "เช่นนั้นก็ต้องขอบใจคุณชายมาก"

ชายชุดขาวยืนขึ้นเดินมาที่โต๊ะ เขากางกระดาษเซวียนจื่อออก หยิบพู่กันขึ้นมาจุ่มหมึก ไม่นานก็วาดเสร็จ เขาเป่าให้หมึกแห้งแล้วจึงยื่นภาพนั้นให้หยุนชาง นางรับมันมามองดูก็เห็นว่าหญิงนางนั้นหน้าตาธรรมดาจริงเสียด้วย

หยุนชางหยิบเงินออกมาจากถุงเงินข้างเอวยื่นให้เขา "ขอบใจท่านมาก"

ชายชุดขาวกลับคลี่พัดในมือ "ไม่มีผลงานไม่รับรางวัล ข้าไม่ได้ขายอะไรให้ท่าน เงินนี้ข้ารับไว้ไม่ได้หรอก" เขาพูดพลางหยิบหนังสือด้านข้างขึ้นมาแล้วนั่งลงบนเก้าอี้โยกอีกครั้งและไม่สนใจหยุนชางอีก

เมื่อหยุนชางเห็นดังนั้นก็กล่าวขอบคุณเขาอีกครั้งและออกจากร้านไป

เมื่อกลับมาที่ร้านยาแห่งเดิม ผู้ช่วยได้ส่งยาที่เตรียมไว้เรียบร้อยแล้วให้หยุนชาง นางรับมาแล้วนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งจึงยื่นภาพวาดที่ชายชุดขาวให้เถ้าแก่ที่ร้านดู "เถ้าแก่ นี่คือแม่นางท่มาซื้อยาวันนั้นหรือไม่?"

ผู้ช่วยที่อยู่ด้านข้างนำตำรับยาเข้ามาหาเถ้าแก่ "เถ้าแก่ขอรับ ลูกค้าท่านนั้นต้องการยาที่ใช้คงสภาพศพ ท่านช่วยดูหน่อยว่าข้าเขียนถูกแล้วหรือไม่?"

เถ้าแก่จึงขอให้หยุนชางรอสักครู่แล้วรับตำรับยามา "ซูเหอเซียง เกาเหลี่ยงเกีย ซิงอี้ ตะไคร้ ถูกต้อง ตามนี้ล่ะ เจ้าไปบอกเขาว่าให้ซื้อฮวยเจียเพิ่มอีกหน่อยก็เป็นอันใช้ได้"

ผู้ช่วยเถ้าแก่รับคำและจากไป

แต่หยุนชางกลับอึ้งไป ยาสมุนไพรเหล่านี้...