ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 501

"หาเจ้าเจองั้นหรือ ? " ผู้ที่อยู่ภายใต้หลังผ้าม่านได้ยินเช่นนั้นพลันหัวเราะออกมา ผ่านไปชั่วครู่ถึงหยุดหัวเราะลงได้ "ทำไมข้าต้องให้เขาหาเจ้าเจอด้วยเล่า? ในโลกใบนี้ มิได้มีแต่พระชายารุ๋ยอ๋องที่สามารปลอมตัวได้"

หยุนชางได้ยินเช่นนั้น จึงชะงักไปเล็กน้อย สายตาจับจ้องไปยังผ่านม่านลายปักใบไผ่สีเขียว พร้อมพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "เจ้าให้คนปลอมตัวเป็นข้าไปอยู่ในคุกของกองบัญชาการทหารองครักษ์หรือ?"

เมื่อได้ยินหยินชางพูดดังนั้น เขาหัวเราะด้วยความมีมากสุขมากขึ้น "หากรุ่ยอ๋องถูกตัดออกไปแล้ว ข้าอยากจะให้พระชายารุ่ยอ๋องมาอยู่เคียงข้างข้า สตรีที่สวยงามดั่งบุปผา อีกทั้งยังฉลาดปลาดเปรื่องเช่นพระชายารุ่ยอ๋อง ในโลกนี้ช่างหาได้ยากยิ่ง"

มือของหยุนชางที่กำแขนเสื้ออยู่นั้นสั่นเล็กน้อย รอยยิ้มที่พยายามฝืนยิ้มออกมา เพียงชั่วครู่จึงพูดขึ้นมาว่า "เจ้ากล้าหรือ !"

"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า. ทำไมจักไม่กล้าเล่า ? " รอยยิ้มของคนผู้นั้นเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง ทว่าหยุนชางกลับหลี่ตาลง ความเย็นเยียบฉายขึ้นในดวงตาของนาง

จากนั้น หยุนชางจึงถูกพาตัวมาที่อีกห้องหนึ่ง สิ่งของที่อยู่ภายในตัวนางนั้น ถูกค้นออกไปจนหมด เนื่องจากเพื่อความสบายใจหยุนชางมิได้แสดงสีหน้าตื่นตระหนกใด ๆ ออกมา เมื่อกวาดสายตาดูห้องที่ว่างเปล่านั้น มิได้มีอะไรที่สามารถทำฆ่าเวลาได้เลย ประตูหน้าต่างมิได้ถูกปิดทั้งหมด ทว่า ดูเหมือนจะเป็นเพียงตำหนักเล็ก ๆ เท่านั้น ไม่ได้มีทิวทัศน์อะไรให้หน้าชื่นชม หยุนชางจึงได้แต่ล้มตัวลงนอนบนตั่งที่นุ่ม ๆ

ท้องฟ้าข้างนอกพลันค่อย ๆ มืดลง หยุนชางจึงถูกปลุกขึ้นมา ใบหน้าของฮูหยินที่น่าจะอายุประมาณสามสิบกว่าปี หยุนชางจ้องมองนาง หากแต่นางเพียงยิ้มให้หยุนชางเล็กน้อยเท่านั้น พร้อมพูดขึ้นมาว่า "นู๋ปี๋มีนามว่าซานเหนียง นายท่านให้หม่อมฉันมาดูแลแม่นาง. แม่นางควรรับสำรับเย็นได้แล้ว"

หยุนชางจึงหาวออกมาเล็กน้อย พร้อมลุกขึ้นมาและเดินไปที่โต๊ะและนั่งลง. ซานเหนียงผู้นั้นจึงหยิบจานสำรับอาหารขึ้นมาจากล่องอยู่สองสามอย่าง. พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานว่า "ทั้งหมดเป็นเพียงอาหารพื้นบ้านเท่านั้น แม่นางลองชิมดูว่ารสชาติเป็นเช่นไร? "

เป็นดั่งที่ซานเหนียงพูดขึ้น. สำรับที่อยู่บนโต๊ะนั้น ล้วนแต่เป็นอาหารบ้าน ๆ ของแคว้นเซี่ยที่ทุกครัวเรือนมักจะทำกัน เกรงว่าพวกเขาคงจะกลัวนางสังเกตุเห็นอะไรบางอย่างกระมัง จึงได้จัดสำรับอาหารมาเช่นนี้

หยุนชางพลางขมวดคิ้วเบา ๆ พร้อมถอนหายใจออกมา "แคว้นเซี่ยของพวกเจ้าล้วนแต่ชื่นชอบทานอาหารที่ติดหวานยิ่งนัก หากแต่ข้ากลับชื่นชอบทานอาหารรสจัดทั้งเนื้อพวกนี้ ลูกชึ้นและปลาเปรี้ยวหวาน กินไปมาก ๆ จะทำให้รู้สึกเลี่ยน"

ซานเหนียงได้ยินเช่นนั้นพลันตกตะลึงไปเล็กน้อย. พร้อมรีบร้อนตอบรับว่า "เพคะ. ซานเหนียงจะจำไว้ คราหน้าหม่อมฉันจักให้ห้องเครื่องระวังมากกว่านี้"

หยุนชางพยักหน้าน้อย ๆ พร้อมกินอย่างสบายใจ พลางวางตะเกียบลงสายตาจับจ้องไปยังท้องฟ้าที่ยังคงสว่างอยู่ พร้อมขมวดคิ้วพูดขึ้นมาว่า "ทำไมฟ้ายังไม่มืดลงอีก"

ซานเหนียงเมื่อได้ยินคำถามจากหยุนชางนั้น พลางยิ้มให้เล็กน้อย พร้อมตอบกลับว่า "ฤดูร้อนเช่นนี้ กลางวันมักจะยาวนานกว่าปกติเพคะ แม้ตอนนี้จะเลยยามซีมาครึ่งชั่วยามแล้วก็ตาม เกรงว่าคงจะอีกสักประมาณครึ่งชั่วยามจึงจะค่อย ๆ มืดลง"

หยุนชางพลันพยักหน้ารับ พร้อมนั่งพึงกับหัวเตียงมองไปยังท้องฟ้าด้านนอกที่ค่อย ๆ มืดมิด ซานเหนียงเห็นเช่นนั้น จึงหมุนกายกลับไปเก็บถ้วยชาม ทว่า กลับไม่ละสายตาไปจากคนบนเตียงเลยแม้แต่ครู่เดียว

ในที่สุดท้องฟ้าก็มืดลง ภายในจวนพลันปรากฏประกายไฟเล็ก ๆ คล้ายกับแสงสว่างของดวงดาวดวงน้อย ๆ ที่ส่องแสงระยิบระยับ แสงสว่างพวกนั้นล้วนแต่ปรากฏอยู่ในสายตาของหยุนชางทั้งสิ้น หิงห้อยตัวน้อยพลันค่อย ๆรวมตัวเยอะขึ้นเรื่อยๆ เมื่อพวกมันมารวมตัวกันมากขึ้นนั้น ก็สามารถส่วงให้เห็นบริเวณรอบจวนได้ชัดเจน หยุนชางกระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อย แล้วจึงเก็บสายตานั้นกลับไป สายตาพลันหันไปมองผู้ที่กำลังเก็บกวาดสิ่งของภายในจวนนั้น "ซานเหนียง ดูเหมือนจะอายุเพียงสามสิบปลาย ๆ กระมัง ท่านออกเรือนแล้วหรือ ? "

หยุนชางถามคำถามที่ไม่ควรถามเป็นปกติ ซานเหนียงชะงักไปเล็กน้อยเท่านั้น พร้อมยิ้มตอบกลับว่า "ออกเรือนแล้วเพคะ. หม่อมฉันมีบุตรหลายคนแล้ว"

"อื้ม ช่างโชคดีเสียจริง " หยุนชางจึงเดินไปนั่งที่ตั่งนุ่ม ๆ พร้อมนั่งลง "สิ่งที่สตรีต้องการในชีวิตหนึ่ง คือต้องการแต่งออกไปกับสามีที่ดี มิต้องมากมีมั่งคั่ง เพียงแค่สามีปฏิบัติต่อตนเองดีก็ถือว่าโชคดีแล้ว รวมถึงมีบุตรสาวบุตรชายเพื่มขึ้นมาหน่อย ล้วนแต่เป็นเรื่องที่ดีที่สุด "