ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 502

เนื่องจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหิงห้อยจึงทำให้นางระวังหยุนชางเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว ทว่านางก็เพียงพยักหน้าอย่างไม่รีบร้อน พร้อมถอดเสื้อผ้าอาภรณ์ลง แล้วเดินไปยังอ่างน้ำที่ตั้งอยู่ตรงกลาง ซานเหนียงเมื่อรอนางสระผมและชำระล้างร่างกายจนเสร็จ และรอให้นางสวมใสเสื้อผ้าอาภรณ์ชุดใหม่แล้ว จึงได้จัดเตรียมชุดกระโปรงสีชมพูไว้ให้ ซึ่งสวยงามเป็นอย่างมาก อีกทั้งคุณภาพของเนื้อผ้าก็ดียิ่ง หยุนชางยิ้มเล็กน้อยแล้วจึงลูบดูเนื้อผ้าไปมา เพื่อรอจนซานเหนียงเช็ดผมให้นางจนแห้ง พร้อมพาหยุนชางเดินออกไปจากห้องอิฐบนทางที่มืด ๆ

มิรู้ว่าตนเองเดินผ่านมากี่โค้งแล้ว ทว่าก็ใกล้จะมาถึงจุดสิ้นสุดทางเดินแล้วเช่นกัน ซานเหนียงมองไปยังก้อนหินที่อยู่ข้างประตูหินนั้น ประตูพลันถูกเปิดออก เมื่อเดินออกไป กลับอยู่ตรงกลางของภูเขาปลอมที่ตกแต่งสวนดอกไม้ เมื่อเดินไป ๆ มา ๆ อยู่กี่รอบ จึงเดินออกมาจากภูเขาปลอมลูกนั้น กลางคืนที่มืดมิดนั้น หยุนชางมิรู้ว่ารอบด้านของนางเป็นเช่นไรบ้าง เพียงแต่เดินตามหลังของซานเหนียงไปเท่านั้น พร้อมปล่อยตัวให้นางพาตนเองเข้าไปยังห้องห้องหนึ่ง

ห้องในครั้งนี้ตกแต่งมีความประนีตกว่าห้องครั้งก่อนมากนัก ราวกับเคยเป็นห้องของอิสตรีมาก่อน ภายในห้องมีกลิ่นหอมของดอกมะลิจาง ๆ มีลูกปัดผ้าม่านสีม่วง มีโต๊ะเครื่องแป้งที่ทำจากไม้พะยูงสีแดง อีกทั้งด้านบนยังมีเครื่องสำอางค์เล็กน้อย หยุนชางจึงเดินเข้าไปเปิดดู ด้านในมีแบ่งประเภทเป็นปิ่นปักผม ตุ้มหู กำไรข้อมือ อีกทั้งยังเครื่องดนตรีฉินวางไว้ให้ด้วย ด้านบนจัดเตรียมเครื่องดนตรีฉินหายากหลายประเภทมากมายวางอยู่ ฉากกั้นแกะสลักเป็นหงส์คาบดอกโบตั๋น ดังนั้นทำให้ห้องนี้ดูหรูหราและสง่างามเป็นอย่างมาก

"แม่นางเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ท่านพักผ่อนเสียหน่อยเถิด " ซานเหนียงที่เดินอยู่ข้างกายหยุนชางนั้น เมื่อเห็นนางกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ใบหน้ามิได้แสดงอารมณ์ใด ๆ ออกมาเพียงแต่พูดโน้มน้าวนางเบา ๆ

หยุนชางได้ยินดังนั้น จึงยิ้มตอบกลับว่า "เช่นนั้นก็ดี ข้าก็เริ่มรู้สึกง่วงแล้วเหมือนกัน " เมื่อพูดจบพลางเดินไปที่เตียงนอน พร้อมถอดรองเท้าออก แล้วจึงคลานขึ้นไปบนเตียงนั้น ภายในใจกลันครุ่นคิดว่าห้องนี้ยังมีทางลับอีกหรือไม่?

ซานเหนียงที่มองหยุนชางอยู่นั้น พลางเดินไปเปิดหน้าต่าง "ด้านหน้าของห้องนี้มีสระบัวอยู่เพคะ ทว่าตอนนี้ใกล้จะเป็นเวลาที่ดอกบัวบานครั้งสุดท้ายแล้ว. เกรงว่าผ่านวันนี้ไปคงจะไม่ได้เห็นมันอีก"

หยุนชางจึงลุกขึ้นจากเตียง เพื่อเดินไปยังหน้าต่างพร้อมจ้องมองออกไปยังด้านนอก เป็นดั่งที่ว่า ด้านนอกล้วนแต่เต็มไปด้วยดอกบัวเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ชูช่อบานสะพรั่งอยู่เต็มสระ

"ข้าขอออกไปดูด้านนอกได้หรือไม่ ? " หยุนชางยิ้มพร้อมหันกลับไปถามซานเหนียง สายตาเต็มไปด้วยอารมณ์อ้อนวอน

ทว่าเหมือนซานเหนียงจะไม่หวั่นไหวกับท่าทีของหยุนชาง พร้อมกดเสียงลงตอบว่า "หม่อมฉันต้องไปถามนายท่านก่อนเพคะ"

เป็นดั่งที่ว่า เพียงถูกงูกัดครั้งเดียว กลัวเชือกไปสิบปี หยุนชางแอบคิดภายในใจ ทว่าก็พยักหน้าตกลงตอบกลับ "เจ้ารีบไปถามเร็ว ๆ เสีย ดอกบัวด้านนอกกำลังเบ่งบาน อีกทั้งยังมิรู้ว่า ข้าต้องอยู่ที่นี่อีกนานเท่าไหร่ หากแม้แต่ข้างนอกก็ออกไปไม่ได้. เกรงว่าข้าคงจะได้เฉาตายอยู่ภายในห้องนี้เป็นแน่ อีกทั้งของที่อยู่ในตัวข้าทั้งหมดตอนนี้ พวกเจ้าล้วนแต่ยึดไปหมดแล้ว ข้าจะไปทำอะไรได้ "

ซานเหนียงไม่แม้แต่จะหันมามองหยุนชาง เพียงแค่ตอบรับว่า "เพคะ แม่นางรับสำรับเช้าก่อน อีกชั่วครู่หม่อมฉันจะไปถามนายท่านให้"

หยุนชางพยักหน้ารับคำ แล้วจึงเดินไปยังหน้าโต๊ะเพื่อนั่งลง. สำรับเช้าวันนี้เป็นโจ๊กใบบัว มีกลิ่นอายของใบบัวเพียงเล็กน้อย หยุนชางที่กินไปสองถ้วยนั้น จึงวางตะเกียบลง เมื่อกินเสร็จ นางจึงเดินไปยังโต๊ะฉินเพื่อบรรเลงเพลงพิณฆ่าเวลา ทว่า นางกลับทำให้ซานเหนียงขมวดคิ้วอยู่บ่อยครั้ง

ซานเหนียงเมื่อเก็บสำรับเรียบร้อยหมดแล้ว จึงเดินออกไปข้างนอก มิได้ให้สาวใช้รออยู่ในห้องแต่อย่างใด ทว่าหยุนชางก็รับรู้ได้ว่า รอบด้านคงเต็มไปด้วยองครักษ์คอยสอดส่องอยู่เป็นแน่ ทว่านางคร้านที่จะใส่ใจ จึงบรรเลงฉินอันล้ำค่าอยู่เช่นนั้น

เพียงผ่านไปสักพัก ซานเหนียงจึงกลับมา เมื่อเห็นหยุนชางยังนั่งบรรเลงฉินอยู่นั้น นางจึงขมวดคิ้วเล็กน้อย พร้อมเดินไปกระซิบข้างกายหยุนชางว่า "นายท่านตกลงแล้วเพคะ. ท่านสามารถเดินไปมาภายในจวนได้"

หยุนชางได้ยินดังนั้น พลางพยักหน้ายิ้มด้วยความดีใจ ทว่าก็ไม่รีบร้อนที่จะเดินออกจากประตู กลับรู้สึกสนใจฉินที่อยู่ในมือเป็นอย่างมาก หลังจากเล่นกับมันได้ไม่นานนัก นิ้วก็เริ่มรู้สึกเจ็บขึ้นมา นางจึงเดินไปนั่งบนตั่งนุ่มพร้อมดื่มชาเพียงหนึ่งถ้วย พลางเดินมาหาซานเหนียงแล้วพูดว่า "ไปกันเถอะ ซานเหนียงก็ไปด้วยกันสิ อยู่ในห้อง มองไปไหนซ้ายขวาก็น่าเบื่อเหมือนกันทั้งสิ้น"

เมื่อพูดจบก็เดินออกจากตำหนักไป ซานเหนียงหยุดฝีเท้าลงชั่วครู่ พร้อมเดินตามนางออกไป หยุนชางเพียงเดินวนรอบสระบัวเพียงเท่านั้น อีกทั้งยังเลือกดอกบัวที่บานสวยงามให้ซานเหนียงนำไปใส่แจกันวางไว้ในห้อง ซานเหนียงจึงทำตามที่นางบอก พลางเรียกให้คนไปหาแจกันมาใส่ดอกบัวเพื่อวางไว้บนโต๊ะฉิน

หยุงชางทำตัวมิเหมือนคนที่ถูกกักขังเลยแม้แต่น้อย อีกทั้งยังทำตัวร่าเริงเรียกให้ซานเหนียงนำตั่งนุ่ม ๆ มาวางไว้ใต้ร่มไม้ริมสระบัว นางจึงมานอนเล่นบนตั่ง ในมือพลันถือถ้วยชาไว้ในมือแล้วผลอยหลับไป


อากาศวันนี้ลมเย็นสบายเป็นอย่างมาก มิได้มีแสงแดดที่คอยแผดเผา ทว่าก็มีลมพัดปลิว ๆ ลอยมาชวนให้หลับไหล ซานเหนียงที่เห็นหยุนชางผลอยหลับไปดังนั้น จึงเดินกลับไปในห้อง แล้วนำผ่าห่มผืนใหญ่มาคลุมให้หยุนชาง