ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 518

ลั่วชิงเหยียนเงียบไปอยู่นาน นานจนหยุนชางคิดว่าเขาคงพูดจบแล้ว เมื่อนางกำลังจะเอ่ยปากพูดต่อ กลับมีเสียงที่เต็มไปด้วยความกดดันพูดแทรกขึ้นมา "ชางเอ๋อร์ ข้าขอโทษ"

หยุนชางรู้สึกราวกับมีเชือกมาผูกมัดดวงใจเอาไว้จนแน่น นางรู้สึกทำตัวไม่ถูก และไม่สามารถทำใจให้สงบนิ่งได้ สักพัก หยุนชางก็กุมมือของลั่วชิงเหยียน แล้วพูดอย่างอ่อนโยน "ชิงเหยียน ท่านอย่าตำหนิตัวเองเช่นนั้นเลยนะ" เมื่อพูดจบ ก็ยิ้มให้เป็นการปลอบประโลม "หม่อมฉันเคยผ่านเรื่องราวร้ายๆมามากเกินกว่าที่ท่านจะจินตนาการได้ เรื่องแค่นี้หม่อมฉันต้องผ่านมันไปได้อยู่แล้วเพคะ เพราะว่าในตอนนี้ ข้างกายของหม่อมฉันมีท่านอยู่ด้วยอย่างไรล่ะเพคะ"

จากนั้น หยุนชางยังบอกอีกว่า "แต่ว่า พวกเราจะนิ่งนอนใจเช่นนี้ต่อไปไม่ได้แล้วนะเพคะ ที่ผ่านมาหม่อมฉันไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าวันหนึ่งจะต้องมาใช้ชีวิตอยู่ที่แคว้นเซี่ย และเข้ามาอยู่ท่ามกลางสงครามเย็นในแคว้นเซี่ย สายลับและกองกำลังแฝงที่พวกเราเคยฝึกฝนและคุ้นเคยกับพวกเขาก็ล้วนเป็นคนแคว้นหนิง ข้อมูลคนในวังหลวง ลักษณะทางภูมิศาสตร์ของแคว้นหนิง รูปแบบการปกครองของวังหลังแห่งแคว้นหนิง หากยังคงอยู่ในแคว้นหนิง ทุกอย่างคงไม่เกินความสามารถของพวกเขา มาวันนี้แม้จะต้องพบเจออุปสรรค แต่ทุกอย่างจะค่อยเป็นค่อยไปเองเพคะ ผู้ที่คอยปองร้ายและเล่นงานพวกเราอยู่ทุกวันนี้ หม่อมฉันจดจำเอาไว้ทุกผู้ทุกคนแล้วเพคะ รออีกไม่นาน หม่อมฉันจะต้องเอาคืนพวกเขาแน่นอนเพคะ"

ลั่วชิงเหยียนเริ่มคลายความอัดอั้น เขาโอบกอดหยุนชางเอาไว้ในอ้อมอก แล้วยิ้มอย่างสุขใจ "ได้ ข้าเองก็พอจะจัดเตรียมลู่ทางเอาไว้บ้างแล้ว รออีกไม่เกิน 10 วัน ทุกอย่างคงจะเตรียมพร้อม เมื่อถึงตอนนั้น เจ้าคิดจะทำอะไร ข้าก็พร้อมที่จะสนับสนุนเจ้าเต็มที่"

หยุนชางยิ้ม นับตั้งแต่ที่นางกลับมาเกิดใหม่ ในใจของนางก็ถูกสุมไปด้วยไฟแค้น และไฟแค้น ก่อนหน้าที่จะได้มาพบกับลั่วชิงเหยียน ทุกสิ่งทุกอย่างที่นางตระเตรียมก็ล้วนมาจากไฟแค้นข้างในใจ นับเป็นความโชคดีที่นางได้มาพบเขา ทำให้นางรู้ว่า บนโลกใบนี้ ยังมีคนที่รักและทะนุถนอมนางเป็นอย่างดี นับจากนี้เป็นต้นไป พละกำลังทุกอย่างที่นางมี จะมิได้มีเพื่อการแก้แค้นอีกต่อไป แต่จะมีเพื่อปกป้องดูแลคนที่นางรัก คนที่นางใส่ใจเท่านั้น

เมื่อกลับมาถึงจวนรุ่ยอ๋อง เฉี่ยนอินที่กำลังชะเง้อคอยอยู่ เมื่อได้เห็นลั่วชิงเหยียนและหยุนชางก็ยิ้มหน้าชื่นขึ้นมาทันที "ท่านอ๋อง พระชายา การเข้าวังในวันนี้ทุกอย่างราบรื่นดีไหมเพคะ?"

หยุนชางยิ้ม แต่ไม่ยอมตอบคำถาม "สั่งให้คนไปเตรียมน้ำให้ท่านอ๋องสรงด้วย"

"เตรียมเรียบร้อยแล้วเพคะ น้ำยังคงความร้อนอยู่ตลอดเวลา ตอนที่ท่านอ๋องกับพระชายากำลังเข้ามาในจวน หม่อมฉันก็ได้รับรายงานแล้ว จึงได้เตรียมน้ำไว้รอเพคะ" เฉี่ยนอินพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

หยุนชางได้ฟังดังนั้นแล้วจึงยิ้ม "เฉี่ยนอินช่างใส่ใจเก่งขึ้นทุกวันเลยนะ" พูดจบก็ช่วยลั่วชิงเหยียนถอดชุดคลุมออก แล้วนำชุดคลุมวางเอาไว้

ลั่วชิงเหยียนก้มหน้าลงมาจูบหน้าผากของหยุนชาง แล้วเดินเข้าไปสรงน้ำ

หยุนชางมองดูลั่วชิงเหยียนเดินเข้าไปในห้องสรงน้ำ แล้วจึงจูงมือเฉี่ยนอินมานั่งพูดคุยที่ตั่ง นางถอนหายใจออกมาเบาๆ "ในวังวันนี้ข้าถูกเล่นงานอีกแล้ว"

เฉี่ยนอินได้ฟังก็ตกใจ "เกิดอะไรขึ้นหรือเพคะ?"

หยุนชางได้เล่าเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นในวังวันนี้ให้เฉี่ยนอินฟัง เฉี่ยนอินยิ่งได้ฟังก็ยิ่งโกรธ รอจนหยุนชางพูดจบ นางก็กระทืบเท้าด้วยความไม่พอใจ "หากอยู่ที่แคว้นหนิง คงไม่มีใครหน้าไหนบังอาจมาทำเช่นนี้กับพระชายาหรอกเพคะ!"

หยุนชางพยักหน้า นางได้แต่ถอนหายใจแล้วพูดว่า "ก็ใช่น่ะสิ แต่น่าเสียดาย ที่นี่ไม่ใช่แคว้นหนิง" หยุนชางเงียบไปสักพัก แล้วจึงเงยหน้ามาพูดกับเฉี่ยนอินด้วยน้ำเสียงจริงจัง "เฉี่ยนอิน มีอยู่เรื่องหนึ่ง ข้าคิดมานานแล้ว ข้าว่ามอบหมายเรื่องนี้ให้เจ้าไปจัดการจะเหมาะที่สุด"

เฉี่ยนอินจ้องมองสายตาของหยุนชาง แล้วจึงรีบถามกลับไป "เรื่องอะไรเพคะ? เชิญพระชายาสั่งมาได้เลยเพคะ"

หยุนชางเรียบเรียงคำพูดอยู่ในใจ แล้วจึงพูดขึ้นมาว่า "เจ้าเองคงจะรู้ดีว่าสายลับยังไม่คุ้นชินกับข้อมูลต่างๆในแคว้นเซี่ย แม้ที่ผ่านมาหนิงเชียนจะคอยส่งคนไปสอดแนมเรื่องราวต่างๆ แต่นั่นก็ยังไม่เพียงพอ บวกกับสถานะของหนิงเชียนในตอนนี้ คงจะลงมือทำอะไรไม่ค่อยสะดวกนัก"

"พระชายาทรงอยากให้หม่อมฉันทำอย่างไรหรือเพคะ?" เฉี่ยนอินกุลีกุจอถาม

หยุนชางมองไปที่เฉี่ยนอิน "ข้าอยากให้เจ้าออกไปอยู่ข้างนอกจวนรุ่ยอ๋อง ปลอมตัวไปที่เมืองจิ่น คอยรับผิดชอบดูแลประสานงานกับสายลับ"

เฉี่ยนอินพลันหน้าซีดขึ้นมาในทันที หยุนชางคิดว่านางคงลืมคิดถึงอะไรบางอย่างไป จึงบอกกับนางว่า "ที่ผ่านมาเจ้าก็กำลังสงสัยอยู่ไม่ใช่หรือว่าฉินยีอยู่ที่ไหน?"

เฉี่ยนอินมองหน้าหยุนชาง หยุนชางพูดต่อไปว่า "ฉินยีอยู่ในวังมานานมาก นางรู้ธรรมเนียมวัง และรู้จักนางสนมนางกำนัลแต่ละคนเป็นอย่างดี ข้าได้ให้คนไปคัดเลือกหญิงงามผู้เพียบพร้อม และให้ฉินยีคอยฝึกฝนนางอยู่ลับๆ ไม่ว่าจะที่แคว้นหนิงหรือแคว้นเซี่ย ข้าก็ต้องการคนเช่นนี้เพื่อเข้าวังไปเป็นพระสนมหรือนางในระดับสูง ไม่ใช่ว่าคนของเราที่มีอยู่ไม่ดีพอ แต่พวกนางเป็นได้เพียงนางกำนัลธรรมดาทั่วไป ไม่มีความพิเศษใดๆ ในวังยังมีอีกหลายตำแหน่ง ไม่เพียงแต่สนมหรือนางในชั้นสูง หากหอพระราชสมบัติ สำนักพระภูษาตกอยู่ในมือคนของเราได้ ก็คงจะดีไม่น้อย"

เฉี่ยนอินได้ฟังก็ตีความอย่างไม่ค่อยแน่ใจว่า "พระชายาทรงต้องการให้ทุกอย่างในวังหลังมีคนของเราคอยควบคุมดูแลเช่นนั้นหรือเพคะ?"