ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 539

หยุนชางได้ยินดังนั้น พลันขมวดคิ้วลง เป็นหลิ่วหยินเฟิง วันนี้องครักษ์เงาที่ติดตามนางมาล้วนแต่เป็นของลั่วชิงเหยียนที่ส่งมาคอยดูแลนางทั้งสิ้น เกรงว่าหากนางยังกลับไม่ถึงจวนแล้วละก็ เรื่องที่นางพบเจอหลิ่วหยินเฟิงคงจะถึงหูลั่วชิงเหยียนเป็นแน่ หลิ่นหยินเฟิงเป็นผู้ที่ชอบดื่มน้ำส้มสายชูเสียด้วย ถึงแม้ว่าปากจะมิได้พูด ทว่าหยุนชางรับรู้ได้ว่า เมื่อลั่วชิงเหยียนกลับถึงจวนเมื่อใด ใบหน้าจะต้องเย็นเป็นน้ำแข็งเป็นแน่

หากแต่หลิ่วหยินเฟิงเรียกชื่อนางออกไปแล้ว หากไม่หันไปตอบรับ ก็ทำไม่ได้เช่นกัน


หยุนชางพลางหันไปหาเฉี่ยนหลิ่วเพื่อส่งสัญญาณให้นางเปิดประตูรถม้าออกไป พร้อมพยักหน้ายิ้มให้กับคุณชายชุดเขียวตรงหน้า "ทำไมเวลานี้ถึงเห็นคุณชายหลิ่วอยู่ที่นี่ได้ ? หรือว่ามาดูการคัดเลือกนางสนมรอบแรกงั้นหรือ ? "

หลิ่วหยินเฟิงพลันพยักหน้าเล็กน้อย "ฝ่าบาทให้รุ่ยอ๋องและพวกกระหม่อมมาคอยสอดส่องดูปัญหาระหว่างการคัดเลือกพะยะค่ะ รุ่ยอ๋องกำลังอยู่ในกรมมหาดไทย จัดเตรียมเอกสารสำหรับการคัดเลือกนางสนมรอบแรก กระหม่อมจึงลงมาตรวจสอบดูสถานที่ เมื่อครู่เห็นแต่ไกล ๆ ว่าคนในรถม้าช่างคล้ายกับเจ้ายิ่งนัก หากแต่ข้ากำลังยุ่งอยู่ จึงไม่มีโอกาสได้มาทักทาย"

หลิ่วหยินเฟิงพลันยิ้มออกมา พร้อมพูดเบา ๆว่า "เมื่อครู่คนในพระราชวังของรองเจ้ากรมมหาดไทยที่อยู่ข้างคนส่งป้ายไม้ไผ่เป็นนางกำนัลฝ่ายในจ้องมองมาทางเจ้า"

หยุนชางชะงักไปเล็กน้อย เพียงครุ่นคิดชั่วครู่ จึงรู้นางกำนัลผู้นั้นเป็นคนของฮองเฮาที่ส่งมา

"ต้องขอบคุณคุณชายหลิ่วที่คอยเตือนแล้ว" หยุนชางพลันยิ้มเจือน ๆ ทว่าสายตากลับลุ่มลึก

หลิ่วหยินเฟิงพลันเลิกคิ้วเล็กน้อย สายตากลับเต็มไปด้วยความกังวล "วันนี้เจ้าไม่ควรมาที่นี่ หากเจ้าอยากรู้ผลการคัดเลือกนางสนมแล้ว ส่งคนมาสอบถามย่อมง่ายกว่า เมื่อเจ้ามาปรากฏตัวอยู่ที่นี่แล้ว หากถูกผู้คนพบเห็นเข้าแล้ว เกรงว่าจะเกิดปัญหาใหญ่ตามมา"

หยุนชางมิได้สนใจเรื่องเช่นนี้อยู่แล้ว ในเมื่อนางวางแผนไว้เช่นนี้ จึงคาดหวังไว้ว่าจะมีคนพบเห็นนาง หากแต่ความกังวลของหลิ่วหยินเฟิงนั้น นางรู้สึกซาบซึ้งอยู่ไม่น้อย

"ต้องขอบคุณคุณชายหลิ่วที่เป็นห่วงแล้ว " หยุนชางจึงส่งยิ้มเจือนเจือนให้อีกครั้ง พร้อมกล่าวคำพูดสุภาพออกมา

หลิ่วหยินเฟิงพลันยิ้มมุมปากขึ้นมา ทว่ารอยยิ้มเต็มไปด้วยความขมขื่น "ข้าลืมไปเสียได้ อาหยุนเฉลียวฉลาดเช่นนี้ จะไม่คิดถึงเหตุการณ์เช่นนี้ได้อย่างไรกัน เกรงว่าในใจเจ้าคงจะมีจุดประสงค์ที่มากระมัง เป็นข้าที่เข้าไปยุ่งวุ่นวายจนได้ ข้าเหมือนว่าจะมีปัญหาเสียแล้ว เช่นนั้นข้าขอตัวก่อน"

เมื่อหยุนชางได้ยินหยุนชางพูดเช่นนั้น ภายในรู้สึกผิดเล็กน้อย อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจด้วยความโล่งอกออกมา พร้อมรีบร้อนกล่าวออกมาว่า "ตามที่คุณชายหลิ่วสะดวกเพคะ"

หลิ่วหยินเฟิงพลันหันตัวจากไป ทว่า เมื่อเดินไปได้สองก้าว จึงหันกลับมาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง "มีสองเรื่องที่เกี่ยวข้องกับเจ้า อาหยุน ข้าคิดว่าต้องบอกเรื่องนี้ให้เจ้ารับรู้เอาไว้"

"หื้ม ?" หยุนชางรู้สึกมึนงงเล็กน้อย "เชิญคุณชายหลิ่วพูด "

หลิ่วหยินเฟิงพลันชะงักไปชั่วครู่ พร้อมกระซิบเล่าว่า "เมื่อถึงการคัดเลือกครั้งที่สามเมื่อใด ฮองเฮาจะเป็นผู้คัดเลือกด้วยตนเอง หากผู้ใดถูกเลือกป้ายไม้ไผ่ละก็ จะมีสิทธิเข้าวังหลังเป็นนางสนม และยังสามารถส่งนางสนมเหล่านั้นให้ท่านอ๋องและองค์ชายได้อีกด้วย. ก่อนหน้านั้นข้าได้พูดคุยกับหลิวเหวินอันมาบ้าง เขาบังเอิญหลุดปากบอกกับข้ามาว่า ฮองเฮาได้พินิจพิจารณาถามฝ่าบาทก่อนหน้านั้นแล้วว่า รุ่ยอ๋องและพระชายารุ่ยอ๋องตกแต่งกันได้ปีกว่าแล้ว ทว่าท้องของพระชายารุ่ยอ๋องกลับไม่มีการเปลี่ยนแปลงใด ๆเลย อีกทั้งรุ่ยอ๋องยังมีเพียงพระชายารุ่ยอ๋องเพียงผู้เดียวอีก ปีนี้รุ่ยอ๋องก็อายุยี่สิบเก้าปีแล้ว อย่าได้ละเลยในการสร้างทายาทเป็นอันขาด เมื่อข้าได้ยินหลิวเหวินอันพูดขึ้นดังนั้น เกรงว่าฮองเฮาคงจะต้องการคัดเลือกนางสนมของฝ่าบาทสักสองสามคนส่งเข้าจวนอ๋องเป็นชายารองเป็นแน่ "

ภายในใจหยุนชางราวกลับไดัยินเสียงดัง "กริ๊ง"ขึ้นมา เพียงชั่วครู่จึงตามหาเสียงของตนเองพบ "ต้องขอบคุณคุณชายหลิ่วสำหรับเรื่องนี้ด้วย"

สายตาของหลิ่วหยินเฟิง มีร่องรอยความเจ็บปวดพาดผ่าน เพียงชั่วครู่จึงโค้งมือคำนับหยุนชาง แล้วจึงหันกายจากไป

หยุนชางหัวคิ้วพลันผูกกันเป็นปม หลิ่วหยินเฟิงไม่จำเป็นจะต้องนำคำพูดพวกนี้มาหลอกนาง แต่เดิมก็มีหลายคนพูดเรื่องนี้กับนางมามาก ว่าแคว้นเซี่ยเห็นการมีทายาทเป็นเรื่องสำคัญ. แม้ว่านางเคยคิดเรื่องนี้มาก่อน หากแต่เมื่อคิดไปมาแล้ว หากนางไม่มีทายาท เกรงว่าจะไม่เป็นอุปสรรคในการแย่งชิงบัลลังค์ของลั่วชิงเหยียนได้ หากแต่ ไม่คาดคิดว่า ฮองเฮาจะนึกใช้วิธีเช่นนี้ เพื่อทำลายจุดมุ่งหมายของจวนรุ่ยอ๋อง

ให้ฝ่าบาทแฝงคนเข้าจวนรุ่ยอ๋อง ทว่าคนที่แฝงมานั้นกลับเป็นนางสนม ช่างเป็นเรื่องที่สมเหตุสมผลเสียจริง

หยุนชางพลางหลับตาลงเพียงครู่หนึ่ง เมื่อสงบสติอารมณ์ของตนเองได้แล้ว พลางเอ่ยปากขึ้นมาว่า "ไปเถอะ กลับจวน"

เมื่อกลับมาถึงจวนนั้น หยุนชางให้เฉี่ยนหลิ่วและเฉี่ยนจั๋วไปนำข้อมูลของนางสนมที่หยุนชางให้นางจดจำในวันนี้มาให้นาง เฉี่ยนหลิ่วและเฉี่ยนจั๋วถึงถอยออกไป หยุนชางที่นั่งพิงบนตั่งนิ่มๆ อยู่นั้น หัวคิ้วก็พลันขมวดเป็นปม ภายในหัวกลับมีแต่คำพูดของหลิ่วหยินเฟิง