ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 573

หลิวหมิงมองดูสายตาเจ้าเล่ห์ของหยุนชาง เขาครุ่นคิดอยู่สักพัก ท้ายที่สุดก็เชื่อหยุนชางสนิทใจ

หลิวหมิงช่วยหยุนชางเปิดประตูห้อง แล้วรีบขอตัวออกไป หยุนชางเข้าไปในห้อง แม้ข้างในห้องจะดูเรียบง่าย แต่ก็ดูดีกว่าที่โรงเตี๊ยมมาก มีสิ่งอำนวยความสะดวกพร้อมสรรพ มีแม้แต่กระทั่งโต๊ะเครื่องแป้ง เฉี่ยนหลิ่วและเฉี่ยนจั๋วกำลังจัดวางข้าวของ ปูผ้าปูที่นอน หยุนชางนั่งอยู่ที่โต๊ะหนังสือ นางหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งขึ้นมา แล้วจ้องมองอยู่สักพัก

เฉี่ยนจั๋วมองไปที่หยุนชางและโต๊ะหนังสือ เมื่อเห็นว่าแท่นฝนหมึกยังไม่มีน้ำหมึก นางก็รีบวางของในมือลง เทน้ำชาลงไปถ้วยหนึ่ง แล้วฝนแท่นหมึกจนได้น้ำหมึกออกมา

หยุนชางยังคงนั่งนิ่งอยู่เช่นเดิม สักพักหนึ่ง นางก็หันมาถามเฉี่ยนจั๋วว่า "คนในจวนของเราปกติแล้วแต่ละเดือนจะกินข้าวไปมากน้อยแค่ไหน?"

เฉี่ยนจั๋วครุ่นคิด ส่วนเฉี่ยนหลิ่วก็ยิ้มแล้วพูดขึ้นมาว่า "เรื่องนี้หม่อมฉันทราบเพคะ บ่าวไพร่ในจวนนั้น ถ้ากินน้อยๆ แต่ละเดือนก็ตกประมาณ 30 ชั่ง ถ้ากินเยอะหน่อย ก็ 40 ชั่งเพคะ พระชายาทรงถามทำไมหรือเพคะ?"

หยุนชางยิ้มแล้วจึงพูดว่า "เช้าวันนี้ ข้าไปเดินเล่นในเมืองมา 3 รอบ ร้านค้าข้าวสารมีอยู่ 9 ร้าน หากรวมๆกันแล้ว แต่ละเดือนจะขายข้าวได้ราวๆ 2 หมื่นกระสอบ ข้าว 1 กระสอบมี 180 ชั่ง หากคิดจากปริมาณข้าวที่ผู้คนบริโภคในแต่ละเดือนแล้ว ก็จะได้ปริมาณข้าวสารสำหรับคน 1 แสนคน แต่ประชากรเมืองเชียนเฉิงมีด้วยกัน 4 หมื่นคน......"

เมื่อเฉี่ยนหลิ่วและเฉี่ยนจั๋วได้ฟังแล้วก็เริ่มจะฉุกคิดบางอย่างขึ้นมาได้ "ความหมายของพระชายาก็คือ องค์หญิงใหญ่มีกองกำลังทหาร 6 หมื่นนายใช่ไหมเพคะ?"

หยุนชางล้วงเข้าไปในแขนเสื้อ แล้วพลันหยุดชะงัก เดิมทีนางคิดจะหยิบแผนที่ออกมา แต่ก็นึกขึ้นได้ว่าได้มอบแผนที่ให้กับหลิวหมิงไปก่อนหน้านี้แล้ว แต่ถึงแม้ว่าหยุนชางจะไม่มีแผนที่อยู่ในมือ แต่นางก็สามารถจินตนาการจุดที่องค์หญิงใหญ่ซุกซ่อนกองกำลังเอาไว้ได้อย่างชัดเจน

"กองกำลังทหารขององค์หญิงใหญ่แบ่งออกเป็น 8 จุด โดยมี 2 จุดที่ปักหลักอยู่ใกล้เมืองเชียนเฉิง รวมไปถึงจุดที่อยู่ภายในเขากิเลนนั่นด้วย จุดอื่นๆมีเมืองเล็กๆโอบล้อมอยู่ หากข้าคาดเดาไม่ผิด ทหารที่ส่งมาเพิ่มที่สองจุดนี้น่าจะมาจากเมืองเชียนเฉิง ซึ่งก็หมายความว่า จำนวนคนทั้งหมดของสองจุดนี้คงมีประมาณ 6 หมื่นกว่าคน" หยุนชางพูดเสียงเบา แล้วเงียบไป สักพักนางก็พูดต่อไปว่า "จำนวนทหารในแต่ละจุดข้าคิดว่าคงมีอยู่มากเลยทีเดียว คิดๆดูแล้ว การแบ่งกองกำลังทหารจากทั้งสองจุดนี้มีด้วยกันอยู่ 2 วิธี"

หยุนชางยังไม่ได้หยิบพู่กันขึ้นมา นางเพียงแต่ใช้มือร่างภาพลงบนกระดาษ "วิธีแรก คือจุดที่อยู่บนเขากิเลน เพราะที่แห่งนั้นถือเป็นจุดศูนย์กลาง จำนวนกองกำลังที่แบ่งมาจึงมีมากกว่าจุดอื่นเป็น 2 เท่า เขากิเลน 4 หมื่นนาย อีกจุดหนึ่ง 3 หมื่นนาย" หยุนชางครุ่นคิดอยู่สักพัก แล้วอธิบายต่อไปว่า "วิธีแบ่งกองกำลังทหารวิธีนี้น่าจะมีความเป็นไปได้มากที่สุด วิธีที่สอง คือเฉลี่ยจำนวนกองกำลังไปตามแต่ละจุดอย่างเท่าๆกัน แต่ละจุดให้มีทหาร 3 หมื่นนาย"

เฉี่ยนหลิ่วพูดขึ้นมาในขณะที่กำลังจัดผ้าห่ม "หม่อมฉันก็คิดว่าวิธีแรกน่าจะมีความเป็นไปได้มากกว่าเพคะ จะให้เชิญผู้บัญชาการหลิวมาเพื่อแจ้งเรื่องนี้กับเขาหรือไม่เพคะ?"

หยุนชางคิดไปคิดมาอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงส่ายหน้า "เรื่องนี้ข้ายังไม่ค่อยแน่ใจเท่าไร อีก 4 ชั่วยามก็จะได้เวลาลงมือทำภารกิจในคืนนี้แล้ว ส่งสายลับ 3 คนแยกย้ายกันไปที่เมืองที่อยู่ใกล้ที่สุดที่มีกองกำลังปักหลักอยู่ คอยจับตาดูความเคลื่อนไหวของพวกเขาไว้ พร้อมจดจำสิ่งสำคัญเหล่านี้เอาไว้ด้วย เมืองนั้นมีร้านค้าข้าวสารทั้งหมดกี่ร้าน แต่ละร้านขายข้าวในแต่ละเดือนได้มากแค่ไหน แต่ละเมืองมีจำนวนประชากรเท่าไร ยิ่งละเอียดเท่าไรได้ยิ่งดี แล้วรีบมารายงานข้า"

เฉี่ยนหลิ่วรับคำ นางเอามือขึ้นมาป้องปาก แล้วเป่าเสียงคล้ายเสียงนกร้องขึ้นมาอยู่ครู่หนึ่ง หลังจากนั้น ก็มีเสียงขานรับขึ้นมา 3 เสียง หยุนชางพยักหน้า นางรู้ว่าสายลับได้ทราบเรื่องแล้ว

เฉี่ยนหลิ่วปูผ้าปูที่นอนเสร็จแล้ว นางหันมาพูดกับหยุนชางว่า "เช้านี้พระชายาทรงเหน็ดเหนื่อยมามากแล้ว เชิญบรรทมก่อนเถิดเพคะ คงจะอีกนานกว่าสายลับจะกลับมา"

หยุนชางพยักหน้า นางเดินมาที่เตียงแล้วถอดผ้าคลุมไหล่ขนจิ้งจอก​ออก นางเอนกายลงไปบนเตียง จู่ๆนางก็คิดถึงลั่วชิงเหยียนขึ้นมา ไม่รู้ว่าป่านนี้เขาจะเป็นอย่างไรบ้างแล้ว

เมื่อคิดเรื่องนี้ขึ้นมาแล้ว หยุนชางก็พลิกตัวแล้วมองไปที่เฉี่ยนหลิ่วที่กำลังนำม่านคลุมเตียงลงมา "ในจวนได้ส่งข่าวอะไรมาบ้างหรือไม่?"

เฉี่ยนหลิ่วส่ายหน้า "ยังไม่มีเลยเพคะ หากพระชายาทรงเป็นห่วงสถานการณ์ในจวน หม่อมฉันจะส่งจดหมายกลับไปที่นั่นดีไหมเพคะ?"

หยุนชางนิ่งไปสักพัก แล้วจึงส่ายหน้าปฏิเสธ "ช่างเถอะ กว่าจะไปจะมาก็กินเวลาตั้ง 6-7 วัน ไม่สู้เอาเวลามาใส่ใจกับเรื่องตรงหน้า จะได้รีบๆกลับไป ไปบอกให้สายลับเตรียมตัวให้พร้อม คืนนี้พยายามทำทุกอย่างให้เสร็จสิ้นให้จงได้"

เฉี่ยนหลิ่วรับคำ "เพคะ"

แล้วหยุนชางก็หลับตาลงแล้วนอนหลับไปในที่สุด

ตื่นมาอีกทีก็เป็นเวลาเย็นแล้ว หยุนชางค่อยๆลุกนั่ง เฉี่ยนหลิ่วรีบนำผ้าคลุมไหล่ขนจิ้งจอก​มาคลุมให้หยุนชาง แล้วจึงช่วยหยุนชางสวมรองเท้า หยุนชางเดินมาที่หน้าคันฉ่องแล้วนั่งลง เฉี่ยนหลิ่วมาช่วยหยุนชางแปรงผม นางพูดอย่างอารมณ์ดีว่า "ก่อนที่พระชายาจะบรรทมยังตรัสถึงเรื่องที่จวนไม่มีข่าวคราวส่งมาอยู่เลย เมื่อครู่นี้หม่อมฉันเพิ่งจะได้รับข่าวมา แต่เห็นว่าพระชายากำลังบรรทม จึงไม่ได้ปลุกพระองค์เพคะ" พูดจบก็นำจดหมายออกมาจากแขนเสื้อแล้วส่งให้กับหยุนชาง "พระชายาลองทอดพระเนตรดูสิเพคะ"

หยุนชางพยักหน้า นางเปิดซองจดหมาย แล้วอ่านข้อความในจดหมายอย่างละเอียด อ่านไปอ่านมาก็เริ่มมีรอยยิ้มที่ชื่นบานขึ้นเรื่อยๆ