ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 574

เมื่อหลิวหมิงฟังจบ สายตาที่เขามองมาที่หยุนชางก็เปี่ยมล้นไปด้วยความนับถือ เขาพูดกับหยุนชางว่า "หม่อมฉันไม่เคยคิดมาก่อนเลยพ่ะย่ะค่ะ ว่าวิธีนี้ก็สามารถใช้ในการคำนวณจำนวนทหารของฝ่ายศัตรูได้ พระชายาทรงพระปรีชายิ่งนัก"

หยุนชางยิ้ม "ดูจากจำนวนไพร่พลแล้ว การวางแผนของผู้บัญชาการหลิวก็ถือว่าทำได้ดีมากเลยทีเดียว แต่ละจุดล้วนมีจำนวนไพร่พลมากกว่าฝ่ายศัตรูถึง 1 หมื่นกว่าคน เช่นนี้แล้ว โอกาสที่จะชนะก็มีอยู่สูงถึง 8 ใน 10 ส่วนอีก 2 ส่วนที่เหลือ คงต้องให้คืนนี้เป็นตัวตัดสิน"

หลิวหมิงพยักหน้า เขานั่งหารือกับหยุนชางอยู่พักหนึ่ง ไม่นานก็กลับไปเตรียมตัว

สายลับคนที่ 2 และ 3 ที่ได้เข้ามารายงาน ก็ได้ผลลัพธ์ไม่ต่างจากของคนแรกมากนัก หยุนชางรู้สึกมั่นใจมากยิ่งขึ้น นางยิ้มและพูดว่า "ขอแค่คืนนี้ไม่เกิดเหตุการณ์นอกเหนือความหมาย การปะทะครั้งนี้ พวกเราคงจะได้เป็นฝ่ายชนะ"

แต่ในใจก็ยังไม่คลายความกังวลที่มีอยู่ นางสั่งให้เฉี่ยนจั๋วเรียกสายลับที่ส่งไปดูลาดเลาที่สำนักเชียนโฝกลับมาก่อน นางไต่ถามเรื่องบางเรื่อง แล้วจึงให้สายลับกลับไป

หลังมื้อเย็น หยุนชางกับหลิวหมิงและคนอื่นๆก็ได้ออกเดินทางไปนอกเมือง โดยมีจุดหมายอยู่ที่ป่าแห่งหนึ่งบริเวณตีนเขากิเลน พวกเขาไม่ได้จุดคบเพลิง แต่อาศัยเพียงแสงจันทร์ที่สาดส่องลงมาเพียงน้อยนิดในการดูลาดเลารอบๆ

หลิวหมิงและหยุนชางเดินเข้ามาตรงกลางวงล้อมเหล่าทหาร หลิวหมิงผิวปากขึ้นมา 1 ครั้ง หลังจากนั้นก็ขึ้นไปบนภูเขา

เขากิเลนสูงชัน และอากาศก็ยังหนาวเหน็บ ภูเขาลูกนี้จึงถูกปกคลุมไปด้วยหิมะสีขาว หลิวหมิงเอ่ยขึ้นมาว่า "คราก่อนหม่อมฉันได้ทำการตรวจสอบสภาพแวดล้อมของเขากิเลนแล้ว จึงกำชับให้ไพร่พลเตรียมเสื้อมาคนละ 2 ชุด ด้านนอกสวมชุดสีดำ เพื่อสะดวกในการเดินป่า ด้านในสวมชุดสีขาว เพื่อให้กลมกลืนไปกับพื้นที่เป็นหิมะพ่ะย่ะค่ะ"

หยุนชางพยักหน้า "เส้นทางค่อนข้างลื่น บอกทหารที่ตามมาด้านหลังด้วย พยายามระวังอย่าให้พลาดลื่นล้มลงได้"

หยุนชางขมวดคิ้ว นางรู้สึกตัวว่าเมื่อตอนเย็นตนเองจะมองโลกในแง่ดีมากเกินไป พอมาถึงตอนนี้ หนทางที่จะก้าวเดินต่อไปมันช่างดูมีอุปสรรคมากมายนัก กองทหารอวี้หลินที่ผ่านการฝึกมาจากเมืองจิ่นจะปรับสภาพร่างกายให้เข้ากับสภาวะตอนนี้ได้หรือไม่

โชคดีที่กองทหารอวี้หลินมีพละกำลังมหาศาล ระหว่างทางเริ่มมีหิมะตกลงมาอีกครั้ง กองทหารอวี้หลินที่เคลื่อนพลตามมาก็พากันถอดชุดคลุมออก

หลังจากที่ขึ้นเขามาแล้วราว 2 ชั่วยาม ทุกคนก็เริ่มเข้ามาใกล้ยอดเขา เมื่อทอดสายตาไปด้านหน้า หยุนชางก็มองเห็นสัญลักษณ์ของสายลับที่มาประจำการตามจุดต่างๆได้เตรียมไว้ อีก 7 จุดที่เหลือก็ค่อยๆทำตามกันจนครบ

ในตอนนี้หยุนชางและไพร่พลจะต้องทำลายฐานการสื่อสารบนเขากิเลนให้เรียบร้อย เพื่อป้องกันการส่งสัญลักษณ์สื่อสารจากฝ่ายศัตรูจนสร้างความเข้าใจผิด

แต่ในตอนนี้อีก 7 จุดที่เหลือก็ได้เตรียมตัวพร้อมแล้ว มีเพียงจุดบนเขากิเลนที่พวกของหยุนชางยังเดินทางไปไม่ถึงยอดเขา หากลงมือช้าไปแม้แต่นิดเดียว ก็อาจพลั้งพลาดจนสร้างความเสียหายมากมายขึ้นมาได้

หยุนชางหารือกับหลิวหมิงอยู่สักพัก แล้วจึงให้สายลับที่อยู่ใกล้ตัวส่งสัญญาณลับออกไป สายลับอีก 7 จุดที่เหลือให้เริ่มลงมือได้ทันที

เมื่อส่งสัญญาณลับออกไปแล้ว ก็เห็นว่าสายลับคนอื่นๆได้ตอบกลับเป็นสัญญาณลับกลับมาเช่นกัน หยุนชางจึงค่อยเบาใจแล้วมุ่งหน้าขึ้นสู่ยอดเขาต่อไป

ทันใดนั้น ด้านบนภูเขาก็ได้ส่งสัญญาณเตือนลงมา หยุนชางตกใจ นางเห็นกองกำลังที่อยู่ด้านหน้าพากันล้มเป็นแถวๆ หยุนชางรู้สึกใจหาย พลันนางก็ได้ยินเสียงรายงานแว่วมา "เนื่องจากด้านหน้ามีทหารนายหนึ่งได้ลื่นล้มลง เหล่าทหารอยู่ในระยะกระชั้นชิดกัน ผู้ที่ล้มจึงพาให้คนอื่นๆที่อยู่ใกล้กันลื่นล้มไปด้วยพ่ะย่ะค่ะ"

หยุนชางพยักหน้า แล้วพูดออกไปเบาๆ "กำชับให้พวกเขาพยายามอย่าส่งเสียงเอะอะ"

สายลับที่คอยสอดส่องความเคลื่อนไหวจากด้านหน้าก็ได้ส่งข่าวมาว่า "ข้างหน้ามีการตั้งด่านตรวจ คืนนี้ดูเหมือนจะมีการตั้งด่านตรวจเยอะเลยพ่ะย่ะค่ะ"

เมื่อหยุนชางได้ฟังก็อึ้งไปสักพัก "มีการตั้งด่านตรวจเยอะเลย?" หรือว่า พวกนั้นจะเริ่มระแคะระคายอะไรขึ้นมาแล้ว?

เดินทางกันมาจนเกือบจะถึงยอดเขาแล้ว หยุนชางครุ่นคิด แล้วจึงตัดสินใจให้หลิวหมิงสั่งทหารทุกนายให้กระจายตัวออกไป แล้วขึ้นไปห้อมล้อมบนยอดเขาเอาไว้ หยุนชางกับหลิวหมิงก็ต้องแยกย้ายกันไปปฏิบัติงาน เฉี่ยนหลิ่วและเฉี่ยนจั๋วคอยติดตามดูแลหยุนชางอย่างใกล้ชิด

บนยอดเขาส่งข่าวมาว่า สายลับที่ขึ้นไปถึงยอดเขาแล้วได้เตรียมการทุกอย่างไว้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว

เหล่าทหารแยกตัวกันเป็นสองฝั่ง แล้วค่อยๆกระจายตัวกันออกไป ในที่สุดก็ห้อมล้อมบนยอดเขาเอาไว้ได้สำเร็จ

เดินทางต่อมาอีกไม่เกินครึ่งชั่วยาม หยุนชางก็ได้ยินเสียงแปลกๆดังขึ้น นางรีบสั่งให้ทหารที่ตามมาด้านหลังหาที่ซ่อนตัวตามพุ่มไม้ในทันที

"อีก 1 ชั่วยามก็จะฟ้าสางแล้ว ดูเหมือนคืนนี้คงไม่มีอะไรเกิดขึ้น พวกเขาคงจะขึ้นเขามาโจมตีในวันพรุ่งนี้ กระมัง" ชายผู้หนึ่งกำลังพูดไปหาวไป

"นายท่านคงจะต้องการการป้องกันอย่างเต็มที่ ก็แค่มีคนไปถามร้านค้าข้าวในเมืองว่าแต่ละเดือนขายข้าวได้เท่าไร ก็คงแค่หาเรื่องพูดคุยธรรมดา ไม่เห็นจะเป็นเรื่องใหญ่ตรงไหน นายท่านกลับให้พวกเราเสริมกำลังการป้องกันมากมายขนาดนี้ ถึงกับเขียนจดหมายส่งไปกราบทูลองค์หญิงใหญ่ถึงในเมืองจิ่นอีกด้วย ถ้าไม่ได้มีเรื่องร้ายเกิดขึ้น พวกเราจะมิต้องพากันเหนื่อยเปล่าหรอกหรือนี่?" ชายอีกคนพูดพร่ำบ่นออกมา

"ช่างเขาเถอะ นั่นเป็นเรื่องของนายท่านและองค์หญิงใหญ่ พวกเราเพียงแค่ทำตามคำสั่งก็พอ หากในครานี้สิ่งที่องค์หญิงใหญ่ตั้งพระทัยไว้ประสบความสำเร็จ อนาคตของพวกเราก็จะสบายไปด้วย หลังจากที่องค์หญิงใหญ่ทรงเมตตาช่วยข้าออกมาจากคุกนรก ข้าก็ไม่กล้ากลับไปที่บ้านอีกเลย ไม่รู้ว่าท่านแม่ป่านนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง หากองค์หญิงใหญ่ทรงได้ขึ้นเป็นฮ่องเต้ พวกเราก็สามารถกลับบ้านได้" เสียงชายคนก่อนหน้านี้พูดขึ้น