ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 634

ฮองเฮายิ้มเยาะเย้ยและยืนขึ้น "ห้องโถงด้านนอกไม่ใช่จะสะอาด ข้าจะกลับไปรออยู่ในตำหนักเว่ยยาง เมื่อทราบผลแล้วก็ส่งคนไปแจ้งข้า" หลังจากพูดแล้วฮองเฮาเสด็จออกจากห้องบรรทม หยุนชางคำน้อมส่งเสด็จดังขึ้นจากข้างนอก หลังจากนั้นไม่นานหนิงเชียนก็เดินเข้ามาจากนอกห้องโถง

"เจ้ายั่วยุถึงฮองเฮาอย่างไร" หยุนชางขมวดคิ้วและถอนหายใจ เสียงของนางเบามากจนมีเพียงหนิงเชียนและนางเท่านั้นที่จะได้ยินอย่างชัดเจน

หนิงเชียนยิ้มด้วยใบหน้าที่สวยงามของนางมีความล้อเล่นราวกับว่านางไม่สนใจที่ถูกฮองเฮาทำให้ลำบากใจในเมื่อครู่ "คงเพราะช่วงนี้ฝ่าบาทเสด็จมาที่ตำหนักเซียงจู๋บ่อยเกินไป เดิมขึ้นหนึ่งค่ำสิบห้าค่ำควรจะไปที่ตำหนักเว่ยยาง แต่ว่า ในวันแรกของปีใหม่ ฝ่าบาททรงประทับอยู่ในตำหนักเซียงจู๋ ซึ่งประทับในตำหนักเซียงจู๋มาหลายวันแล้ว"

หยุนชางก็หัวเราะเมื่อได้ยินคำพูดนั้น "โดดเด่นเกินไปก็ไม่ใช่เรื่องที่ดี"

หนิงเชียนยังคงยิ้มเล็กน้อยและพยักหน้าเบาๆ "จริงเจ้าค่ะ ต่อไปข้าจะระวังมากกว่านี้"

หยุนชางพยักหน้าแล้วเดินอ้อมไปฉากกั้นอีกครั้งและพูดเบาๆถามว่า "ช่วงนี้อาหารที่ทานไม่มีปัญหาจริงๆหรือ"

หลินโยวหรานคิดสักพักก็พยักหน้า "ตั้งแต่พระชายารุ่ยกำชับให้ระวังเด็กในครภภ์แล้ว โดยเฉพาะอาหารการกินและของใช้ส่วนตัว ข้าได้หาหนูตั้งท้องสองสามตัว จะให้พวกมันทานอาหารทุกอย่างที่ข้าเคยทาน หนูทุกตัวก็มิได้เป็นอะไร"

"ถ้าเป็นเช่นนี้ ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรกับสิ่งที่เจ้าทาน แล้วเสื้อผ้าล่ะ?" หยุนชางถามอีกครั้ง

"ข้าซื้อเสื้อผ้าและนำมาจากนอกวัง ตั้งแต่การซักจนตากแห้งทั้งหมดเป็นคนของเราทำ ดังนั้นจึงไม่น่าจะมีปัญหาใดๆ" หนิงเชียนตอบ

หลินโยวหรานพยักหน้า "จริงเพคะ และไม่มีการจุดธูปในตำหนักอีก แม้แต่ถุงหอมข้าก็ได้ถอดออกแล้ว และไม่ได้มีการรมควันบนเสื้อผ้าของข้า"

หยุนชางขมวดคิ้วอีกครั้งหลังจากได้ยินเรื่องนี้ "เรื่องนี้ค่อนข้างแปลก ในเมื่อไม่ใช่อาหารหรือเสื้อผ้า คิดว่าพวกเจ้าคงจะระมัดระวังอย่างมากเกี่ยวกับสิ่งที่พวกเจ้ามักจะสัมผัส และเจ้าไม่ได้ถูกกลิ่นชะมดหรือยาตกเลือด ปัญหาอยู่ที่ไหนกัน"

หยุนชางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งโดยไม่ทราบเบาะแสใดๆเลย นางเพียงรู้สึกเวียนหัวเล็กน้อย จึงยืนขึ้นและกล่าวว่า "ช่างมันเถอะ ในหัวของข้าค่อนข้างสับสน ข้าจะออกไปเดินเล่น" ขณะที่นางกล่าวว่า ก็ให้เฉี่ยนหลิ่วช่วยพยุงออกจากตำหนักข้างของตำหนักเซียงจู๋

หยุนชางเดินเล่นสองสามรอบในลานบ้าน ยืนอยู่นอกประตูครู่หนึ่งแล้วเดินเข้ามาอีกครั้ง ทันทีที่นางเดินเข้าไปในห้องโถงชั้นใน นางก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยและถามทั้งสองคนที่กำลังพูดกันอยู่ว่า "พวกเจ้าบอกว่าในห้องนี้ไม่มีกลิ่นธูปหรือ?"

ทั้งสองพยักหน้าโดยไม่รู้ว่าทำไมหยุนชางถามถึงเรื่องนี้อีกครั้ง

หยุนชางสูดลมหายใจและเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า "แต่ทำไมข้าถึงรู้สึกว่ามีกลิ่นจางๆอยู่ในห้องนี้ตลอด? เมื่อครู่ตอนที่ข้าอยู่ในห้องข้าไม่ได้สังเกตเลย แต่เมื่อข้าออกยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่งแล้วเข้ามาก็ได้กลิ่นชัดเจนยิ่งนัก"

หนิงเชียนและหลินโยวหราน ต่างตกตะลึง จากนั้นหายใจเข้าลึกๆ มองหน้ากันและส่ายหัว "ไม่เลย เราไม่ได้กลิ่นอะไรเลย"

หยุนชางขมวดคิ้วเล็กน้อยและหันไปมองฉินยีข้างหลังนาง "เจ้าได้กลิ่นหรือไม่"