ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 641

หยุนชางยิ้มบางๆ และเอ่ยว่า "ลุกขึ้นเถอะ ไม่ต้องมากพิธีไป ที่ข้าเรียกพวกเจ้ามาวันนี้เพราะเพื่อนของข้าอยากจะถามอะไรบางอย่าง เพียงแต่บางคำถามเอ่ยออกมาไม่ง่ายนักจึงขอให้ข้าช่วยถามแทน เรื่องเป็นอย่างนี้ เพื่อนของข้าผู้นั้นออกจะอายุมากสักหน่อย ประมาณสี่สิบปีได้ นางเคยคลอดบุตรมาก่อนเพียงแต่ช่วงนี้นางต้องการมีลูกอีกคนหนึ่ง แต่อย่างไรก็ไม่อาจตั้งครรภ์ได้ ข้าจึงอยากถามว่าพวกเจ้ามีตำรับยาบำรุงอะไรดีๆ บ้าง"

คนเหล่านั้นมองหน้ากันไปมา หลังจากเงียบไปครู่หนึ่งก็มีหญิงวัยกลางคนเอ่ยขึ้นว่า "เรื่องนี้หากจะให้ดีแล้วนางควรมาให้เราจับชีพจรอย่างละเอียดด้วยตนเอง แต่ตามธรรมชาติแล้วหากเคยมีลูกมาก่อนก็คงไม่ใช่ภาวะมีบุตรยาก อายุสี่สิบปีนั้นแม้ว่าจะมากไปสักหน่อยแต่ก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ที่จะตั้งครรภ์ หากไม่ได้ตั้งครรภ์มาเป็นเวลานาน ส่วนใหญ่มักจะเป็นเพราะกระทบความเย็น ใช้ตำรับยากำจัดความเย็นออกจากมดลูกแล้วก็น่าจะช่วยได้มาก"

หยุนชางตอบรับแล้วจึงถามคำถามเพิ่มอีกสองสามข้อก่อนที่จะให้พ่อบ้านมอบเงินรางวัลให้พวกเขาและส่งกลับไป

ฉินยีที่อยู่ในห้องได้ยินอย่างชัดเจน เมื่อทุกคนจากไปแล้วจึงเดินออกมาจากห้องด้านในและกระซิบว่า "พระชายาทำเพื่อใครหรือเพคะ?" นางสงสัยอยู่ในใจเพราะไม่เห็นว่าพระชายาจะมีเพื่อนคนใดอยู่ในวัยสี่สิบ

หยุนชางจิบชาแล้วยิ้มที่มุมปาก "ข้าน่ะหรือ ข้าถามให้ฮองเฮาอย่างไรเล่า ช่วงนี้ไม่ใช่ว่านางกำลังกระวนกระวายใจเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่หรือ ในเมื่อคนของเราจะต้องเอาใจนางย่อมต้องช่วยนางบางเบาภาระเป็นธรรมดา"

ฉินยีอึ้งงันไปเล็กน้อยก่อนจะเข้าใจ

หยุนชางยิ้มและเดินกลับไปที่ห้องชั้นใน นางเดินไปที่โต๊ะเพื่อจดชื่อยาที่หมอเหล่านั้นได้เอ่ยถึง หลังจากจ้องดูใบตำรับยาอยู่นาน แล้วจึงขีดฆ่าสองตัวยาออกและแทนที่ด้วยอีกสองตัวยา

หยุนชางหันกลับไปหาตำราแพทย์จากชั้นหนังสือและเปิดอ่านชั่วครู่แล้วจึงเพิ่มยาอีกชนิดลงไปในตำรับ หลังจากไตร่ตรองอยู่อีกครู่หนึ่ง นางก็เปลี่ยนเป็นใช้มือซ้ายจับพู่กันและคัดลอกตำรับยาอีกครั้ง จากนั้นจึงยื่นให้ฉินยี

"ให้คนเอาเข้าไปในวัง เจ้าคิดดูว่าใครเหมาะ ให้นางคิดวิธีทำให้ฮองเฮารู้ตำรับยานี้"

ฉินยีรับไปแต่กลับมีสีหน้าลังเล "ฮองเฮาขี้ระแวงถึงเพียงนั้นย่อมต้องไม่มีทางใช้ตำรับยาที่ไม่รู้ที่มาที่ไปแน่"

หยุนชางยิ้มด้วยแววตามั่นใจ "หากเป็นยามปกตินางต้องไม่ยอมใช้แน่ แต่ตอนนี้ก็ไม่แน่นัก ข้าเชื่อว่านางจะให้คนตรวจสอบตำรับยานี้ว่าเชื่อถือได้หรือไม่ ไม่ว่าจะเป็นหมอหลวงที่เก่งกาจเท่าใดก็ไม่มีทางเห็นปัญหาของตำรับยานี้แร่ นางย่อมต้องใช้แน่นอนเพราะนางไม่มีทางเลือก"

หลังอาหารกลางวัน แดดจ้าขึ้นอีกเล็กน้อย หยุนชางอารมณ์ดีจึงได้พาฉินยีขึ้นรถม้าไปที่จวนกั๋วกง ไม่ถึงสิบห้านาทีรถม้ากลับหยุดลงอย่างกะทันหัน หยุนชางขมวดคิ้วและได้ยินเสียงสอบถามจากภายนอกเจือด้วยเสียงหอบเล็กน้อย "พระชายารุ่ยอ๋องอยู่ในรถหรือไม่?"

หยุนชางขยิบตาให้ฉินยี ฉินยีจึงยกม่านของรถม้าขึ้นแล้วโผล่หน้าออกไปถามว่า "เกิดอะไรขึ้นหรือ?"

หยุนชางมองผู้พูดผ่านม่านรถม้า คิ้วก็ยิ่งขมวดมุ่น คนที่ยืนอยู่นอกรถม้าดูเหมือนจะเป็นข้ารับใช้ของหลิ่วหยินเฟิง

ข้ารับใช้เห็นหยุนชางจึงยิ้มขึ้น "พระชายา นายท่านของข้าเชิญท่านไปดื่มชาที่ชั้นบน"

หยุนชางเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าและพูดกับฉินยีว่า "ไปกันเถอะ"